Elliott Smith

Δεν θυμάμαι πότε ήταν. Θυμάμαι ότι βγήκα από τον κινηματογράφο και είχα μόνο αυτό στο μυαλό μου. Ποιος είναι; Δεν τον ήξερα, αλλά εκείνη η μία φορά αρκούσε για τα καλά. Σιγοτραγουδούσα «Drink up baby, look at the stars. I'll kiss you again, between the bars» και αυτό ήταν. Ο Elliott Smith δεν ήταν πια ξένος. Άργησα να τον γνωρίσω αλλά έγινε αγαπημένος όσο λίγοι.

Αναρωτήθηκα κι εγώ, γιατί τόσο; Ίσως γιατί έγραψε κάποια από τα πιο τρυφερά, μελαγχολικά τραγούδια που άκουσα ποτέ. Γιατί τα χαρούμενα τραγούδια δεν είναι συνήθως το φόρτε μου. Γιατί πίστευα πως ό,τι έλεγε ήταν αληθινό. Και δεν ξαναρώτησα ποτέ. Άκουγα κι έλεγα πως ο κόσμος, δίχως άλλο είναι μικρός.

Με τη χαμηλή και βραχνή φωνή του σου έλεγε δεν μπορώ να κάνω θόρυβο για αυτά που θέλω να σου πω, κάνε ησυχία, θα μ’ ακούσεις. Συντονίζεται το μέσα μου με τη φωνή και τα τραγούδια του. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πώς και γιατί. Ακόμα και τώρα, ολόκληρη γυναίκα μπορώ να βάλω τα κλάμματα με ένα τραγούδι του.

Ζόρικη η ζωή του, διάβασα μετά. Μπλεξίματα με ναρκωτικά και αλκοόλ. Κατάθλιψη.

Αμήχανος, όπου τον έχω δει. Και χαμένος. Μπορεί να είναι και ιδέα μου. «Φτιαγμένος», μπορεί να μου πεις. Οκ, κι αυτό.

Στις 22. 10.2003 διάβασα ό,τι συνέβη την προηγούμενη μέρα. Πέθανε. Δεν μ’ αρέσει να λέω «έφυγε από τη ζωή» κτλ, πέθανε, αυτό. Έμεινα άφωνη. Δεν ήμουν πια κοριτσάκι, το ήξερα οι άνθρωποι πεθαίνουν και κάποτε νωρίς, όμως σάστισα. Τα ‘χασα. Πόνεσα σαν να τον ήξερα. Γιατί λέω σαν; Τότε έμαθα και για κάτι που χωρίς να το ξέρω ήταν κοινό στις ζωές μας. Ε, και; Χιλιάδες άνθρωποι έχουν αυτό το κοινό σε όλο τον πλανήτη, πώς κάνεις έτσι; από συμπτώσεις φίσκα ο κόσμος. Μη ρωτάς, τότε ένιωσα ακόμα πιο παράξενα.


Αν ζούσε, στις 6 Αυγούστου 2007 θα γινόταν 38 χρονών.


Δισκογραφία
New Moon, 2007
From A Basement On The Hill, 2004
Figure 8, 2000
Scotland the Brave [Etherean Music] , 2000
XO 1998
Either/Or, 1997
Elliott Smith, 1995
Roman Candle, 1994

(http://www.sweetadeline.net)

Την ίδια στιγμή

Στον πλανήτη, στη χώρα, στην πόλη, στη γειτονιά μας. Κάθε λεπτό που περνάει κάποιος γελάει, κάποιος κλαίει, το ίδιο λεπτό κάποιος κάπου ξεχειλίζει από ευτυχία, κάποιος άλλος τσακίζεται από πόνο, κάποιος γεννιέται, κάποιος πεθαίνει. Την ίδια στιγμή.

Στην καλύτερη γειτονιά μένεις, μπαγάσα!

Θυμάστε μήπως ένα post του Pan με τίτλο "Η καλή μέρα από το μεσημέρι φαίνεται";

Στην ίδια πόλη, σε παρόμοια περίπτωση, και πολύ χειρότερη να σου πω την αλήθεια, με μάρτυρα ένα παιδί, οι γύρω αντέδρασαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Να, διάβασε εδώ αν δεν με πιστεύεις.

Έμειναν στη θέση τους, συνέχισαν τον καφέ, το φαγητό ή την κουβέντα τους, παρατήρησαν το συμβάν, το "παρακολούθησαν σιωπηλοί, σκεπτικοί, χωρίς ωστόσο κανείς να επεμβαίνει ή να ζητάει «βοήθεια» για λογαριασμό της γυναίκας.", μετά μίλησαν ή έγραψαν γι' αυτό, κι ένας, έστω ένας, δεν βοήθησε τη γυναίκα;

Γι' αυτό σου λέω pan, και τότε στο είπα, στην καλύτερη γειτονιά μένεις, μπαγάσα! Ωραίους γείτονες έχεις. Γιατί αλλού...

"Δεν είναι δικό μου πρόβλημα"

Το είδα σήμερα τυχαία στην τηλεόραση. Σάστισα.
Σκηνή από ταινία ή πραγματικότητα;
Σαν γροθιά στο στομάχι.


Μπορείς ίσως να πεις : "δεν είναι δικό μου πρόβλημα".
Μπορείς ακόμα να πεις: "δεν θα ζω σε πενήντα χρόνια".
Από δω και πέρα όμως δεν μπορείς να πεις "δεν ήξερα".

η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι...

Χαβαλές να γίνεται… (2)
Τα λέγαμε και λίγες μέρες πριν εδώ.
Η αφορμή για όσα σκεφτόμουν τότε;
Ντράπηκα βλέποντας μια κακή παράσταση. Την «Λυσιστράτη» από το ΚΘΒΕ. Το πιο ερωτικό και σεξουαλικό κείμενο σε μια παράσταση κιτσάτη κι ανέραστη. Σαν επιθεώρηση παρακμιακή, όχι από τις καλές. Με κανέναν συντελεστή να σώνεται από αυτό που αντίκρισα. Δυστυχώς. Γιατί το όλον γελοιοποίησε και το από μόνο του ίσως καλό.
Με εισιτήρια, χωρίς αμφιβολία. Αυτό δεν είναι και το κριτήριο της εποχής μας; «Λεφτά να φέρνει». Η λογική του αυτό πουλάει άρα αυτό υπάρχει, κανονίζει το παιχνίδι. Παντού.
Με πολύ κόσμο. Που γελούσε όπως ακριβώς γελάει στον Σεφερλή. Καμία διαφορά. Μα τι ωραίο κοινό για το θέατρο έφτιαξε η τηλεόραση! Φτου να μη μας ματιάξουμε!
Και, δεν ξέρω, ψεύτρα να βγω, έτσι όπως ακούω τόσους να γελάνε με ντεμέκ απελευθερωμένα σεξουαλικά αστεία, όχι του Αριστοφάνη, αυτός είναι ωραίος, οι νεοέλληνες είναι γελοίοι και, όλο και πιο αγάμητοι μου φαίνονται. Μωρέ μπορείς να γελάσεις με έναν όχι απλώς υπερμεγέθη φαλλό που έγινε κασκόλ, κάπα, κουβέρτα, χαλί να το πατήσεις, δεν κάνω πλάκα έτσι ήταν στην παράσταση, που σέρνεται για να τον παραλάβει η cat woman;
Ωραία. Για κάποιους που ήταν στο θέατρο μπορεί να ήταν και η πρώτη τους παράσταση. Είδα παιδιά με τους γονείς τους.
Εντάξει, είδαν ηθοποιούς από τηλεοπτικές σειρές, θέατρο όμως δεν είδαν. Και μπορεί να νομίζουν, το πιθανότερο εδώ που τα λέμε, ότι αυτό που είδαν είναι καλό θέατρο. Πλούσιο, εντυπωσιακό, φανταχτερό, με φτερά και πούπουλα τα κοστούμια, άρα καλό θέατρο. Ξέρεις πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό; Το έλεγε και η θεία μου από τον καιρό της Βουγιουκλάκη.
Δεν μπορώ άλλο να ακούω, «υπερβολική είσαι, εντάξει, μια εύκολη παράσταση να περνάει η ώρα, πώς κάνεις έτσι;»
Δηλαδή, με τη δικαιολογία του χαβαλέ, θα πουλάνε εσαεί οι ηλιθιότητες; Αυτό το εύκολο βιβλίο, η εύκολη ταινία, το εύκολο τραγούδι πολύ δεν παραπήγε; Συγγνώμη, από τι κουραστήκαμε και θέλουν να μην μας κουράσουν κι άλλο; Πόσα δύσκολα βιβλία, πόσες δύσκολες ταινίες παίδεψαν το μυαλό μας; Όχι, για να ξέρω…
Είπα να μη σε βάλω και σε άλλα νερά αλλά επειδή έχω κέφια θα το κάνω. Θυμάσαι μήπως την παράσταση της Ειρήνης που ανέβασε στο Αμφιθέατρο ο Σπύρος Ευαγγελάτος το 1984; Σε εκείνη λοιπόν την παράσταση το εύρημα του Ευαγγελάτου ήταν η μεταφορά του έργου σε ένα γκρεμισμένο -καιρός πολέμου- θέατρο στο Βερολίνο, όπου οι ηθοποιοί μπαίνοντας στο θέατρο το βρίσκουν βομβαρδισμένο και αποφασίζουν να παίξουν την Ειρήνη του Αριστοφάνη. Θέατρο στο θέατρο. Λοιπόν, ο κουτοπονηρίξ σκηνοθέτης της περί ου ο λόγος παράστασης έλεγε - ποντάροντας στο ποιος ξέρει και ποιος θυμάται; - ότι το εύρημά του, το μοναδικό εύρημα και για το οποίο νιώθει πολύ περήφανος που το σκέφτηκε ολομόναχος βρε, είναι αυτό που «συμπτωματικά» μοιάζει κακέκτυπο της βασικής εκείνη ιδέας του Ευαγγελάτου. Εντάξει, στην Ελλάδα ζούμε το ξέρω… Ε, άι στο διάολο δηλαδή, για αυτό θέλουν να μην ξέρουμε τίποτα, για να μην καταλαβαίνουμε από πού τα κλέβουν;

Όλα ξεκίνησαν από μια παράσταση. Ενδεικτική του αθλίου.
(βαρύς χαρακτηρισμός, το ξέρω, και επειδή είναι και ίσως κάποιοι που διαβάζετε το κείμενο αυτό, είδατε την παράσταση και σας άρεσε, να θυμώσετε μαζί μου.)
Όμως όταν εκείνη τελείωσε σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να χαλάω τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια μου με ανοησίες. Άλλο η αποτυχία , άλλο το κακό- από άγνοια, από πρόθεση, από ανικανότητα, δεν το αγαπούν ή δεν το μπορούν, θα σας γελάσω.
Δεν μπορώ να χαλάω έτσι το χρόνο μου. Ο σκληρός δίσκος δεν θέλω να γεμίσει με σκουπίδια.

Θυμήθηκα ένα Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι. Σε απάντηση του -μπλιαχ- λαϊφσταλσλόγκαν «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου»
το εξαιρετικό «Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι».




Υ.Γ. Άλλαξα το βίντεο γιατί είδα σήμερα αυτό και ήθελα να το μοιραστούμε...

Ο ομορφότερος κήπος του κόσμου.

"Θέλω να μου συνθέσεις τον ομορφότερο κήπο του κόσμου, πρόσταξε ο μέγας Χιντεγούσι τον ξακουσμένο καλλιτέχνη Κομπάρι Ενσού.
-Θα το κάμω, αποκρίθηκε ο καλλιτέχνης, μα με τρεις συμφωνίες: α) να μη βάλεις κανέναν περιορισμό στα έξοδα, β) να μην με βιάσεις, θα τελειώσω όταν πρέπει, γ) ποτέ να μην έρθεις να τον δεις πριν τον τελειώσω γιατί μπορεί να σου κατέβει καμιά ιδέα και να μου χαλάσεις το αρχικό μου σχέδιο."

από το βιβλίο "ΙΑΠΩΝΙΑ-ΚΙΝΑ" (1938) του Ν.Καζαντζάκη

You've Got a Friend

Pan, δικό σου το τραγούδι.