Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007

πόσο πολύ μιλάς;


Έχω τόση δουλειά και αυτό το Σαββατοκύριακο και όλη την επόμενη εβδομάδα,
λέω να αφήσω το σπουργίτι να μου φτιάξει τη διάθεση...

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

ΠΡΌΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ …ΟΠΙΣΘΕΝ


Κάπου άφησα τη μπούργκα μου και δεν ξέρω πού…
Μη γελάς και μην κοροϊδεύεις, λέω να ετοιμαζόμαστε σιγά - σιγά, δεν ξέρεις τι γίνεται αύριο μεθαύριο. Όπου τα πάει καλά ένα είδος φανατικών γιατί να μην έρθουν κι άλλα, δύσκολο είναι νομίζεις;


Σκέπτομαι και ρωτάω, ελάττωματα που λέω να κρατήσω...

Ξέρεις άλλη χώρα όπου το Υπουργείο Παιδείας είναι μαζί και Θρησκευμάτων; Χώρα πολιτισμένη; Εγώ δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος.
Άλλη χώρα - πολιτισμένη, είπαμε- στην οποία ο Πρωθυπουργός της χώρας και ο αρχηγός της Εκκλησίας με τη μεγαλύτερη επιρροή (για να ξέρουμε δηλαδή τι είναι ο αρχιεπίσκοπος, έχουμε κι άλλα θρησκεύματα στη χώρα μας) που να δίνουν ο ένας φυλακτά κι ο έτερος μηνύματα επίσημα, θεσμικά, πώς τα λένε - όχι χαρτάκια ή κάρτες γενεθλίων- σε ενικό πρόσωπο στον άλλο;

Σε όλο τον κόσμο, αλλάζουν τα βιβλία ιστορίας. Στο Ιράν, δεν ξέρω, αλλά δεν θα ήθελα να μοιάζουν οι χώρες μας, οπότε γιατί να κάνω σύγκριση; Παντού υπάρχουν αντιδράσεις, διαφωνίες, άλλες γνώμες. Πουθενά δεν αποσύρθηκε βιβλίο. Εδώ κοντεύουμε να αφορίσουμε τους συγγραφείς, να πυρπολήσουμε τους επιστήμονες που λένε το αυτονόητο(αντιγράφω από το blog του doctor): "η κρίση ενός βιβλίου ιστορίας δεν γίνεται από πολιτικούς και παπάδες αλλά από τους ιστορικούς". Και φυσικά το βιβλίο, αποσύρθηκε για να επιστρέψει θριαμβευτικά το παλιό. Άντε και σε άλλα με υγεία.

Είναι θλίψη να σκέφτομαι ότι αν ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος θα δυσκολευόταν να υπερασπιστεί όχι μόνο το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά και κάθε αλλαγή από τους παλιούς μύθους, ακόμα κι αν ήξερε ότι αυτό είναι το σωστό γιατί θα τον δέσμευαν οι εκκλησιαστικές ψήφοι του στο μικρό μας χωριό, πράγμα που έκανε στο περιβόητο ζήτημα των ταυτοτήτων, ενθυμούμαι, με την ίδια ακριβώς θλίψη.

Η μόνη μου ελπίδα ώρες-ώρες όταν γύρω μου τα πράγματα επιβεβαιώνουν ότι ζούμε σε τριτοκοσμική χώρα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Θα μας αναγκάσουν να προστατέψουμε τα δάση μας, θα μας αναγκάσουν να μην συμπεριφερόμαστε σαν μουλάδες, θα μας αναγκάσουν να μετέχουμε της ελληνικής παιδείας, και τότε μπορεί να γίνουμε ωραίοι Έλληνες, γιατί τώρα μοιάζουμε χώρα φανατισμένων και χαζοχαρούμενων που πριν περάσουν σαράντα μέρες από το εθνικό πένθος εβδομήντα νεκρών και χιλιάδων στρεμμάτων ελληνικής γης (αυτής για την οποία πολέμησαν και θυσιάστηκαν οι πρόγονοί μας, αν η ορολογία βοηθάει, και την οποία γη θυμόμαστε μόνο σε λόγους λάβρους και πατριωτικούς, θεωρητικά πάντα, εννοείται), πανηγυρίζαμε σε προεκλογικές συγκεντρώσεις (ντροπή ήταν να τις ακυρώσουμε, ντε), κορνάραμε στους δρόμους και στις πλατείες πριν στεγνώσουν τα δάκρυα και των ανθρώπων και της γης. Αυτά για να ξέρουμε ποιοι είμαστε και να μην έχουμε ψευδαισθήσεις.


Υ.Γ. Ο Doctor, έχει στο blog του (http://dimitrisdoctor.blogspot.com/2007/09/blog-post_25.html) μια επιστολή και μας καλεί να την στείλουμε στον παραλήπτη της. Εύχομαι να γεμίσουμε το γραμματοκιβώτιό του...

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

Αντιγραφή με καθυστέρηση

Το διάβασα σήμερα μόλις,
το έγραψε εδώ
και αρκετές μέρες
η Ζωή στο blog της.
(http://zoi20.blogspot.com/)
Το αντιγράφω.






Tuesday, September 18, 2007

Μαύρο στη Μαριέττα

Μπράβο στον ελληνικό λαό που μαύρισε τη Μαρριέτα. Τόσα χρόνια σκάνδαλα, Χρηματιστήριο, ομόλογα, η μισή Πελοπόννησος που κάηκε, δεν μας έκαναν να αντιδράσουμε. Το θέμα του βιβλίου της ΣΤ' Δημοτικού όμως μας εξόργισε! Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, πάνω από όλα βάζουμε την Παιδεία.

(Γειά στο στόμα σου Ζωή!)

Υ.Γ. Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο της Ζωής. Μόνο σε μια φράση, εκεί με το χρηματιστήριο έχω άλλη γνώμη. Δεν μου αρέσει που όλοι έπαιξαν τότε στο χρηματιστήριο για να γίνουν γρήγορα και εύκολα -το μεγαααάλο όνειρο του Έλληνα από πάντα - πλούσιοι, ούτε που σκέφτηκαν πώς θα γίνει αυτό - τζόγος, κομπίνα, δεν τους ένοιαζε, τα λεφτά να πάρουμε, έλεγαν τότε και το έπαιζαν και ειδικοί, ε, ρε πώς συμβούλευε ο ένας τον άλλον εκείνον τον καιρό-και τώρα κλαίνε γιατί χάσαν τα λεφτά τους και βέβαια δεν φταίνε αυτοί, όπως πάντα.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

αερικό; για φαντάσου...



Είναι η λέξη της ημέρας της Άσπρης Λέξης (http://www.asprilexi.com/)



Και το Αερικό του Θανάση Παπακωνσταντίνου



"Όλα του κόσμου τα πουλιά όπου κι αν φτερουγίσαν,
όπου κι αν χτίσαν τη φωλιά, όπου κι αν κελαηδήσαν,
εκεί που φτερουγίζει ο νους, εκεί που ξημερώνει,
μαργώνουν τα πουλιά της γης κι ούτ' ένα δε ζυγώνει.
Σαν αερικό θα ζήσω, σαν αερικό.

Ανάσα είναι καυτερή και στέπα του Καυκάσου
η σκέψη που παραμιλά και λέει τα όνειρά σου.
Κι όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει.
Σαν αερικό θα ζήσω, σαν αερικό… "

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Άντε, σε καλό να μας βγει...

Κάτι μου λέει πως ό,τι κι αν γίνει σε καλό θα μας βγει. Λες;
Όμως, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, θα σου πω τι σκεφτόμουν από χθες και πες μου κι εσύ τα δικά σου.

"Καλά μας πρόσεξαν (η κυβερνηση δηλαδή) μέχρι τώρα", είπε στην τηλεόραση μία συμπαθητική γυναίκα από τα καμένα της Πελοποννήσου. Είναι αυτό που λένε "οι λέξεις χάνουν το νόημα τους", τι θα πει καλά τους φερθήκανε, που τους αφήσανε να καούν; "Αλλά τώρα δεν ξέρω, μάλλον θα μας ξεχάσουν", συμπλήρωσε. Μη το λες, γιαγιάκα, μην το λες, μετά τα πενηντάρια που τους δώσατε τίποτα μη φοβάσαι... ελπίζω, γιατί μερικοί λένε, αν δέσουν το γάιδαρό τους τι ανάγκη έχουν μετά... Αν πάλι θυμάσαι την παροιμία "να σε κάψω Γιάννη να σ' αλείψω λάδι", τι να πω, ζιζάνια είναι αυτές οι παροιμίες, φυτρώνουν εκεί που δεν τις σπέρνεις οι άτιμες.

Δε μ' αρέσει που ο χαμηλών τόνων Γ. Παπανδρέου χρεώνεται με τέτοιον τρόπο όλη την αποτυχία του κόμματός του. Εντάξει, το ξέρω ότι σε πολλούς δεν αρέσει που δεν είναι άντρας μάγκας και τσαμπουκάς να'ούμε, αλλά να τον κάνουμε κι αποδιοπομπαίο τράγο;

Με αρέσει όμως πολύ που εμείς, η συντηρητική- έτσι δεν μας λένε όλοι;- Θεσσαλονίκη, δώσαμε τις περισσότερους ψήφους στους Οικολόγους-Πράσινους στην Ελλάδα μετά τη Β΄ Αθηνών. Γεια σας καρντάσια!

Ε, τώρα χρειάζεται να πω ότι σε αυτήν τη βουλή θα γίνει, ξανά, του Κουτρούλη ο γάμος; Μέτρα: Πολύδωρας, Γιακουμάτος, Βορίδης, Γεωργιάδης, Κανέλλη, Πιπιλή, Βελόπουλος... Ωραίες συζητήσεις που έχουν να κάνουν!

Α, και να μην το ξεχάσω. Αυτό για την άνοδο των αριστερών κομμάτων μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει; Η ορθόδοξη εθνικίστρια συντρόφισσα Λιάνα, που επιβάλει και τις απόψεις της σε ανακοινώσεις που ντρέπεσαι να τις ακούσεις όπως εκείνη του ΚΚΕ για το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, τι διαφορά έχει από τον πατριώτη κι ορθόδοξο "χέρι- χέρι"; Σαν άκρα δεξιά δεν είναι και τα δύο;

Άντε βρε, σε καλό να μας βγει το καινούριο μας τοπίο. Τώρα να σου πω, για έναν λόγο που δεν ξέρω, τα λέγαμε και παλιά αυτά, είμαι σίγουρη, σε καλό θα μας βγει, να δεις...


Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

Η επόμενη μέρα ...


Επειδή η επόμενη μέρα των εκλογών έρχεται σε λίγες ώρες.
Διαβάζω στο εξώφυλλο (το καλύτερο όλων των εφημερίδων και ένθετών τους σήμερα), στο περιοδικό Κ της Καθημερινής:
"Το πιο μεγάλο πρόβλημα της μικρής μας γης, της μικρής μας πατρίδας, είναι ο αφανισμός που μας απειλεί, είναι η καταστροφή που προκαλούμε στον φυσικό κόσμο. Ένα υπουργείο Περιβάλλοντος - υπουργείο των δασών, των νερών, του αέρα και της θάλασας, δηλαδή της κοινής περιουσίας των ελλήνων- είναι η ελάχιστη πράξη πατριωτισμού. Το μεγάλο στοίχημα της αυριανής κυβέρνησης."

Το μεγάλο αφιέρωμά τους στις μέσα σελίδες του περιοδικού ξεκινά έτσι:

"Οσες, ελάχιστες, κουβέντες για το περιβάλλον ακούσαμε κατά την προεκλογική περίοδο από τα δύο κόμματα εξουσίας, ήταν βουτηγμένες στην ασάφεια και τη γενικότητα. Παραδέρνουν οι λόγοι των πολιτικών ανάμεσα στην κοινοτοπία και την παρεξήγηση: «πληγώνουμε τα δάση», «δεν φροντίζουμε το περιβάλλον» κ.λπ. Προσεγγίσεις αισθητικές, ηθικολογικές, συναισθηματικές, που δηλώνουν αυτομάτως τον προσχηματικό τους χαρακτήρα. Κανείς, φαίνεται, από το παραδοσιακώς γαλουχημένο πολιτικό προσωπικό δεν έχει αντιληφθεί το πρόβλημα: αφανίζοντας το φυσικό κόσμο κάποτε θα αφανιστούμε...
Το μεγάλο στοίχημα της αυριανής κυβέρνησης είναι να εμπιστευθεί τον αέρα, το νερό, τα δάση και τις θάλασσες της πατρίδας μας σε ακέραιους επιστήμονες. Ενα υπουργείο Περιβάλλοντος με εξουσία υπουργείου Αμυνας, στελεχωμένο με οραματιστές και τεχνοκράτες, διακομματικής λογικής, πρέπει να λάβει την εντολή να «φυλάξει» τα εσωτερικά σύνορα της χώρας, να δώσει μάχες μέχρις εσχάτων. Η Ελλάδα της μεσογειακής χλωρίδας και πανίδας, της βιοποικιλότητας, των αναγεννημένων φυσικών πόρων μπορεί να γίνει ο εθνικός στόχος της νέας εποχής. Ενα δώρο στον πλανήτη και στους εαυτούς μας..."
(τα δύο παραπάνω κείμενα είναι του Σωκράτη Τσιχλιά)
Όλο το αφιέρωμα εδώ
(οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα: 1lyk-dramas.dra.sch.gr/drama/frakto.htm)



Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

ένα απλό συνηθισμένο πρωινό...


Γυρίζω το κλειδί στην πόρτα. Ο διάδρομος πρωινός και σιωπηλός. Τα κλειδιά στην τσάντα αμέσως. Μπαίνω στο ασανσέρ που μουγκρίζει πρωινιάτικα. Μετράω πόσο χρονών είναι, πολλαπλασιάζω τα ανεβοκατεβάσματά του, πολλαπλασιαζοπροσθέτω ανθρώπους που μπήκαν και βγήκαν και πάλι φαντάζομαι πίσω από τους αριθμούς ιστορίες. Πριν προλάβω να ζαλιστώ, συνειδητοποιώ ότι είναι κουρασμένο το ασενσόρι της οικοδομής μας για αυτό μουγκανίζει έτσι. Θα ‘χει πλάκα να κλειστώ μέσα καμιά μέρα. Μπα σε καλό μου, τι σκέφτομαι ώρες-ώρες… Πάντως καλύτερα με τις σκάλες την άλλη φορά, λέω, καθώς ανοίγω την παλιά μεταλλική του πόρτα.
Τα γραμματοκιβώτια μπροστά μου ξέχειλα. Ιλουστρασιόν διαφημιστικά φυλλάδια. Εκλογικά. Πόσα δέντρα πήγαν χαμένα, η πρώτη σκέψη. Μετά, να την πω την αμαρτία μου, σκέφτομαι τον τζίρο δουλειάς, γραφίστες, τυπογράφους και συναφή επαγγέλματα που να, μέρες τέτοιες, όπως τις εκλογές περιμένουν να βγάλουν τη χασούρα της χρονιάς. Ε, αυτό το χούι, πρέπει να το κόψω επιτέλους, να σκέφτομαι κάτι και αμέσως αυτόματα να ψάχνω τον αντίλογο. Νισάφι…
Μαζεύω ένα μάτσο χαρτιά και βουρ για την ανακύκλωση. Προλαβαίνω να διαβάσω μια φράση στο φυλλάδιο ενός υποψηφίου του κυβερνητικού κόμματος που κάποιο πόστο έχει στο Δήμο, στην καθαριότητα της πόλης. Λέει ότι η Θεσσαλονίκη είναι μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης. Ή δεν έχει πάει ποτέ στην Ευρώπη ή ζει σε άλλη πόλη, ή μας δουλεύει ψιλό γαζί, άλλη εξήγηση δεν έχω. Πιθανότερη η τρίτη περίπτωση μάλλον, ε; Ρίχνω τα χαρτιά στον κάδο της ανακύκλωσης- ρε λες να ισχύει αυτό που μου έλεγαν προχθές ότι εμείς τα χωρίζουμε κι εκείνοι τελικά μαζεύουν τα σκουπίδια στην ίδια χωματερή;- και πλησιάζω στη στάση του λεωφορείου.
«Ρε, θα πας να ψηφίσεις την Κυριακή;»
«Ναι, ρε μαλάκα, αφού τα ‘παμε, δεν τα ‘παμε;»
«Εγώ δεν ξέρω, αφού όλοι ίδιοι είναι»
«Για αυτό ρε εγώ θα ψηφίσω τον Καρατζαφέρη, μη σου πω και Παπαθεμελή, να τους δείξω που όλοι ίδιοι είναι»
Και εκείνοι ανατρίχιασαν, φαντάζομαι.
Μάλιστα. Πώς γίνεται στην Ελλάδα όταν όλοι σου φαίνονται ίδιοι να ψηφίζεις τον χειρότερο και πιο γελοίο, αυτό ειδική αρρώστια δικιά μας θα είναι μου φαίνεται. Πώς γίνεται οι ντεμέκ απογοητευμένοι- βλέπε: δεν με βόλεψε ο κερατάς ο βουλευτής που τον είχα ψηφίσει, τώρα θα δει αυτός!- να μην σκέφτονται να ψηφίσουν τίποτα αξιοπρεπές και της προκοπής αλλά το ρετάλι του μαγαζιού, άστο… η απάντηση έξω από τα σκυλάδικα που σφύζουν από αγανακτισμένους και απογοητευμένους.
Νάτο, ήρθε. Ανεβαίνουμε πάνω μια καλή φουρνιά. Καλά, έχεις προσέξει τι γράφουν στις ανακοινώσεις τους για την χωρητικότητα στα λεωφορεία; Είναι να γελάς με την ψυχή σου. Επτά- οκτώ επιβάτες βγαίνουν ανά τετραγωνικό μέτρο. Σε όποια στάση κι αν τους βάλεις, αθώα, πονηρή, αγαπησιάρικη, σαρδέλας, δε χωράνε.
«Καλά αυτό με το βιβλίο της ιστορίας τι είναι πάλι; Αλήτες παιδί μου, προδότες, όλα θα τα γκρεμίσουν», και σηκώνει τα ηλίου γυαλιά της, μαύρα με άσπρο σκελετό, σιάχνοντας το φουντωτό απ’ τα ρόλεϊ μαλλί της, με ταγιεράκι ροζουλί, φτυστή η Βέφα Αλεξιάδου, δεν σου κάνω πλάκα.
«Της έκτης δημοτικού, λες, ε; Άσε, πόσο στενοχωρήθηκα, τα παιδιά μας να μην μαθαίνουν την αλήθεια, κατάλαβες; Εμείς μαθαίναμε γράμματα, αυτά τα καημένα τώρα όλα αλλιώς τους τα λένε»
«Όχι, καλέ, εσύ εκεί έμεινες; Για το άλλο βιβλίο σου λέω,το καινούργιο, που έχει ένα χάρτη και λέει Μακεδονία τα Σκόπια»
«ΜΗ μου πεις! Μέχρι εκεί φτάσανε, δεν το πιστεύω. Α πα πα πα πα, τι θα δούμε άλλο δεν ξέρω…»
«Αχ, κυρία μου δεν σέβονται τίποτε και κανέναν. Επίτηδες το κάνουν. Πράκτορες είναι, ξεπουλημένοι Έλληνες, προδότες του ελληνικού έθνους, κρέμασμα θέλουν οι άθλιοι»
Καλά, αυτό δεν είναι λεωφορείο, η μικρή βουλή των αγράμματων και αδαών είναι, σαν παράθυρα σε χαζοειδήσεις είναι, ένα κουράγιο και μια στάση έμεινε.
Σε στάση σάντουιτς φτάνουμε ο καθείς στον προορισμό του. Κατεβαίνω σε μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης - έτσι δεν έλεγε πριν;- και σβήνω από το κινητό μου ένα κάρο μηνύματα που με καλούν να τους ψηφίσω, να πάω στη συγκέντρωσή τους – ένα ήταν ευγενικό, εντύπωση μου έκανε- όλοι με θυμήθηκαν μπα σε καλό μου, έχω σουξέ και δεν το ήξερα. Αλήθεια αυτοί που σου τηλεφωνούν στο σπίτι, ό,τι ώρα να ‘ναι και σου λένε απνευστί, σαν τηλεφωνητής - πριν προλάβεις να πεις εμπρός ή παρακαλώ, καλημέρα σας καλούμε στην συγκέντρωση του τάδε που θα γίνει τότε, ευχαριστούμε και στο κλείνουν κατάμουτρα, σαν να μαλώσαμε ένα πράγμα, με το τηλέφωνο πληρώνονται; Για αυτό βιάζονται να καλύψουν το πλάνο που λέει η συντρόφισσα Αλέκα, η οποία τώρα που το θυμήθηκα, πρώτη φορά κατάλαβα με πόση αγένεια μιλάει, σαν κωλόπαιδο στον πατέρα του που δεν «καταλαβαίνει» τίποτα ο «ακαθοδήγητος». Μερικές φορές μου συμβαίνει αυτό. Κάτι που έχω δει κι έχω ακούσει πολλές φορές κάποια στιγμή το βλέπω και το ακούω σαν για πρώτη φορά. Και τότε το βλέπω όπως ακριβώς είναι. Όχι όπως κουτσά στραβά το έχω συνηθίσει. Άλλο χούι που έχω- πρώτα φεύγει ο άνθρωπος, μετά το χούι, το έχω υπ’όψιν μου- είναι να προσέχω τα ορθογραφικά λάθη. Καλά αυτό το τερατώδες- για μένα πάντα, είπαμε το χούι- με την διαφήμιση, στο ίντερνετ την είδα- όπου ένας νεαρός, που φέρνει λίγο στον Πυροβολάκη, νΟΙώθει λέει σιγουριά με πρωθυπουργό τον που είχαμε και δεν τον βλέπαμε τόσα χρόνια, πρωθυπουργός σε σπάνιες εμφανίσεις, μην κακομάθουμε κιόλας… άσε το αστείο του πράγματος μετά από ένα τέτοιο καλοκαίρι να μη σε νοιάζει τίποτα και να νιώθεις σιγουριά με αυτήν την κυβέρνηση αλλά να νοιώθεις κιόλας, με όμικρον γιώτα το ρημάδι, ένας διορθωτής δεν μπορούσε να το δει πριν το βγάλουνε στη φόρα;
Μετά μπήκα στη δουλειά και οι εποικοδομητικές σκέψεις τελειώσανε. Ευτυχώς γιατί παρασκέφτηκα σήμερα και παραμίλησα μην σου πω.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Μαρσάρισε τη Machules κι έφυγε...


Σκέφτομαι ότι τον γνώρισα μάλλον ανορθόδοξα. Από ένα βιβλίο του, όχι από ταινία. Εκείνες τις είδα μετά. Η αρχή ήταν "Ο Οργισμένος Βαλκάνιος" , ο Φάνης.
Τα "κουρέλια", τη "γλυκιά συμμορία" και την "πρωινή περίπολο" αργότερα τα είδα.
Το "Singapore sling" καθισμένη στο διάδρομο - στους τίτλους κόλλησα, με ρούφηξε η βροχή στη σκάλα.
Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορούσα να μπω απόλυτα στον κόσμο κυρίως των ταινιών του, με τα βιβλία είναι αλλιώς, ήταν όμως τόσο διαφορετικός και τόσο αυθεντικός ο κόσμος του απ',τι άλλο έχω δει στο ελληνικό σινεμά, μια κατηγορία μόνος του, ναι, αυτό μπορούσα να είμαι σίγουρη πως το καταλάβαινα.
Απ' όσα μου έρχονται να πω τα μισά και παραπάνω θα είναι κοινοτυπίες ή στην καλύτερη περίπτωση λόγια.

Αν μπορούσα θα τον ρωτούσα μόνο πώς κράτησε και έμεινε νέος, ανήσυχος, σαν άλλο είδος στα χωρικά μας ύδατα, όταν όλα γύρω λένε, συμμορφώσου, μεγάλωσε, μπες στην άλλη γενιά, μαζέψου επιτέλους;



Έτσι αρχίζει- και στο τέλος θυμάσαι; σαν μια παραλλαγή της αρχής τελειώνει-, ο οργισμένος βαλκάνιος.

"Ήρθε και στάθηκε πάνω απ' την αστραφτερή Machules. Με νωχελικές κινήσεις πέρασε στα χέρια του ένα ζευγάρι μαύρα γάντια κεντημένα όλο μ' ασημόκαρφα. Μετά φόρεσε τα γυαλιά του... κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι.
-Δεν καταλαβαίνω κανέναν, μουρμούρισε μεσ' απ' τα δόντια του και σήκωσε αργά το πόδι του, το ζύγιασε και το τίναξε με δύναμη πάνω στο πεντάλ καθώς τα γαντοφορεμένα χέρια του πέταξαν το στριφτοκέρατο τιμόνι. Μαρσάρισε σκληρά ώσπου ένα σύννεφο σκόνης ξεσηκώθηκε κια τον τύλιξε. Μετά, πάντα χωρίς να βιάζεται, καβάλησε τη μοτοσικλέτα. Κοίταξε δεξιά, αριστερά, κι ύστερα σφίγγοντας τη Machules μες τα σκέλια του, έδωσε όλο το γκάζι κι αναδύθηκε μέσα από το γαλανό σύννεφο της εξάτμισης σαν μαύρος άγγελος εκδικητής, ιππεύοντας τα εκατόν είκοσι βρυχώμενα μίλια της και χύθηκε στην άσφαλτο, χαράζοντας μιαν ασημενια λάμψη μες το απομεσήμερο..."


Νίκος Νικολαϊδης (1939-2007)

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Lacrimae Rerum (1962, 11΄)
Άνευ Όρων (1964, 45΄
Ευρυδίκη Β.Α. 2Ο37 (1975)
Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (1979)
Γλυκιά Συμμορία (1983)
Πρωινή Περίπολος (1987)
Singapore Sling (1989)
Το Κορίτσι με τις βαλίτσες (τηλεταινία, 1993)
Θα σε δω στην Κόλαση Αγάπη μου (1999)
Ο Χαμένος Τα Παίρνει όλα (2002)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Οι Τυμβωρύχοι, διηγήματα, 1964
Ο Οργισμένος Βαλκάνιος, μυθιστόρημα 1977-1992
Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα, σενάριο, 1980
Γλυκιά Συμμορία, μυθιστόρημα, 1984
Γουρούνια στον Άνεμο, μυθιστόρημα, 1993
Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα, σενάριο, 2003


Υ.Γ. Πω, πω τι αστείες που ακούγονται δηλώσεις για το θάνατό του όπως εκείνη από επίσημο κινηματογραφικό οργανισμό που λέει ότι το ανεξάρτητο και ανατρεπτικό του βλέμμα θα είναι πάντα στην καρδιά και τη μνήμη τους, τονίζοντας ότι ετοιμάζει πλήρες αφιέρωμα στο έργο του, στην επόμενη διοργάνωσή του. Έλα...











Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Για έναν λόγο που δεν ξέρω...



Καμιά φορά απογοητεύομαι. Λέω τι θα αλλάξει πια; Όλα στο χειρότερο αλλάζουν. Σπάνια μου συμβαίνει, αλλά συμβαίνει.
Τότε υποχρεώνω τον εαυτό μου να θυμηθεί τη φράση του Barraclough:
"Η απαισιόδοξη στάση που αντιμετωπίζει κάθε αλλαγή σαν τροπή προς το χειρότερο είναι ένα ζήτημα που επανέρχεται συχνά στην Ιστορία και που η Ιστορία έχει επανειλημένα διαψεύσει"

Για έναν λόγο που δεν ξέρω, με έναν τρόπο που δεν κατανοώ απολύτως, ό,τι γίνεται, ακόμη και το χειρότερο, κάτι πάει μπροστά. Αν δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτό που ήρθε είναι το "μπροστά", ότι το καινούριο, διαφορετικό, το πιθανότερο ανοίκειο άρα προκαταβολικά εχθρικό, συχνά χαρακτηριζόμενο χειρότερο από εκείνο που ξέραμε καλά, ζήσαμε ή και ελπίσαμε, πιστέψαμε ή επενδύσαμε, δεν είναι τροπή προς το χειρότερο, μάλλον εμείς έχουμε το πρόβλημα κι όχι εκείνο.

Αμπελοφιλοσοφίες και λόγια της στιγμής.
Χωρίς μια συγκεκριμένη αφορμή.
Εκτός από το ότι κάθε στιγμή όλα αλλάζουν.