Ιστορία μας, αμαρτία μας

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" σήμερα:
"Και οι Γιαπωνέζοι ξαναγράφουν την Ιστορία τους
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ης Ιαπωνίας έχει δρομολογήσει αλλαγές σε επτά σχολικά ιστορικά βιβλία, τα οποία αναφέρουν ότι ο στρατός της «εξανάγκασε» τους πολίτες της χώρας να αυτοκτονήσουν στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που να αποδεικνύουν αυτή την άποψη.
Τα επίμαχα βιβλία, τα οποία θα βρίσκονται στις σχολικές αίθουσες τον επόμενο χρόνο, αναφέρουν ότι ο γιαπωνέζικος στρατός-υπό την απειλή της εισβολής των αμερικανικών δυνάμεων το 1945- μοίρασαν χειροβομβίδες σε πολίτες στο νότιο Ιαπωνικό νησί Οκινάουα και εν συνεχεία τους διέταξε να «προτιμήσουν» την αυτοκτονία από την αιχμαλωσία.
"Υπάρχουν δυο αντίθετες απόψεις πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Ορισμένοι υπερασπίζουν την παραπάνω θέση, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν έχει δοθεί καμία διαταγή, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία που να οδηγούν σε κάποιο συμπέρασμα. Είναι παραπλανητικό να υποστηρίξεις ότι ευθύνεται ο ιαπωνικός στρατός» ανέφερε ο υπουργός Παιδείας της Ιαπωνίας.
Έχει ζητηθεί από τους συγγραφείς των βιβλίων να κάνουν αλλαγές ώστε, εν συνεχεία, να περάσουν τα βιβλία από έλεγχο από μια ειδική κυβερνητική επιτροπή αξιολόγησης.
Ιστορικοί αλλά και μαρτυρίες πολιτών καταδεικνύουν τον ιαπωνικό στρατό ως υπαίτιο των μαζικών αυτοκτονιών. Οι Ιστορικοί επίσης υποστηρίζουν ότι η κυβερνητική προπαγάνδα οδήγησε τους πολίτες να πιστεύουν ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες θα προέβαιναν σε φρικτές κτηνωδίες, εξαναγκάζοντας τους να σκοτώσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους. "

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΡ

Κοίτα να δεις, συμβαίνουν κι αλλού. Εκεί βέβαια μπορεί να μην έχουν αρχιεπίσκοπο, σωτήρες του έθνους και ξερόλες. Δεν ξέρουν από τι ρεζίλια γλυτώνουν.
Στο μεταξύ, εδώ η ντροπή συνεχίζεται. Μια αγκαλιά, Χριστόδουλος, Θεοδωράκης (με νέο επεισόδιο σήμερα, πώς λένε οι active member "άσε το χρόνο να σε γεράσει καλά"; -καμία σχέση!), χρυσαυγίτες, κομμουνιστές(για φαντάσου! στα σχολικά μου χρόνια από κομμουνιστή, άνθρωπο σοβαρό και βαθιά μορφωμένο έμαθα και διάβαζα Ιστορία, έψαχνα σε πηγές να ανακαλύπτω όσα δεν έγραφαν τα σχολικά βιβλία. Να πάρει, τσάμπα διάβαζα;), υστερικές αυθεντίες, ανύπαρκτοι καθηγητές ανύπαρκτων πανεπιστημίων, τηλεπαρουσιαστές, αγράμματοι τηλεορασόπληκτοι, basta...; Όλοι μαζί ένας στρατός, γιατί καποιος πρέπει να σώσει την πατρίδα, ουπς, λάθος, το ελληνοχριστιανικό έθνος έπρεπε να πω. Τέτοια συμμαχία; Υπάρχει ένα τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου, οι τάδε αγκαλιά με τους τάδε αλλά δεν θα το πω για να μην μαλώσουν ποιοι είναι ποιοι, αμαρτία είναι.
Στην αρχή τους κοιτούσα με απορία. Καλά τι σχέση έχουν αυτοί μεταξύ τους; Μετά λέω, δεν μπορεί, όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Εσένα τι σε κόφτει; Κάτι ξέρουν παραπάνω απο σένα, το έθνος θα σώσουν για χαζούς τους έχεις; Όσο το ξανασκέφτομαι λέω ότι μπορεί οι αλλοπρόσαλλες συμμαχίες των τελευταίων ημερών να μην είναι τόσο αλλοπρόσαλλες. Μήπως πάντα είχαν ένα κοινό που το φτωχό μου μυαλό δεν καταλάβαινε, οπότε πάλι καλα που τώρα έκαναν τα πάντα για να το καταλάβω, επιτέλους. Βλακεία; Αμάθεια ή ημιμάθεια- που είναι και χειρότερο εδώ που τα λέμε; Φανατισμός; Όλα μαζί; Συνδυασμός θανατηφόρος. Την τεμπελιά των καναπεδοτηλεθεατοπαραθυρομορφωμένων(ουφ, λέξη κι αυτή) να την προσθέσω ή όχι; Δε βαριέσαι, λόγια του αέρα είναι, μην δίνεις σημασία, είπα, κι άκουσα ένα τραγούδι. "Σταμάτα να καυχιέσαι πως όλα τα είδες, είναι μεγάλη διαδρομή..."

Υ.Γ. "Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες", κι εγώ , τόσο άσχετη, ένα τραγούδι δεν μπορώ να σας βάλω να ακούσουμε μαζί... Να πάρει... Πώς γίνεται; Ξέρει καποιος να βοηθήσει;

Το μικρό και το μεγάλο

Αν το σκεφτείς όλα από κάτι μικρό ξεκινούν.
Άσε που αν το καλοσκεφτείς το τι είναι μικρό είναι μεγάλη ιστορία.
Ο χρόνος και το μέγεθος είναι ίσως οι πιο σχετικές έννοιες που ξέρουμε καλά.
Θυμάσαι όταν ήμασταν μικροί; Πόσο μεγάλα μας φαίνονταν όλα; Τα δωμάτια, τα έπιπλα, οι άνθρωποι. Πόσο ψηλά φαινόταν το ταβάνι. Πόσο μεγάλος ένας λόφος.
Μετά μεγαλώσαμε εμείς, εκείνα ή εκείνοι έμειναν ίδια, στα μάτια μας όμως ήταν όλα πιο μικρά. Ο κήπος του σχολείου δεν ήταν πια ζούγκλα, ο λόφος δεν ήταν βουνό, η μεγάλη σου αδελφή όχι η πιο ψηλή νεράιδα που ξέρεις- ειδικά στο τελευταίο, αν είσαι άνθρωπος τυχερός, φεύγει μόνο το επίθετο και μένει το ουσιαστικό. Και επειδή όλα αλλάζουν σιγά – σιγά δεν το καταλαβαίνεις αμέσως. Κάποια στιγμή όμως, γυρίζεις πίσω και το βλέπεις. Αυτό το στενό με φόβιζε; Μια σταλιά είναι. Σιγά τη ζούγκλα! Πέντε αγριόχορτα και δυο δέντρα. Ένας λόφος και μου φαίνονταν βουνό; Για φαντάσου, ήταν άθλος να περάσεις ένα τόσο δα ρυάκι!
Μεγαλώνεις και σου φαίνονται άλλα μεγαλύτερα, πελώρια, θεόρατα. Λιγότερο τα πράγματα πια, αλλά είπαμε μεγαλώνεις κι άλλα σε φοβίζουν, για αλλά απορείς, ανησυχείς, χαίρεσαι και λυπάσαι. Πάλι δεν σκέφτεσαι ότι κάποτε κι αυτά μικρά, μάλλον, θα είναι. Αυτό ποτέ δεν το σκέφτεσαι τότε, πάντα μετά. Κι αυτό μες στο παιγνίδι. Άλλη ιστορία. Άστο για άλλη φορά σε άλλα λόγια.
Λοιπόν, λέω καμιά φορά ότι μεγαλώνουμε και κάτι χάνουμε- τη μαγεία ίσως των μικρών πραγμάτων του φανταστικοαληθινού κόσμου;- κερδίζουμε όμως θέα, ανοιχτωσιά, ορίζοντες και το κάδρο αλλάζει. Μαζί κι εμείς. Στο τέλος κέρδος δεν είναι, αν το σκεφτείς;

Πρώτα λόγια

Ωπ, αυτό ήταν!
Πρώτο μήνυμα, πρώτο γεια, πρώτα λόγια του αέρα.
Έχω αγωνία. Πώς να γράψω αυτά που θέλω; Ναι. Αν θα τα διαβάσει κάποιος; Εννοείται.
Γιατί γράφω;[...]
Κάποιες φορές-ή όλες;- είναι καλύτερο να ρωτάς παρά να απαντάς. Ν' αφήσω την αρχή να φέρει τη συνέχεια;

"How many years can a mountain exist
Before it's washed to the sea?
Yes, 'n' how many years can some people exist
Before they're allowed to be free?
...The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind."Ωραίο τραγούδι, ωραίες ερωτήσεις. Bob Dylan