Αέρας που περνά

Πάνω από δυο μήνες. Τόσον καιρό είχα να μπω, να γράψω. Έτυχαν διάφορα. Έπρεπε να ξεκινήσουν πολλά καινούρια πράγματα, άλλα περίμενα να πάρω αποφάσεις-καιρός ήταν!- που με ήθελαν εκεί, ολοκληρωτικά. Αυτό μπορεί να είναι μια καλή δικαιολογία, όμως δεν μου φτάνει. Σκέφτηκα πως αφού όσα ήρθαν δεν με έβαλαν στη γνώριμη θέση να σας γράψω κάτι ίσως η αγρανάπαυση επιβάλλεται.
Δεν είναι ψέμμα ότι μου λείψατε. Μου λείψατε, κάποιοι πάρα μα πάρα πολύ. Και αληθινά, χωρίς καμία διάθεση μεταφυσικής, πιστεύω ότι με αρκετούς θα ξανασυναντηθούμε. Ακόμα κι αν δεν το ξέρουμε ότι κάποτε πρωτοσυναντηθήκαμε εδώ, βλέπεις η ανωνυμία του blogging έχει τα καλά του. Το πώς συναντηθήκαμε μέσα στο ιντερνετικό χάος μου λέει ότι κάποια στιγμή θα μας κάνει να γνωριστούμε καλύτερα.
Αν ο αέρας φέρει πάλι λόγια, δεν το ξέρω. Να είστε καλά.
Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε στη ζωή μου.
Μια μεγάλη αγκαλιά και ένα τραγούδι.





Υ.Γ. Συγγνώμη που δεν απαντώ στα σχόλια του τελευταίου ποστ. Μεγάλο θέμα όντως. Έχω λίγες απαντήσεις και πολλές ερωτήσεις. Ψάχνω ακόμα, και πάντα νομίζω ότι οι πιο παιδικές ερωτήσεις είναι οι καλύτερες: γιατί το κάνουμε αυτό;
Μπορεί να είναι λάθος αλλά έτσι και αυτό είμαι...

Επείγον: Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας για να διώξουμε τα μεταλλαγμένα από την Ευρώπη

Πριν από λιγες μέρες μια φίλη μου έστελε αυτό το μήνυμα:

"Στις 25 Οκτωβρίου, ο Ευρωπαίος Επίτροπος για το περιβάλλον, Σταύρος Δήμας, αντιτάχθηκε στα συμφέροντα της βιομηχανίας μεταλλαγμένων, αρνούμενος να επιτρέψει την καλλιέργεια δύο ποικιλιών του γενετικά τροποποιημένου καλαμποκιού (BT 11 και 1507).

Οι αγροχημικές εταιρίες που προωθούν τους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους έχουν ισχυρούς συμμάχους. Η πρωτοφανής στα χρονικά της ΕΕ απόφαση του κ. Δήμα, είναι πιθανό να ανατραπεί στη συνεδρίαση της Επιτροπής της ΕΕ, στα τέλη Νοεμβρίου.

Μια ισχυρή φωνή υποστήριξης απαιτείται από τους πολίτες, για να βάλει η Επιτροπή της ΕΕ την υγεία των πολιτών της πριν από τα εμπορικά συμφέροντα της βιομηχανίας των μεταλλαγμένων.

Για να βοηθήσετε, στείλετε αυτό το μήνυμα στον Jose Manuel Barroso, Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στους Επιτρόπους Δήμα, Κυπριανού και Fischer-Boel."


Αν θέλετε μπορείτε να μπείτε στο site της greenpeace και να προσθέσετε κι εσείς την υπογραφή σας.

Buika

Η Buika ήταν απλά κα-τα-πλη-κτι-κή. Φοβερή ερμηνεία και σκηνική παρουσία σε ένα απίθανο μίγμα αφρικάνικης και ισπανικής κουλτούρας.

Είχε πάρα πάρα πάρα πολύ κόσμο- τι καλά!- σε μια πόλη που λένε ότι δεν "κουνιέται φύλλο"- τόσα ξέρουν τόσα λένε...-και παρεμπιπτόντως εκείνη τη μέρα ο άνεμος δεν αστειευόταν, σφύριζε όλη μέρα κι έτρεχε με εκατό και βάλε χιλιόμετρα την ώρα.

Ήταν η πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα.

Ιστορίες μικρές, σκέψεις περαστικές.

Περιμένω στην πόρτα του λεωφορείου. Όπου να ‘ναι θα κατέβω. Η στάση μου πλησιάζει. Ακούω - κινητό, ραδιόφωνο, ακουστικά το λενεκαιχαντσφρη- έναν παραγωγό ραδιόφωνου, από εκείνους που όλα τα ξέρουν πια και μιλάνε για τη Ν. Υόρκη σαν να μεγάλωσαν εκεί – πόσο αστείο μου ακούγεται, ένα μεγάλο χωριό είμαστε κι ας νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Στριμωγμένη δεν προλαβαίνω να αλλάξω σταθμό. Καθώς βαριέμαι είμαι έτοιμη να στρέψω την προσοχή μου αλλού στο δευτερόλεπτο. Στην πόρτα, κάθομαι δίπλα σε δυο ενδιαφέροντες τύπους. Συζητούν. Με σακίδιο στον ώμο ο ένας, ντυμένοι απλά, στέκονται σε μια άκρη και όταν μιλάνε αφήνουν μια παύση ανάμεσα στα λόγια τους. Ακούω τον έναν να λέει στον άλλο, «προσπαθώ να μάθω ελληνικά». «Από πού είσαι;», ρωτάει ο συνομιλητής του, που έχει χαρακτηριστικά ασιατικά, κορεάτης, ιάπωνας, δεν είμαι καλή σε αυτά, θα σε γελάσω. «Ο παππούς μου και η γιαγιά μου, ήταν, από την Κρήτη. Εγώ, γεννήθηκα στην Αμερική. Και ο πατέρας μου, γεννήθηκε, στην Αμερική». «Στο σπίτι μιλούσατε ελληνικά;» «Όχι, η μητέρα μου, δεν γνωρίζει ελληνικά και στο σπίτι μιλούσαμε μόνο αγγλικά. Τώρα, μαζί με τη γυναίκα μου, προσπαθούμε να μάθουμε ελληνικά. Δεν είναι εύκολο. Εσύ, πόσα χρόνια, είσαι, στην Ελλάδα;» «Είμαι τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα. Ναι, τα ελληνικά είναι δύσκολη γλώσσα, όμως θα τα καταφέρετε. Καλή τύχη…» Το λεωφορείο σταμάτησε. Πριν κατέβω τους έριξα μια τελευταία ματιά. Χαμογέλασα. Το πρωινό μου ξεκίνησε ωραία.

Σκέψου, λέει να μένουμε σε υπερσύγχρονα σπίτια όπου όλα θα λειτουργούν αυτόματα και ξαφνικά γίνεται ένα μπλακ άουτ. Δεν μπορείς ούτε να βγεις έξω. Η πόρτα δεν ανοίγει γιατί δεν μπορείς να την απασφαλίσεις. Οι τοίχοι δεν μπορούν να σπάσουν γιατί έτσι κατασκευάστηκαν ώστε να μην σε κλέψουν ποτέ. Τα παράθυρα κλειστά γιατί το κύκλωμα που τα ελέγχει είναι εκτός λειτουργίας. Εσύ μέσα. Στη φυλακή που έφτιαξες να ζήσεις. «Ασφαλής». Και ανήμπορα να σε βοηθήσουν, αν χρειαστεί, τα χέρια και το μυαλό σου.

Πώς ήμασταν πριν από δεκαπέντε χρόνια; Πώς ήμασταν πριν το ιντερνετ;
Είδες τι πάθαμε χθες; Μια βλάβη και μπλοκαριστήκαμε. Έντρομοι σχεδόν, δεν υπερβάλλω, μου τηλεφωνούσαν συνάδελφοι: «Τι κάνουμε τώρα; Δεν μπορώ να δουλέψω. Χωρίς ιντερνετ, τι να κάνω;» «Ρε συ, έπαθα στερητικό. Και μόνο που δεν μπορώ να σερφάρω, έπαθα πλάκα» «Δεν γίνεται να δουλέψω, τόσα πράγματα έχω να στείλω, κείμενα, παραγγελίες, φωτογραφίες, τι θα κάνω γαμώτη μου;» Σε μια καθημερινότητα απόλυτα εξαρτημένη - υπάρχει και πιο πολύ απο αυτό που ζούμε τώρα, έτσι λέω - από την τεχνολογία τι θα κάναμε άραγε;

Αύριο τέτοια ώρα θα ακούω την Buika να τραγουδάει στη Θεσσαλονίκη. Θα σας γράψω μετά. Φιλιά…

Όχι στο ρατσισμό από την κούνια

Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την καμπάνια «Όχι στον Ρατσισμό από την Κούνια», που αποτελείται από 40 κοινωνικές οργανώσεις, μεταναστευτικές κοινότητες και στηρίζεται από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας, έχει ξεκινήσει μια καμπάνια εδώ και αρκετούς μήνες για τη συλλογή υπογραφών (www.kounia.org) για να δίνεται πιστοποιητικό γέννησης στα παιδιά των μεταναστών/τριών που γεννιούνται στην Ελλάδα, ενώ ζητάει παράλληλα την αλλαγή της νομοθεσίας που δεν επιτρέπει στα παιδιά των πολιτών τρίτων χωρών που γεννιούνται ή μεγαλώνουν στην Ελλάδα να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια...

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
Πιστοποιητικό γέννησης και εγγραφή στα δημοτολόγια

για τα παιδιά των μεταναστών/τριών

Τα χρόνια περνάνε και τα παιδιά που αποτελούν τη δεύτερη γενιά μεταναστών/τριών είναι πια αναπόσπαστο τμήμα των ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτόν τον τόπο. Πολλά γεννήθηκαν στην Ελλάδα, άλλα ήρθαν πολύ μικρά. Όλα φοιτούν στα ελληνικά σχολεία και μιλούν τα ελληνικά ως πρώτη τους γλώσσα. Όμως, το ελληνικό κράτος αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα. Σε όσα παιδιά γεννιούνται εδώ, αρνείται ακόμα και το πιο στοιχειώδες, το απλό πιστοποιητικό γέννησης! Οι συνέπειες είναι δραματικές: Αφού δεν εγγράφονται στα δημοτολόγια, δεν μπορούν να αποκτήσουν πιστοποιητικό ότι γεννήθηκαν σ’ αυτή τη χώρα. Έτσι είναι μετέωρα, χωρίς χαρτιά και χωρίς διαβατήριο, αφού μετά τα 18 τους χρόνια πρέπει ξαφνικά να αποδείξουν ότι έχουν εισέλθει και διαμένουν νόμιμα στη χώρα! Δηλαδή, καταδικασμένα στην καθημερινή ανασφάλεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό!
Νέοι και νέες που ζουν και σπουδάζουν στην Ελλάδα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να απελαθούν σε χώρες που ποτέ δεν γνώρισαν και που συχνά δεν μιλούν τη γλώσσα τους. Αυτή η απάνθρωπη κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Και αυτό πρέπει να γίνει τώρα. Αρχίζοντας από το πιστοποιητικό γέννησης.
Η καμπάνια «ενάντια στο ρατσισμό από την κούνια» που ξεκίνησε από τους συλλόγους των μεταναστριών για τη διεκδίκηση έκδοσης πιστοποιητικού γέννησης για τα νεογέννητα από τους Δήμους στους οποίους γεννήθηκαν και διαμένουν, έχει κάνει τα πρώτα της βήματα από το 2005 και κλιμακώνεται.
Δηλώνουμε την αμέριστη υποστήριξή μας στο δίκαιο αυτό αίτημα, επειδή μας είναι αδιανόητο να υπάρχουν συνάνθρωποι και συμπολίτες μας με μισά ή καθόλου δικαιώματα.

Ίσα δικαιώματα για όλα τα παιδιά που γεννιούνται και ζουν στην Ελλάδα.

Ζητούμε να εκδίδεται Πιστοποιητικό Γέννησης από τους Δήμους, για τα παιδιά των μεταναστών/στριών που γεννιούνται στην Ελλάδα!


Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα: www.kounia.org
Αν θέλετε να υπογράψετε το κείμενο της καμπάνιας "όχι στο ρατσισμό από την κούνια" μπορείτε εδώ

τι δεν θελω να γίνω...

Δεν είμαι σίγουρη τι θέλω να σου πω. Δεν ξέρω κι αν σε ενδιαφέρουν, εδώ που τα λέμε.
Να σου πω για διάφορα που σκέφτομαι τώρα δα, σκόρπιες σκέψεις, χωρίς καμία σημασία ίσως, σκέψεις μικρές και σκόρπιες, του αέρα.
Με πειράζει που ξεχνάμε, τόσο πολύ, τόσο γρήγορα.
Με πειράζει περισσότερο που αρνιόμαστε να ξεχάσουμε όσα μας κάνουν χειρότερους, κακούς, εκδικητικούς.
Με πειράζει που δεν παραδεχόμαστε ακόμα τον κακό μας εαυτό, ούτε στην ιστορία μας, ούτε στη μικρή καθημερινή μας ζωή.
Με πειράζει να είμαστε αγενείς.
Αδιάφοροι.
Ματαιόδοξοι.
Φανατικοί.
Τεμπέληδες.
Χασομέρηδες.
Πολυξερήδηδες.
Αμόρφωτοι.
Ηλίθιοι.


Δεν ξέρω άν κάποτε θα με ενδιαφέρει μόνο το σπιτάκι, η καλοπέραση και ο εαυτός μου. Κι επειδή ποτέ μη λες ποτέ για κανέναν, ούτε για τον εαυτό σου, ακριβώς για να μην την πατήσω θέλω να σκέφτομαι, κάθε λεπτό, τι ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ.
Και να γίνω το καλύτερο που είμαι.
Ο καλύτερος εαυτός μου.
Κι αν μπορώ, με ρίζες στη γη και κλαδιά στον ουρανό.
Απλά.

"τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω..."

1980, νομίζω, τέλη. Ψάχνω σε ένα βιβλιοπωλείο. Δεν ξέρω τι. Αυτό είναι το καλύτερό μου, έτσι κι αλλιώς. Ξεφυλλίζω. Διαβάζω μερικές τυχαίες σελίδες, οπωσδήποτε λίγο από την αρχή και αν κάτι θέλω να πάω σπίτι και να το συνεχίσω το παίρνω. Την Κατερίνα Γώγου δεν την ξέρω. Την έχω δει σε ελληνικές παλιές ταινίες, αλλά δεν ήξερα το όνομά της, να συνδυάσω δε πρόσωπο του τότε με τη φωτογραφία στο βιβλίο που κρατάω στα χέρια μου, δεν υπάρχει περίπτωση. Κρατάω το "Ιδιώνυμο" στα χέρια και πάω. Ταμείο, πληρώνω, φεύγω.



Στο σπίτι διάβασμα μονορούφι. Όλα δεν με πιάνουνε. Αν έλεγα ναι, θα έλεγα ψέμματα. Άλλος ο κόσμος της. Καμιά σχέση με ό,τι ήξερα γύρω μου. Eίναι αυτό που λέει ο R2, είμασταν σε άλλους κόσμους.
Έτσι κόλλησα, όχι στα πιο τρελά κι αναρχικά της λόγια αλλά σε αυτό το ποίημα που έμαθα απ' έξω και δεν έφυγε ποτέ πια απ' το μυαλό μου...



"Θαρθει καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
Άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη.
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω.
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία."