Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Επείγον: Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας για να διώξουμε τα μεταλλαγμένα από την Ευρώπη


Πριν από λιγες μέρες μια φίλη μου έστελε αυτό το μήνυμα:

"Στις 25 Οκτωβρίου, ο Ευρωπαίος Επίτροπος για το περιβάλλον, Σταύρος Δήμας, αντιτάχθηκε στα συμφέροντα της βιομηχανίας μεταλλαγμένων, αρνούμενος να επιτρέψει την καλλιέργεια δύο ποικιλιών του γενετικά τροποποιημένου καλαμποκιού (BT 11 και 1507).

Οι αγροχημικές εταιρίες που προωθούν τους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους έχουν ισχυρούς συμμάχους. Η πρωτοφανής στα χρονικά της ΕΕ απόφαση του κ. Δήμα, είναι πιθανό να ανατραπεί στη συνεδρίαση της Επιτροπής της ΕΕ, στα τέλη Νοεμβρίου.

Μια ισχυρή φωνή υποστήριξης απαιτείται από τους πολίτες, για να βάλει η Επιτροπή της ΕΕ την υγεία των πολιτών της πριν από τα εμπορικά συμφέροντα της βιομηχανίας των μεταλλαγμένων.

Για να βοηθήσετε, στείλετε αυτό το μήνυμα στον Jose Manuel Barroso, Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στους Επιτρόπους Δήμα, Κυπριανού και Fischer-Boel."


Αν θέλετε μπορείτε να μπείτε στο site της
greenpeace και να προσθέσετε κι εσείς την υπογραφή σας.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Buika



Η Buika ήταν απλά κα-τα-πλη-κτι-κή. Φοβερή ερμηνεία και σκηνική παρουσία σε ένα απίθανο μίγμα αφρικάνικης και ισπανικής κουλτούρας.

Είχε πάρα πάρα πάρα πολύ κόσμο- τι καλά!- σε μια πόλη που λένε ότι δεν "κουνιέται φύλλο"- τόσα ξέρουν τόσα λένε...-και παρεμπιπτόντως εκείνη τη μέρα ο άνεμος δεν αστειευόταν, σφύριζε όλη μέρα κι έτρεχε με εκατό και βάλε χιλιόμετρα την ώρα.

Ήταν η πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Ιστορίες μικρές, σκέψεις περαστικές.






Περιμένω στην πόρτα του λεωφορείου. Όπου να ‘ναι θα κατέβω. Η στάση μου πλησιάζει. Ακούω - κινητό, ραδιόφωνο, ακουστικά το λενεκαιχαντσφρη- έναν παραγωγό ραδιόφωνου, από εκείνους που όλα τα ξέρουν πια και μιλάνε για τη Ν. Υόρκη σαν να μεγάλωσαν εκεί – πόσο αστείο μου ακούγεται, ένα μεγάλο χωριό είμαστε κι ας νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Στριμωγμένη δεν προλαβαίνω να αλλάξω σταθμό. Καθώς βαριέμαι είμαι έτοιμη να στρέψω την προσοχή μου αλλού στο δευτερόλεπτο. Στην πόρτα, κάθομαι δίπλα σε δυο ενδιαφέροντες τύπους. Συζητούν. Με σακίδιο στον ώμο ο ένας, ντυμένοι απλά, στέκονται σε μια άκρη και όταν μιλάνε αφήνουν μια παύση ανάμεσα στα λόγια τους. Ακούω τον έναν να λέει στον άλλο, «προσπαθώ να μάθω ελληνικά». «Από πού είσαι;», ρωτάει ο συνομιλητής του, που έχει χαρακτηριστικά ασιατικά, κορεάτης, ιάπωνας, δεν είμαι καλή σε αυτά, θα σε γελάσω. «Ο παππούς μου και η γιαγιά μου, ήταν, από την Κρήτη. Εγώ, γεννήθηκα στην Αμερική. Και ο πατέρας μου, γεννήθηκε, στην Αμερική». «Στο σπίτι μιλούσατε ελληνικά;» «Όχι, η μητέρα μου, δεν γνωρίζει ελληνικά και στο σπίτι μιλούσαμε μόνο αγγλικά. Τώρα, μαζί με τη γυναίκα μου, προσπαθούμε να μάθουμε ελληνικά. Δεν είναι εύκολο. Εσύ, πόσα χρόνια, είσαι, στην Ελλάδα;» «Είμαι τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα. Ναι, τα ελληνικά είναι δύσκολη γλώσσα, όμως θα τα καταφέρετε. Καλή τύχη…» Το λεωφορείο σταμάτησε. Πριν κατέβω τους έριξα μια τελευταία ματιά. Χαμογέλασα. Το πρωινό μου ξεκίνησε ωραία.

Σκέψου, λέει να μένουμε σε υπερσύγχρονα σπίτια όπου όλα θα λειτουργούν αυτόματα και ξαφνικά γίνεται ένα μπλακ άουτ. Δεν μπορείς ούτε να βγεις έξω. Η πόρτα δεν ανοίγει γιατί δεν μπορείς να την απασφαλίσεις. Οι τοίχοι δεν μπορούν να σπάσουν γιατί έτσι κατασκευάστηκαν ώστε να μην σε κλέψουν ποτέ. Τα παράθυρα κλειστά γιατί το κύκλωμα που τα ελέγχει είναι εκτός λειτουργίας. Εσύ μέσα. Στη φυλακή που έφτιαξες να ζήσεις. «Ασφαλής». Και ανήμπορα να σε βοηθήσουν, αν χρειαστεί, τα χέρια και το μυαλό σου.

Πώς ήμασταν πριν από δεκαπέντε χρόνια; Πώς ήμασταν πριν το ιντερνετ;
Είδες τι πάθαμε χθες; Μια βλάβη και μπλοκαριστήκαμε. Έντρομοι σχεδόν, δεν υπερβάλλω, μου τηλεφωνούσαν συνάδελφοι: «Τι κάνουμε τώρα; Δεν μπορώ να δουλέψω. Χωρίς ιντερνετ, τι να κάνω;» «Ρε συ, έπαθα στερητικό. Και μόνο που δεν μπορώ να σερφάρω, έπαθα πλάκα» «Δεν γίνεται να δουλέψω, τόσα πράγματα έχω να στείλω, κείμενα, παραγγελίες, φωτογραφίες, τι θα κάνω γαμώτη μου;» Σε μια καθημερινότητα απόλυτα εξαρτημένη - υπάρχει και πιο πολύ απο αυτό που ζούμε τώρα, έτσι λέω - από την τεχνολογία τι θα κάναμε άραγε;

Αύριο τέτοια ώρα θα ακούω την Buika να τραγουδάει στη Θεσσαλονίκη. Θα σας γράψω μετά. Φιλιά…




Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Όχι στο ρατσισμό από την κούνια


Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την καμπάνια «Όχι στον Ρατσισμό από την Κούνια», που αποτελείται από 40 κοινωνικές οργανώσεις, μεταναστευτικές κοινότητες και στηρίζεται από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας, έχει ξεκινήσει μια καμπάνια εδώ και αρκετούς μήνες για τη συλλογή υπογραφών (www.kounia.org) για να δίνεται πιστοποιητικό γέννησης στα παιδιά των μεταναστών/τριών που γεννιούνται στην Ελλάδα, ενώ ζητάει παράλληλα την αλλαγή της νομοθεσίας που δεν επιτρέπει στα παιδιά των πολιτών τρίτων χωρών που γεννιούνται ή μεγαλώνουν στην Ελλάδα να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια...


ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
Πιστοποιητικό γέννησης και εγγραφή στα δημοτολόγια
για τα παιδιά των μεταναστών/τριών

Τα χρόνια περνάνε και τα παιδιά που αποτελούν τη δεύτερη γενιά μεταναστών/τριών είναι πια αναπόσπαστο τμήμα των ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτόν τον τόπο. Πολλά γεννήθηκαν στην Ελλάδα, άλλα ήρθαν πολύ μικρά. Όλα φοιτούν στα ελληνικά σχολεία και μιλούν τα ελληνικά ως πρώτη τους γλώσσα. Όμως, το ελληνικό κράτος αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα. Σε όσα παιδιά γεννιούνται εδώ, αρνείται ακόμα και το πιο στοιχειώδες, το απλό πιστοποιητικό γέννησης! Οι συνέπειες είναι δραματικές: Αφού δεν εγγράφονται στα δημοτολόγια, δεν μπορούν να αποκτήσουν πιστοποιητικό ότι γεννήθηκαν σ’ αυτή τη χώρα. Έτσι είναι μετέωρα, χωρίς χαρτιά και χωρίς διαβατήριο, αφού μετά τα 18 τους χρόνια πρέπει ξαφνικά να αποδείξουν ότι έχουν εισέλθει και διαμένουν νόμιμα στη χώρα! Δηλαδή, καταδικασμένα στην καθημερινή ανασφάλεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό!
Νέοι και νέες που ζουν και σπουδάζουν στην Ελλάδα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να απελαθούν σε χώρες που ποτέ δεν γνώρισαν και που συχνά δεν μιλούν τη γλώσσα τους. Αυτή η απάνθρωπη κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Και αυτό πρέπει να γίνει τώρα. Αρχίζοντας από το πιστοποιητικό γέννησης.
Η καμπάνια «ενάντια στο ρατσισμό από την κούνια» που ξεκίνησε από τους συλλόγους των μεταναστριών για τη διεκδίκηση έκδοσης πιστοποιητικού γέννησης για τα νεογέννητα από τους Δήμους στους οποίους γεννήθηκαν και διαμένουν, έχει κάνει τα πρώτα της βήματα από το 2005 και κλιμακώνεται.

Δηλώνουμε την αμέριστη υποστήριξή μας στο δίκαιο αυτό αίτημα, επειδή μας είναι αδιανόητο να υπάρχουν συνάνθρωποι και συμπολίτες μας με μισά ή καθόλου δικαιώματα.

Ίσα δικαιώματα για όλα τα παιδιά που γεννιούνται και ζουν στην Ελλάδα.

Ζητούμε να εκδίδεται Πιστοποιητικό Γέννησης από τους Δήμους, για τα παιδιά των μεταναστών/στριών που γεννιούνται στην Ελλάδα!


Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα: www.kounia.org
Αν θέλετε να υπογράψετε το κείμενο της καμπάνιας "όχι στο ρατσισμό από την κούνια" μπορείτε εδώ

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

τι δεν θελω να γίνω...


Δεν είμαι σίγουρη τι θέλω να σου πω. Δεν ξέρω κι αν σε ενδιαφέρουν, εδώ που τα λέμε.
Να σου πω για διάφορα που σκέφτομαι τώρα δα, σκόρπιες σκέψεις, χωρίς καμία σημασία ίσως, σκέψεις μικρές και σκόρπιες, του αέρα.
Με πειράζει που ξεχνάμε, τόσο πολύ, τόσο γρήγορα.
Με πειράζει περισσότερο που αρνιόμαστε να ξεχάσουμε όσα μας κάνουν χειρότερους, κακούς, εκδικητικούς.
Με πειράζει που δεν παραδεχόμαστε ακόμα τον κακό μας εαυτό, ούτε στην ιστορία μας, ούτε στη μικρή καθημερινή μας ζωή.
Με πειράζει να είμαστε αγενείς.
Αδιάφοροι.
Ματαιόδοξοι.
Φανατικοί.
Τεμπέληδες.
Χασομέρηδες.
Πολυξερήδηδες.
Αμόρφωτοι.
Ηλίθιοι.


Δεν ξέρω άν κάποτε θα με ενδιαφέρει μόνο το σπιτάκι, η καλοπέραση και ο εαυτός μου. Κι επειδή ποτέ μη λες ποτέ για κανέναν, ούτε για τον εαυτό σου, ακριβώς για να μην την πατήσω θέλω να σκέφτομαι, κάθε λεπτό, τι ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ.
Και να γίνω το καλύτερο που είμαι.
Ο καλύτερος εαυτός μου.
Κι αν μπορώ, με ρίζες στη γη και κλαδιά στον ουρανό.
Απλά.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

"τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω..."


1980, νομίζω, τέλη. Ψάχνω σε ένα βιβλιοπωλείο. Δεν ξέρω τι. Αυτό είναι το καλύτερό μου, έτσι κι αλλιώς. Ξεφυλλίζω. Διαβάζω μερικές τυχαίες σελίδες, οπωσδήποτε λίγο από την αρχή και αν κάτι θέλω να πάω σπίτι και να το συνεχίσω το παίρνω. Την Κατερίνα Γώγου δεν την ξέρω. Την έχω δει σε ελληνικές παλιές ταινίες, αλλά δεν ήξερα το όνομά της, να συνδυάσω δε πρόσωπο του τότε με τη φωτογραφία στο βιβλίο που κρατάω στα χέρια μου, δεν υπάρχει περίπτωση. Κρατάω το "Ιδιώνυμο" στα χέρια και πάω. Ταμείο, πληρώνω, φεύγω.



Στο σπίτι διάβασμα μονορούφι. Όλα δεν με πιάνουνε. Αν έλεγα ναι, θα έλεγα ψέμματα. Άλλος ο κόσμος της. Καμιά σχέση με ό,τι ήξερα γύρω μου. Eίναι αυτό που λέει ο R2, είμασταν σε άλλους κόσμους.
Έτσι κόλλησα, όχι στα πιο τρελά κι αναρχικά της λόγια αλλά σε αυτό το ποίημα που έμαθα απ' έξω και δεν έφυγε ποτέ πια απ' το μυαλό μου...



"Θαρθει καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
Άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη.
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω.

Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία."




Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007

πόσο πολύ μιλάς;


Έχω τόση δουλειά και αυτό το Σαββατοκύριακο και όλη την επόμενη εβδομάδα,
λέω να αφήσω το σπουργίτι να μου φτιάξει τη διάθεση...

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

ΠΡΌΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ …ΟΠΙΣΘΕΝ


Κάπου άφησα τη μπούργκα μου και δεν ξέρω πού…
Μη γελάς και μην κοροϊδεύεις, λέω να ετοιμαζόμαστε σιγά - σιγά, δεν ξέρεις τι γίνεται αύριο μεθαύριο. Όπου τα πάει καλά ένα είδος φανατικών γιατί να μην έρθουν κι άλλα, δύσκολο είναι νομίζεις;


Σκέπτομαι και ρωτάω, ελάττωματα που λέω να κρατήσω...

Ξέρεις άλλη χώρα όπου το Υπουργείο Παιδείας είναι μαζί και Θρησκευμάτων; Χώρα πολιτισμένη; Εγώ δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος.
Άλλη χώρα - πολιτισμένη, είπαμε- στην οποία ο Πρωθυπουργός της χώρας και ο αρχηγός της Εκκλησίας με τη μεγαλύτερη επιρροή (για να ξέρουμε δηλαδή τι είναι ο αρχιεπίσκοπος, έχουμε κι άλλα θρησκεύματα στη χώρα μας) που να δίνουν ο ένας φυλακτά κι ο έτερος μηνύματα επίσημα, θεσμικά, πώς τα λένε - όχι χαρτάκια ή κάρτες γενεθλίων- σε ενικό πρόσωπο στον άλλο;

Σε όλο τον κόσμο, αλλάζουν τα βιβλία ιστορίας. Στο Ιράν, δεν ξέρω, αλλά δεν θα ήθελα να μοιάζουν οι χώρες μας, οπότε γιατί να κάνω σύγκριση; Παντού υπάρχουν αντιδράσεις, διαφωνίες, άλλες γνώμες. Πουθενά δεν αποσύρθηκε βιβλίο. Εδώ κοντεύουμε να αφορίσουμε τους συγγραφείς, να πυρπολήσουμε τους επιστήμονες που λένε το αυτονόητο(αντιγράφω από το blog του doctor): "η κρίση ενός βιβλίου ιστορίας δεν γίνεται από πολιτικούς και παπάδες αλλά από τους ιστορικούς". Και φυσικά το βιβλίο, αποσύρθηκε για να επιστρέψει θριαμβευτικά το παλιό. Άντε και σε άλλα με υγεία.

Είναι θλίψη να σκέφτομαι ότι αν ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος θα δυσκολευόταν να υπερασπιστεί όχι μόνο το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά και κάθε αλλαγή από τους παλιούς μύθους, ακόμα κι αν ήξερε ότι αυτό είναι το σωστό γιατί θα τον δέσμευαν οι εκκλησιαστικές ψήφοι του στο μικρό μας χωριό, πράγμα που έκανε στο περιβόητο ζήτημα των ταυτοτήτων, ενθυμούμαι, με την ίδια ακριβώς θλίψη.

Η μόνη μου ελπίδα ώρες-ώρες όταν γύρω μου τα πράγματα επιβεβαιώνουν ότι ζούμε σε τριτοκοσμική χώρα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Θα μας αναγκάσουν να προστατέψουμε τα δάση μας, θα μας αναγκάσουν να μην συμπεριφερόμαστε σαν μουλάδες, θα μας αναγκάσουν να μετέχουμε της ελληνικής παιδείας, και τότε μπορεί να γίνουμε ωραίοι Έλληνες, γιατί τώρα μοιάζουμε χώρα φανατισμένων και χαζοχαρούμενων που πριν περάσουν σαράντα μέρες από το εθνικό πένθος εβδομήντα νεκρών και χιλιάδων στρεμμάτων ελληνικής γης (αυτής για την οποία πολέμησαν και θυσιάστηκαν οι πρόγονοί μας, αν η ορολογία βοηθάει, και την οποία γη θυμόμαστε μόνο σε λόγους λάβρους και πατριωτικούς, θεωρητικά πάντα, εννοείται), πανηγυρίζαμε σε προεκλογικές συγκεντρώσεις (ντροπή ήταν να τις ακυρώσουμε, ντε), κορνάραμε στους δρόμους και στις πλατείες πριν στεγνώσουν τα δάκρυα και των ανθρώπων και της γης. Αυτά για να ξέρουμε ποιοι είμαστε και να μην έχουμε ψευδαισθήσεις.


Υ.Γ. Ο Doctor, έχει στο blog του (http://dimitrisdoctor.blogspot.com/2007/09/blog-post_25.html) μια επιστολή και μας καλεί να την στείλουμε στον παραλήπτη της. Εύχομαι να γεμίσουμε το γραμματοκιβώτιό του...

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

Αντιγραφή με καθυστέρηση

Το διάβασα σήμερα μόλις,
το έγραψε εδώ
και αρκετές μέρες
η Ζωή στο blog της.
(http://zoi20.blogspot.com/)
Το αντιγράφω.






Tuesday, September 18, 2007

Μαύρο στη Μαριέττα

Μπράβο στον ελληνικό λαό που μαύρισε τη Μαρριέτα. Τόσα χρόνια σκάνδαλα, Χρηματιστήριο, ομόλογα, η μισή Πελοπόννησος που κάηκε, δεν μας έκαναν να αντιδράσουμε. Το θέμα του βιβλίου της ΣΤ' Δημοτικού όμως μας εξόργισε! Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, πάνω από όλα βάζουμε την Παιδεία.

(Γειά στο στόμα σου Ζωή!)

Υ.Γ. Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο της Ζωής. Μόνο σε μια φράση, εκεί με το χρηματιστήριο έχω άλλη γνώμη. Δεν μου αρέσει που όλοι έπαιξαν τότε στο χρηματιστήριο για να γίνουν γρήγορα και εύκολα -το μεγαααάλο όνειρο του Έλληνα από πάντα - πλούσιοι, ούτε που σκέφτηκαν πώς θα γίνει αυτό - τζόγος, κομπίνα, δεν τους ένοιαζε, τα λεφτά να πάρουμε, έλεγαν τότε και το έπαιζαν και ειδικοί, ε, ρε πώς συμβούλευε ο ένας τον άλλον εκείνον τον καιρό-και τώρα κλαίνε γιατί χάσαν τα λεφτά τους και βέβαια δεν φταίνε αυτοί, όπως πάντα.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

αερικό; για φαντάσου...



Είναι η λέξη της ημέρας της Άσπρης Λέξης (http://www.asprilexi.com/)



Και το Αερικό του Θανάση Παπακωνσταντίνου



"Όλα του κόσμου τα πουλιά όπου κι αν φτερουγίσαν,
όπου κι αν χτίσαν τη φωλιά, όπου κι αν κελαηδήσαν,
εκεί που φτερουγίζει ο νους, εκεί που ξημερώνει,
μαργώνουν τα πουλιά της γης κι ούτ' ένα δε ζυγώνει.
Σαν αερικό θα ζήσω, σαν αερικό.

Ανάσα είναι καυτερή και στέπα του Καυκάσου
η σκέψη που παραμιλά και λέει τα όνειρά σου.
Κι όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει.
Σαν αερικό θα ζήσω, σαν αερικό… "

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Άντε, σε καλό να μας βγει...

Κάτι μου λέει πως ό,τι κι αν γίνει σε καλό θα μας βγει. Λες;
Όμως, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, θα σου πω τι σκεφτόμουν από χθες και πες μου κι εσύ τα δικά σου.

"Καλά μας πρόσεξαν (η κυβερνηση δηλαδή) μέχρι τώρα", είπε στην τηλεόραση μία συμπαθητική γυναίκα από τα καμένα της Πελοποννήσου. Είναι αυτό που λένε "οι λέξεις χάνουν το νόημα τους", τι θα πει καλά τους φερθήκανε, που τους αφήσανε να καούν; "Αλλά τώρα δεν ξέρω, μάλλον θα μας ξεχάσουν", συμπλήρωσε. Μη το λες, γιαγιάκα, μην το λες, μετά τα πενηντάρια που τους δώσατε τίποτα μη φοβάσαι... ελπίζω, γιατί μερικοί λένε, αν δέσουν το γάιδαρό τους τι ανάγκη έχουν μετά... Αν πάλι θυμάσαι την παροιμία "να σε κάψω Γιάννη να σ' αλείψω λάδι", τι να πω, ζιζάνια είναι αυτές οι παροιμίες, φυτρώνουν εκεί που δεν τις σπέρνεις οι άτιμες.

Δε μ' αρέσει που ο χαμηλών τόνων Γ. Παπανδρέου χρεώνεται με τέτοιον τρόπο όλη την αποτυχία του κόμματός του. Εντάξει, το ξέρω ότι σε πολλούς δεν αρέσει που δεν είναι άντρας μάγκας και τσαμπουκάς να'ούμε, αλλά να τον κάνουμε κι αποδιοπομπαίο τράγο;

Με αρέσει όμως πολύ που εμείς, η συντηρητική- έτσι δεν μας λένε όλοι;- Θεσσαλονίκη, δώσαμε τις περισσότερους ψήφους στους Οικολόγους-Πράσινους στην Ελλάδα μετά τη Β΄ Αθηνών. Γεια σας καρντάσια!

Ε, τώρα χρειάζεται να πω ότι σε αυτήν τη βουλή θα γίνει, ξανά, του Κουτρούλη ο γάμος; Μέτρα: Πολύδωρας, Γιακουμάτος, Βορίδης, Γεωργιάδης, Κανέλλη, Πιπιλή, Βελόπουλος... Ωραίες συζητήσεις που έχουν να κάνουν!

Α, και να μην το ξεχάσω. Αυτό για την άνοδο των αριστερών κομμάτων μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει; Η ορθόδοξη εθνικίστρια συντρόφισσα Λιάνα, που επιβάλει και τις απόψεις της σε ανακοινώσεις που ντρέπεσαι να τις ακούσεις όπως εκείνη του ΚΚΕ για το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, τι διαφορά έχει από τον πατριώτη κι ορθόδοξο "χέρι- χέρι"; Σαν άκρα δεξιά δεν είναι και τα δύο;

Άντε βρε, σε καλό να μας βγει το καινούριο μας τοπίο. Τώρα να σου πω, για έναν λόγο που δεν ξέρω, τα λέγαμε και παλιά αυτά, είμαι σίγουρη, σε καλό θα μας βγει, να δεις...


Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

Η επόμενη μέρα ...


Επειδή η επόμενη μέρα των εκλογών έρχεται σε λίγες ώρες.
Διαβάζω στο εξώφυλλο (το καλύτερο όλων των εφημερίδων και ένθετών τους σήμερα), στο περιοδικό Κ της Καθημερινής:
"Το πιο μεγάλο πρόβλημα της μικρής μας γης, της μικρής μας πατρίδας, είναι ο αφανισμός που μας απειλεί, είναι η καταστροφή που προκαλούμε στον φυσικό κόσμο. Ένα υπουργείο Περιβάλλοντος - υπουργείο των δασών, των νερών, του αέρα και της θάλασας, δηλαδή της κοινής περιουσίας των ελλήνων- είναι η ελάχιστη πράξη πατριωτισμού. Το μεγάλο στοίχημα της αυριανής κυβέρνησης."

Το μεγάλο αφιέρωμά τους στις μέσα σελίδες του περιοδικού ξεκινά έτσι:

"Οσες, ελάχιστες, κουβέντες για το περιβάλλον ακούσαμε κατά την προεκλογική περίοδο από τα δύο κόμματα εξουσίας, ήταν βουτηγμένες στην ασάφεια και τη γενικότητα. Παραδέρνουν οι λόγοι των πολιτικών ανάμεσα στην κοινοτοπία και την παρεξήγηση: «πληγώνουμε τα δάση», «δεν φροντίζουμε το περιβάλλον» κ.λπ. Προσεγγίσεις αισθητικές, ηθικολογικές, συναισθηματικές, που δηλώνουν αυτομάτως τον προσχηματικό τους χαρακτήρα. Κανείς, φαίνεται, από το παραδοσιακώς γαλουχημένο πολιτικό προσωπικό δεν έχει αντιληφθεί το πρόβλημα: αφανίζοντας το φυσικό κόσμο κάποτε θα αφανιστούμε...
Το μεγάλο στοίχημα της αυριανής κυβέρνησης είναι να εμπιστευθεί τον αέρα, το νερό, τα δάση και τις θάλασσες της πατρίδας μας σε ακέραιους επιστήμονες. Ενα υπουργείο Περιβάλλοντος με εξουσία υπουργείου Αμυνας, στελεχωμένο με οραματιστές και τεχνοκράτες, διακομματικής λογικής, πρέπει να λάβει την εντολή να «φυλάξει» τα εσωτερικά σύνορα της χώρας, να δώσει μάχες μέχρις εσχάτων. Η Ελλάδα της μεσογειακής χλωρίδας και πανίδας, της βιοποικιλότητας, των αναγεννημένων φυσικών πόρων μπορεί να γίνει ο εθνικός στόχος της νέας εποχής. Ενα δώρο στον πλανήτη και στους εαυτούς μας..."
(τα δύο παραπάνω κείμενα είναι του Σωκράτη Τσιχλιά)
Όλο το αφιέρωμα εδώ
(οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα: 1lyk-dramas.dra.sch.gr/drama/frakto.htm)



Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

ένα απλό συνηθισμένο πρωινό...


Γυρίζω το κλειδί στην πόρτα. Ο διάδρομος πρωινός και σιωπηλός. Τα κλειδιά στην τσάντα αμέσως. Μπαίνω στο ασανσέρ που μουγκρίζει πρωινιάτικα. Μετράω πόσο χρονών είναι, πολλαπλασιάζω τα ανεβοκατεβάσματά του, πολλαπλασιαζοπροσθέτω ανθρώπους που μπήκαν και βγήκαν και πάλι φαντάζομαι πίσω από τους αριθμούς ιστορίες. Πριν προλάβω να ζαλιστώ, συνειδητοποιώ ότι είναι κουρασμένο το ασενσόρι της οικοδομής μας για αυτό μουγκανίζει έτσι. Θα ‘χει πλάκα να κλειστώ μέσα καμιά μέρα. Μπα σε καλό μου, τι σκέφτομαι ώρες-ώρες… Πάντως καλύτερα με τις σκάλες την άλλη φορά, λέω, καθώς ανοίγω την παλιά μεταλλική του πόρτα.
Τα γραμματοκιβώτια μπροστά μου ξέχειλα. Ιλουστρασιόν διαφημιστικά φυλλάδια. Εκλογικά. Πόσα δέντρα πήγαν χαμένα, η πρώτη σκέψη. Μετά, να την πω την αμαρτία μου, σκέφτομαι τον τζίρο δουλειάς, γραφίστες, τυπογράφους και συναφή επαγγέλματα που να, μέρες τέτοιες, όπως τις εκλογές περιμένουν να βγάλουν τη χασούρα της χρονιάς. Ε, αυτό το χούι, πρέπει να το κόψω επιτέλους, να σκέφτομαι κάτι και αμέσως αυτόματα να ψάχνω τον αντίλογο. Νισάφι…
Μαζεύω ένα μάτσο χαρτιά και βουρ για την ανακύκλωση. Προλαβαίνω να διαβάσω μια φράση στο φυλλάδιο ενός υποψηφίου του κυβερνητικού κόμματος που κάποιο πόστο έχει στο Δήμο, στην καθαριότητα της πόλης. Λέει ότι η Θεσσαλονίκη είναι μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης. Ή δεν έχει πάει ποτέ στην Ευρώπη ή ζει σε άλλη πόλη, ή μας δουλεύει ψιλό γαζί, άλλη εξήγηση δεν έχω. Πιθανότερη η τρίτη περίπτωση μάλλον, ε; Ρίχνω τα χαρτιά στον κάδο της ανακύκλωσης- ρε λες να ισχύει αυτό που μου έλεγαν προχθές ότι εμείς τα χωρίζουμε κι εκείνοι τελικά μαζεύουν τα σκουπίδια στην ίδια χωματερή;- και πλησιάζω στη στάση του λεωφορείου.
«Ρε, θα πας να ψηφίσεις την Κυριακή;»
«Ναι, ρε μαλάκα, αφού τα ‘παμε, δεν τα ‘παμε;»
«Εγώ δεν ξέρω, αφού όλοι ίδιοι είναι»
«Για αυτό ρε εγώ θα ψηφίσω τον Καρατζαφέρη, μη σου πω και Παπαθεμελή, να τους δείξω που όλοι ίδιοι είναι»
Και εκείνοι ανατρίχιασαν, φαντάζομαι.
Μάλιστα. Πώς γίνεται στην Ελλάδα όταν όλοι σου φαίνονται ίδιοι να ψηφίζεις τον χειρότερο και πιο γελοίο, αυτό ειδική αρρώστια δικιά μας θα είναι μου φαίνεται. Πώς γίνεται οι ντεμέκ απογοητευμένοι- βλέπε: δεν με βόλεψε ο κερατάς ο βουλευτής που τον είχα ψηφίσει, τώρα θα δει αυτός!- να μην σκέφτονται να ψηφίσουν τίποτα αξιοπρεπές και της προκοπής αλλά το ρετάλι του μαγαζιού, άστο… η απάντηση έξω από τα σκυλάδικα που σφύζουν από αγανακτισμένους και απογοητευμένους.
Νάτο, ήρθε. Ανεβαίνουμε πάνω μια καλή φουρνιά. Καλά, έχεις προσέξει τι γράφουν στις ανακοινώσεις τους για την χωρητικότητα στα λεωφορεία; Είναι να γελάς με την ψυχή σου. Επτά- οκτώ επιβάτες βγαίνουν ανά τετραγωνικό μέτρο. Σε όποια στάση κι αν τους βάλεις, αθώα, πονηρή, αγαπησιάρικη, σαρδέλας, δε χωράνε.
«Καλά αυτό με το βιβλίο της ιστορίας τι είναι πάλι; Αλήτες παιδί μου, προδότες, όλα θα τα γκρεμίσουν», και σηκώνει τα ηλίου γυαλιά της, μαύρα με άσπρο σκελετό, σιάχνοντας το φουντωτό απ’ τα ρόλεϊ μαλλί της, με ταγιεράκι ροζουλί, φτυστή η Βέφα Αλεξιάδου, δεν σου κάνω πλάκα.
«Της έκτης δημοτικού, λες, ε; Άσε, πόσο στενοχωρήθηκα, τα παιδιά μας να μην μαθαίνουν την αλήθεια, κατάλαβες; Εμείς μαθαίναμε γράμματα, αυτά τα καημένα τώρα όλα αλλιώς τους τα λένε»
«Όχι, καλέ, εσύ εκεί έμεινες; Για το άλλο βιβλίο σου λέω,το καινούργιο, που έχει ένα χάρτη και λέει Μακεδονία τα Σκόπια»
«ΜΗ μου πεις! Μέχρι εκεί φτάσανε, δεν το πιστεύω. Α πα πα πα πα, τι θα δούμε άλλο δεν ξέρω…»
«Αχ, κυρία μου δεν σέβονται τίποτε και κανέναν. Επίτηδες το κάνουν. Πράκτορες είναι, ξεπουλημένοι Έλληνες, προδότες του ελληνικού έθνους, κρέμασμα θέλουν οι άθλιοι»
Καλά, αυτό δεν είναι λεωφορείο, η μικρή βουλή των αγράμματων και αδαών είναι, σαν παράθυρα σε χαζοειδήσεις είναι, ένα κουράγιο και μια στάση έμεινε.
Σε στάση σάντουιτς φτάνουμε ο καθείς στον προορισμό του. Κατεβαίνω σε μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης - έτσι δεν έλεγε πριν;- και σβήνω από το κινητό μου ένα κάρο μηνύματα που με καλούν να τους ψηφίσω, να πάω στη συγκέντρωσή τους – ένα ήταν ευγενικό, εντύπωση μου έκανε- όλοι με θυμήθηκαν μπα σε καλό μου, έχω σουξέ και δεν το ήξερα. Αλήθεια αυτοί που σου τηλεφωνούν στο σπίτι, ό,τι ώρα να ‘ναι και σου λένε απνευστί, σαν τηλεφωνητής - πριν προλάβεις να πεις εμπρός ή παρακαλώ, καλημέρα σας καλούμε στην συγκέντρωση του τάδε που θα γίνει τότε, ευχαριστούμε και στο κλείνουν κατάμουτρα, σαν να μαλώσαμε ένα πράγμα, με το τηλέφωνο πληρώνονται; Για αυτό βιάζονται να καλύψουν το πλάνο που λέει η συντρόφισσα Αλέκα, η οποία τώρα που το θυμήθηκα, πρώτη φορά κατάλαβα με πόση αγένεια μιλάει, σαν κωλόπαιδο στον πατέρα του που δεν «καταλαβαίνει» τίποτα ο «ακαθοδήγητος». Μερικές φορές μου συμβαίνει αυτό. Κάτι που έχω δει κι έχω ακούσει πολλές φορές κάποια στιγμή το βλέπω και το ακούω σαν για πρώτη φορά. Και τότε το βλέπω όπως ακριβώς είναι. Όχι όπως κουτσά στραβά το έχω συνηθίσει. Άλλο χούι που έχω- πρώτα φεύγει ο άνθρωπος, μετά το χούι, το έχω υπ’όψιν μου- είναι να προσέχω τα ορθογραφικά λάθη. Καλά αυτό το τερατώδες- για μένα πάντα, είπαμε το χούι- με την διαφήμιση, στο ίντερνετ την είδα- όπου ένας νεαρός, που φέρνει λίγο στον Πυροβολάκη, νΟΙώθει λέει σιγουριά με πρωθυπουργό τον που είχαμε και δεν τον βλέπαμε τόσα χρόνια, πρωθυπουργός σε σπάνιες εμφανίσεις, μην κακομάθουμε κιόλας… άσε το αστείο του πράγματος μετά από ένα τέτοιο καλοκαίρι να μη σε νοιάζει τίποτα και να νιώθεις σιγουριά με αυτήν την κυβέρνηση αλλά να νοιώθεις κιόλας, με όμικρον γιώτα το ρημάδι, ένας διορθωτής δεν μπορούσε να το δει πριν το βγάλουνε στη φόρα;
Μετά μπήκα στη δουλειά και οι εποικοδομητικές σκέψεις τελειώσανε. Ευτυχώς γιατί παρασκέφτηκα σήμερα και παραμίλησα μην σου πω.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Μαρσάρισε τη Machules κι έφυγε...


Σκέφτομαι ότι τον γνώρισα μάλλον ανορθόδοξα. Από ένα βιβλίο του, όχι από ταινία. Εκείνες τις είδα μετά. Η αρχή ήταν "Ο Οργισμένος Βαλκάνιος" , ο Φάνης.
Τα "κουρέλια", τη "γλυκιά συμμορία" και την "πρωινή περίπολο" αργότερα τα είδα.
Το "Singapore sling" καθισμένη στο διάδρομο - στους τίτλους κόλλησα, με ρούφηξε η βροχή στη σκάλα.
Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορούσα να μπω απόλυτα στον κόσμο κυρίως των ταινιών του, με τα βιβλία είναι αλλιώς, ήταν όμως τόσο διαφορετικός και τόσο αυθεντικός ο κόσμος του απ',τι άλλο έχω δει στο ελληνικό σινεμά, μια κατηγορία μόνος του, ναι, αυτό μπορούσα να είμαι σίγουρη πως το καταλάβαινα.
Απ' όσα μου έρχονται να πω τα μισά και παραπάνω θα είναι κοινοτυπίες ή στην καλύτερη περίπτωση λόγια.

Αν μπορούσα θα τον ρωτούσα μόνο πώς κράτησε και έμεινε νέος, ανήσυχος, σαν άλλο είδος στα χωρικά μας ύδατα, όταν όλα γύρω λένε, συμμορφώσου, μεγάλωσε, μπες στην άλλη γενιά, μαζέψου επιτέλους;



Έτσι αρχίζει- και στο τέλος θυμάσαι; σαν μια παραλλαγή της αρχής τελειώνει-, ο οργισμένος βαλκάνιος.

"Ήρθε και στάθηκε πάνω απ' την αστραφτερή Machules. Με νωχελικές κινήσεις πέρασε στα χέρια του ένα ζευγάρι μαύρα γάντια κεντημένα όλο μ' ασημόκαρφα. Μετά φόρεσε τα γυαλιά του... κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι.
-Δεν καταλαβαίνω κανέναν, μουρμούρισε μεσ' απ' τα δόντια του και σήκωσε αργά το πόδι του, το ζύγιασε και το τίναξε με δύναμη πάνω στο πεντάλ καθώς τα γαντοφορεμένα χέρια του πέταξαν το στριφτοκέρατο τιμόνι. Μαρσάρισε σκληρά ώσπου ένα σύννεφο σκόνης ξεσηκώθηκε κια τον τύλιξε. Μετά, πάντα χωρίς να βιάζεται, καβάλησε τη μοτοσικλέτα. Κοίταξε δεξιά, αριστερά, κι ύστερα σφίγγοντας τη Machules μες τα σκέλια του, έδωσε όλο το γκάζι κι αναδύθηκε μέσα από το γαλανό σύννεφο της εξάτμισης σαν μαύρος άγγελος εκδικητής, ιππεύοντας τα εκατόν είκοσι βρυχώμενα μίλια της και χύθηκε στην άσφαλτο, χαράζοντας μιαν ασημενια λάμψη μες το απομεσήμερο..."


Νίκος Νικολαϊδης (1939-2007)

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Lacrimae Rerum (1962, 11΄)
Άνευ Όρων (1964, 45΄
Ευρυδίκη Β.Α. 2Ο37 (1975)
Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (1979)
Γλυκιά Συμμορία (1983)
Πρωινή Περίπολος (1987)
Singapore Sling (1989)
Το Κορίτσι με τις βαλίτσες (τηλεταινία, 1993)
Θα σε δω στην Κόλαση Αγάπη μου (1999)
Ο Χαμένος Τα Παίρνει όλα (2002)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Οι Τυμβωρύχοι, διηγήματα, 1964
Ο Οργισμένος Βαλκάνιος, μυθιστόρημα 1977-1992
Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα, σενάριο, 1980
Γλυκιά Συμμορία, μυθιστόρημα, 1984
Γουρούνια στον Άνεμο, μυθιστόρημα, 1993
Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα, σενάριο, 2003


Υ.Γ. Πω, πω τι αστείες που ακούγονται δηλώσεις για το θάνατό του όπως εκείνη από επίσημο κινηματογραφικό οργανισμό που λέει ότι το ανεξάρτητο και ανατρεπτικό του βλέμμα θα είναι πάντα στην καρδιά και τη μνήμη τους, τονίζοντας ότι ετοιμάζει πλήρες αφιέρωμα στο έργο του, στην επόμενη διοργάνωσή του. Έλα...











Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Για έναν λόγο που δεν ξέρω...



Καμιά φορά απογοητεύομαι. Λέω τι θα αλλάξει πια; Όλα στο χειρότερο αλλάζουν. Σπάνια μου συμβαίνει, αλλά συμβαίνει.
Τότε υποχρεώνω τον εαυτό μου να θυμηθεί τη φράση του Barraclough:
"Η απαισιόδοξη στάση που αντιμετωπίζει κάθε αλλαγή σαν τροπή προς το χειρότερο είναι ένα ζήτημα που επανέρχεται συχνά στην Ιστορία και που η Ιστορία έχει επανειλημένα διαψεύσει"

Για έναν λόγο που δεν ξέρω, με έναν τρόπο που δεν κατανοώ απολύτως, ό,τι γίνεται, ακόμη και το χειρότερο, κάτι πάει μπροστά. Αν δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτό που ήρθε είναι το "μπροστά", ότι το καινούριο, διαφορετικό, το πιθανότερο ανοίκειο άρα προκαταβολικά εχθρικό, συχνά χαρακτηριζόμενο χειρότερο από εκείνο που ξέραμε καλά, ζήσαμε ή και ελπίσαμε, πιστέψαμε ή επενδύσαμε, δεν είναι τροπή προς το χειρότερο, μάλλον εμείς έχουμε το πρόβλημα κι όχι εκείνο.

Αμπελοφιλοσοφίες και λόγια της στιγμής.
Χωρίς μια συγκεκριμένη αφορμή.
Εκτός από το ότι κάθε στιγμή όλα αλλάζουν.

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007

θα ήθελα να ξεχάσω...


Ένα κείμενο που σήμερα μου προώθησε ένας φίλος με e mail. Δεν ξέρω ποιος είναι ο συντάκτης του, αν κάποιος από σας γνωρίζει, ας μου το πει.

"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάςπλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο«Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."
Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν πρoλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..
Θα ήθελα να ξεχάσωτα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγοκαι ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..
Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού.
Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες.
Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη.
Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβoντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας.
Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας.
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες.
Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά.
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν.
Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν
Μα δεν θα ξεχάσωτους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή.
Μα δεν θα ξεχάσωόλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές.
Μα δεν θα ξεχάσωτο κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ,για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα.
Μα δεν θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Μα δεν θα ξεχάσωτην όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ. Και δεν θα ξεχάσωνα λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; Πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς εκεί πάνω και εμείς εδώ κάτω; Πώς περιμένω από ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...
Λίγη στάχτη στα μαλλιά...δολοφόνοι...

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Δεν έχει τίτλο


Απέραντη θλίψη. Σε κυριεύει. Τραγωδία που δεν τη χωράει νους του ανθρώπου.

Προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε τάξη. Να σκεφτεί τα αυτονόητα. Τα απλά πράγματα που έμαθα στο δημοτικό. Ποιες δουλειές κάνουν οι άνθρωποι; Ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους όταν διαλέγουν μια δουλειά;
Είσαι δάσκαλος. Δουλειά σου είναι να κάνεις μάθημα στα παιδιά, να νοιάζεσαι κάθε μέρα που περνά κάτι να μαθαίνουν από σένα και να τα στηρίζεις σε αυτήν την προσπάθεια και τη δική σου και τη δική τους. Είσαι γιατρός. Να γιατρεύεις. Είσαι καπετάνιος. Το καράβι είναι στα χέρια σου. Αν ο καιρός είναι καλός τα πράγματα είναι πιο εύκολα, αν έχει φουρτούνα είναι πιο δύσκολα. Μα, για αυτό ο καθένας μας κάνει μία δουλειά. Για να την κάνει καλά. Να είναι ειδικός σε αυτήν, να τα βγάζει πέρα στα ζόρικα.
Οι γυναίκες μπορούν να γεννήσουν και μόνες, να γεννήσουν και στα χωράφια, αιώνες το έκαναν. Ο γιατρός είναι εκεί γιατί κάτι μπορεί να μην πάει καλά και τότε αυτός θα σώσει, αυτός ξέρει πώς και τι πρέπει να κάνει στη δύσκολη στιγμή.
Ε, λοιπόν αυτό δεν το καταλαβαίνω. Τι θα πει να λένε τα επίσημα κυβερνητικά χείλη «είναι δύσκολες οι συνθήκες» Εμ, αν ήταν εύκολες το καράβι το πάει και αυτόματος πιλότος μη σου πω ότι το κυβερνάω κι εγώ, που λέει ο λόγος. Είπαμε να ξεχάσετε τη γλώσσα που μιλάτε, αλλά όχι κι έτσι. Να σας υπενθυμίζουμε και γιατί σας έχουμε κυβέρνηση; Μήπως σας λέει κάτι η φράση «για τα δύσκολα και τα ακραία;» Μπα, ε;
Υποθέτω ότι άλλες οργανωμένες χώρες ένα σχέδιο ακόμα και για το αν επιτεθούν εξωγήινοι θα το έχουν. Μπορεί να μη γίνει ποτέ, αλλά άστο να υπάρχει κι ας είναι αχρείαστο. Εδώ περιμέναμε μία μέρα για να αντιληφθούμε έντρομοι ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης, ούτε για εκκένωση περιοχών, ούτε για συντονισμό δυναμικής δράσης, ούτε για άμεση ζήτηση άμεσης βοήθειας από άλλες χώρες.
Τραγικά ανίκανοι.
Τόσες χώρες αντιμετώπισαν προβλήματα με πυρκαγιές. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση άφησε αιχμές για συνομωσίες εναντίον της. Και το ελληνικό σπορ του καλού που όλοι τον κυνηγούν, οι εμπρηστές, οι τρομοκράτες, οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι εβραίοι, ξένα κέντρα, ξέρω ‘γω, οι εξωγήινοι που μας μισούν… σε όλο το μεγαλείο της γελοιότητας. Το μόνιμο άλλοθι σε ό,τι κακό μας συμβαίνει. Ό,τι έλεγε μέχρι τώρα ο Λιακόπουλος, να σου, σε χείλη πρώτων στελεχών της κυβέρνησης. Μα πάνε καλά; Πάλι κάποιοι άλλοι φταίνε; Όχι εμείς που αργήσαμε να εκτιμήσουμε τη δυναμική της φωτιάς, να συντονίσουμε, άντε μη σου πω να προβλέψουμε;

Και σε κάθε περίπτωση, οι φωτιές άναψαν. Το θέμα δεν είναι ποιος και πώς και πότε θα τις σβήσει; Αν δεν κάνω καλά τη δουλειά μου υποθέτω θα με απολύσουν. Και καλός άνθρωπος να είμαι στη δουλειά με πήραν γιατί είμαι ικανή όχι καλός άνθρωπος, λέω εγώ. Αν ένας πρωθυπουργός , ένας υπουργός, ένας υπεύθυνος δεν είναι ικανός τι γίνεται;
Είναι τόσο δύσκολο επιτέλους να κυβερνούν αυτήν τη χώρα έξυπνοι, έντιμοι και ικανοί άνθρωποι; Κυβέρνηση, βουλευτές, στελέχη, μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά να έχουν θα αλλάξουν τα πράγματα.
Μεταξύ μας, κοιτάω γύρω και δεν βλέπω πολλούς αυτού του είδους, να πω την αμαρτία μου. Πού να βρεθούν να κυβερνήσουν κιόλας…

«Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω», λέω για μια στιγμή.

Μετά διαβάζω ξανά όσα έγραψα. Και δεν μου αρέσουν. Μεγάλα λόγια μου φαίνονται. Όπως θα έλεγε ο παππούς μου, αυστηρός όπως πάντα, «βρεγμένη εφημερίδα όλοι μπορούν να σκίσουν».Κι εγώ καταλάβαινα. Τώρα που δεν είναι δίπλα μου το λέω μόνη στον εαυτό μου. Και καταλαβαίνω.

Υ.Γ. Σήμερα δεν θα κατέβω στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Δεν θα σου πω ψέμματα» «δεν μπορώ, δυστυχώς, τι κρίμα…» Την αλήθεια θα σου πω.
Μου φαίνεται κάτι πολύ παλιό φορεμένο σε κάτι πολύ καινούριο. Το ένα είναι αυτό. Μπορεί να σου φανεί σνομπίστικο αλλά το καλύτερο με τα blog είναι ο νους του καθενός μας, οι προσωπικότητες που σκέφτονται, το όλοι σε μια συγκέντρωση τι είναι, να δείξουμε την αριθμητική μας δύναμη; Μα αυτό το κάνουν τα κόμματα, οι παρατάξεις, η δύναμη των blogger δεν είναι ο αριθμός τους.
Μου φαίνεται δεν ξέρουμε τι έχουμε στα χέρια μας. Και τρέχουμε στις γνωστές μας ασφάλειες, «συγκέντρωση, να μετρηθούμε, να είμαστε πολλοί, δυναμικοί» και τα λοιπά γνωστά. Ας μη διαλέξουμε λοιπόν για γειτονιά μας τον αέρα, τον ιστό, το μακριά και το άγνωστο κι ας πάμε στις γνωστές πλατείες; Τότε γιατί δεν φτιάξαμε ένα κόμμα;
«Να αφυπνίσουμε», άκουσα να λέει κάποιος. Δηλαδή, αν δεν μπορούν να αφυπνίσουν οι καπνοί που καίνε ακόμα θα συγκινηθεί ο τελευταίος αναίσθητος που δεν πήρε χαμπάρι επειδή θα δει κάποιους σε μια πλατεία; Ή θα συγκινηθεί ή θα τρομάξει η κυβέρνηση; Συγγνώμη, μου φαίνονται αστεία αυτά.
Και τέλος, τέλος ένα κομμάτι της δυναμικής των blog είναι η ανωνυμία τους. Το ότι δεν ξέρω αν στην ίδια γειτονιά είμαστε πέντε άνθρωποι που αλλάζουμε τη σκέψη μας, παιδεύουμε ο ένας τον άλλον, και μάλιστα χωρίς ποτέ να υπάρχει ο κίνδυνος να εξαργυρώσουμε αυτή τη δραστηριότητα σε οποιοδήποτε χρηματιστήριο.

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007

Elliott Smith



Δεν θυμάμαι πότε ήταν. Θυμάμαι ότι βγήκα από τον κινηματογράφο και είχα μόνο αυτό στο μυαλό μου. Ποιος είναι; Δεν τον ήξερα, αλλά εκείνη η μία φορά αρκούσε για τα καλά. Σιγοτραγουδούσα «Drink up baby, look at the stars. I'll kiss you again, between the bars» και αυτό ήταν. Ο Elliott Smith δεν ήταν πια ξένος. Άργησα να τον γνωρίσω αλλά έγινε αγαπημένος όσο λίγοι.

Αναρωτήθηκα κι εγώ, γιατί τόσο; Ίσως γιατί έγραψε κάποια από τα πιο τρυφερά, μελαγχολικά τραγούδια που άκουσα ποτέ. Γιατί τα χαρούμενα τραγούδια δεν είναι συνήθως το φόρτε μου. Γιατί πίστευα πως ό,τι έλεγε ήταν αληθινό. Και δεν ξαναρώτησα ποτέ. Άκουγα κι έλεγα πως ο κόσμος, δίχως άλλο είναι μικρός.

Με τη χαμηλή και βραχνή φωνή του σου έλεγε δεν μπορώ να κάνω θόρυβο για αυτά που θέλω να σου πω, κάνε ησυχία, θα μ’ ακούσεις. Συντονίζεται το μέσα μου με τη φωνή και τα τραγούδια του. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πώς και γιατί. Ακόμα και τώρα, ολόκληρη γυναίκα μπορώ να βάλω τα κλάμματα με ένα τραγούδι του.

Ζόρικη η ζωή του, διάβασα μετά. Μπλεξίματα με ναρκωτικά και αλκοόλ. Κατάθλιψη.

Αμήχανος, όπου τον έχω δει. Και χαμένος. Μπορεί να είναι και ιδέα μου. «Φτιαγμένος», μπορεί να μου πεις. Οκ, κι αυτό.

Στις 22. 10.2003 διάβασα ό,τι συνέβη την προηγούμενη μέρα. Πέθανε. Δεν μ’ αρέσει να λέω «έφυγε από τη ζωή» κτλ, πέθανε, αυτό. Έμεινα άφωνη. Δεν ήμουν πια κοριτσάκι, το ήξερα οι άνθρωποι πεθαίνουν και κάποτε νωρίς, όμως σάστισα. Τα ‘χασα. Πόνεσα σαν να τον ήξερα. Γιατί λέω σαν; Τότε έμαθα και για κάτι που χωρίς να το ξέρω ήταν κοινό στις ζωές μας. Ε, και; Χιλιάδες άνθρωποι έχουν αυτό το κοινό σε όλο τον πλανήτη, πώς κάνεις έτσι; από συμπτώσεις φίσκα ο κόσμος. Μη ρωτάς, τότε ένιωσα ακόμα πιο παράξενα.


Αν ζούσε, στις 6 Αυγούστου 2007 θα γινόταν 38 χρονών.


Δισκογραφία
New Moon, 2007
From A Basement On The Hill, 2004
Figure 8, 2000
Scotland the Brave [Etherean Music] , 2000
XO 1998
Either/Or, 1997
Elliott Smith, 1995
Roman Candle, 1994

(http://www.sweetadeline.net)







Πέμπτη 26 Ιουλίου 2007

Την ίδια στιγμή

Στον πλανήτη, στη χώρα, στην πόλη, στη γειτονιά μας. Κάθε λεπτό που περνάει κάποιος γελάει, κάποιος κλαίει, το ίδιο λεπτό κάποιος κάπου ξεχειλίζει από ευτυχία, κάποιος άλλος τσακίζεται από πόνο, κάποιος γεννιέται, κάποιος πεθαίνει. Την ίδια στιγμή.



Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007

Στην καλύτερη γειτονιά μένεις, μπαγάσα!


Θυμάστε μήπως ένα post του Pan με τίτλο "Η καλή μέρα από το μεσημέρι φαίνεται";

Στην ίδια πόλη, σε παρόμοια περίπτωση, και πολύ χειρότερη να σου πω την αλήθεια, με μάρτυρα ένα παιδί, οι γύρω αντέδρασαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Να, διάβασε εδώ αν δεν με πιστεύεις.

Έμειναν στη θέση τους, συνέχισαν τον καφέ, το φαγητό ή την κουβέντα τους, παρατήρησαν το συμβάν, το "παρακολούθησαν σιωπηλοί, σκεπτικοί, χωρίς ωστόσο κανείς να επεμβαίνει ή να ζητάει «βοήθεια» για λογαριασμό της γυναίκας.", μετά μίλησαν ή έγραψαν γι' αυτό, κι ένας, έστω ένας, δεν βοήθησε τη γυναίκα;

Γι' αυτό σου λέω pan, και τότε στο είπα, στην καλύτερη γειτονιά μένεις, μπαγάσα! Ωραίους γείτονες έχεις. Γιατί αλλού...

Τρίτη 17 Ιουλίου 2007

"Δεν είναι δικό μου πρόβλημα"

Το είδα σήμερα τυχαία στην τηλεόραση. Σάστισα.
Σκηνή από ταινία ή πραγματικότητα;
Σαν γροθιά στο στομάχι.


Μπορείς ίσως να πεις : "δεν είναι δικό μου πρόβλημα".
Μπορείς ακόμα να πεις: "δεν θα ζω σε πενήντα χρόνια".
Από δω και πέρα όμως δεν μπορείς να πεις "δεν ήξερα".







Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι...

Χαβαλές να γίνεται… (2)
Τα λέγαμε και λίγες μέρες πριν εδώ.
Η αφορμή για όσα σκεφτόμουν τότε;
Ντράπηκα βλέποντας μια κακή παράσταση. Την «Λυσιστράτη» από το ΚΘΒΕ. Το πιο ερωτικό και σεξουαλικό κείμενο σε μια παράσταση κιτσάτη κι ανέραστη. Σαν επιθεώρηση παρακμιακή, όχι από τις καλές. Με κανέναν συντελεστή να σώνεται από αυτό που αντίκρισα. Δυστυχώς. Γιατί το όλον γελοιοποίησε και το από μόνο του ίσως καλό.
Με εισιτήρια, χωρίς αμφιβολία. Αυτό δεν είναι και το κριτήριο της εποχής μας; «Λεφτά να φέρνει». Η λογική του αυτό πουλάει άρα αυτό υπάρχει, κανονίζει το παιχνίδι. Παντού.
Με πολύ κόσμο. Που γελούσε όπως ακριβώς γελάει στον Σεφερλή. Καμία διαφορά. Μα τι ωραίο κοινό για το θέατρο έφτιαξε η τηλεόραση! Φτου να μη μας ματιάξουμε!

Και, δεν ξέρω, ψεύτρα να βγω, έτσι όπως ακούω τόσους να γελάνε με ντεμέκ απελευθερωμένα σεξουαλικά αστεία, όχι του Αριστοφάνη, αυτός είναι ωραίος, οι νεοέλληνες είναι γελοίοι και, όλο και πιο αγάμητοι μου φαίνονται. Μωρέ μπορείς να γελάσεις με έναν όχι απλώς υπερμεγέθη φαλλό που έγινε κασκόλ, κάπα, κουβέρτα, χαλί να το πατήσεις, δεν κάνω πλάκα έτσι ήταν στην παράσταση, που σέρνεται για να τον παραλάβει η cat woman;
Ωραία. Για κάποιους που ήταν στο θέατρο μπορεί να ήταν και η πρώτη τους παράσταση. Είδα παιδιά με τους γονείς τους.

Εντάξει, είδαν ηθοποιούς από τηλεοπτικές σειρές, θέατρο όμως δεν είδαν. Και μπορεί να νομίζουν, το πιθανότερο εδώ που τα λέμε, ότι αυτό που είδαν είναι καλό θέατρο. Πλούσιο, εντυπωσιακό, φανταχτερό, με φτερά και πούπουλα τα κοστούμια, άρα καλό θέατρο. Ξέρεις πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό; Το έλεγε και η θεία μου από τον καιρό της Βουγιουκλάκη.
Δεν μπορώ άλλο να ακούω, «υπερβολική είσαι, εντάξει, μια εύκολη παράσταση να περνάει η ώρα, πώς κάνεις έτσι;»
Δηλαδή, με τη δικαιολογία του χαβαλέ, θα πουλάνε εσαεί οι ηλιθιότητες; Αυτό το εύκολο βιβλίο, η εύκολη ταινία, το εύκολο τραγούδι πολύ δεν παραπήγε; Συγγνώμη, από τι κουραστήκαμε και θέλουν να μην μας κουράσουν κι άλλο; Πόσα δύσκολα βιβλία, πόσες δύσκολες ταινίες παίδεψαν το μυαλό μας; Όχι, για να ξέρω…
Είπα να μη σε βάλω και σε άλλα νερά αλλά επειδή έχω κέφια θα το κάνω. Θυμάσαι μήπως την παράσταση της Ειρήνης που ανέβασε στο Αμφιθέατρο ο Σπύρος Ευαγγελάτος το 1984; Σε εκείνη λοιπόν την παράσταση το εύρημα του Ευαγγελάτου ήταν η μεταφορά του έργου σε ένα γκρεμισμένο -καιρός πολέμου- θέατρο στο Βερολίνο, όπου οι ηθοποιοί μπαίνοντας στο θέατρο το βρίσκουν βομβαρδισμένο και αποφασίζουν να παίξουν την Ειρήνη του Αριστοφάνη. Θέατρο στο θέατρο. Λοιπόν, ο κουτοπονηρίξ σκηνοθέτης της περί ου ο λόγος παράστασης έλεγε - ποντάροντας στο ποιος ξέρει και ποιος θυμάται; - ότι το εύρημά του, το μοναδικό εύρημα και για το οποίο νιώθει πολύ περήφανος που το σκέφτηκε ολομόναχος βρε, είναι αυτό που «συμπτωματικά» μοιάζει κακέκτυπο της βασικής εκείνη ιδέας του Ευαγγελάτου. Εντάξει, στην Ελλάδα ζούμε το ξέρω… Ε, άι στο διάολο δηλαδή, για αυτό θέλουν να μην ξέρουμε τίποτα, για να μην καταλαβαίνουμε από πού τα κλέβουν;

Όλα ξεκίνησαν από μια παράσταση. Ενδεικτική του αθλίου.

(βαρύς χαρακτηρισμός, το ξέρω, και επειδή είναι και ίσως κάποιοι που διαβάζετε το κείμενο αυτό, είδατε την παράσταση και σας άρεσε, να θυμώσετε μαζί μου.)
Όμως όταν εκείνη τελείωσε σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να χαλάω τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια μου με ανοησίες. Άλλο η αποτυχία , άλλο το κακό- από άγνοια, από πρόθεση, από ανικανότητα, δεν το αγαπούν ή δεν το μπορούν, θα σας γελάσω.
Δεν μπορώ να χαλάω έτσι το χρόνο μου. Ο σκληρός δίσκος δεν θέλω να γεμίσει με σκουπίδια.

Θυμήθηκα ένα Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι. Σε απάντηση του -μπλιαχ- λαϊφσταλσλόγκαν «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου»

το εξαιρετικό «Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι».




Υ.Γ. Άλλαξα το βίντεο γιατί είδα σήμερα αυτό και ήθελα να το μοιραστούμε...

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007

Ο ομορφότερος κήπος του κόσμου.


"Θέλω να μου συνθέσεις τον ομορφότερο κήπο του κόσμου, πρόσταξε ο μέγας Χιντεγούσι τον ξακουσμένο καλλιτέχνη Κομπάρι Ενσού.
-Θα το κάμω, αποκρίθηκε ο καλλιτέχνης, μα με τρεις συμφωνίες: α) να μη βάλεις κανέναν περιορισμό στα έξοδα, β) να μην με βιάσεις, θα τελειώσω όταν πρέπει, γ) ποτέ να μην έρθεις να τον δεις πριν τον τελειώσω γιατί μπορεί να σου κατέβει καμιά ιδέα και να μου χαλάσεις το αρχικό μου σχέδιο."
από το βιβλίο "ΙΑΠΩΝΙΑ-ΚΙΝΑ" (1938) του Ν.Καζαντζάκη

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007

You've Got a Friend

Pan, δικό σου το τραγούδι.

Τρίτη 10 Ιουλίου 2007

Χαβαλές να γίνεται... (1)

Το ακούω. Όλο και πιο συχνά.
Με ύφος. Μπορεί και επιθετικό. «Τι τα θες μωρέ, χαβαλές να γίνεται».
Σε τόνο απολογητικό. «Εντάξει, εμένα κατά βάθος άλλα μου αρέσουν, αλλά και λίγος χαβαλές, δεν πειράζει έτσι για να χαζεύεις λίγο, να ξεκουράζεσαι, να περνάς καλά, για την παρέα πιο πολύ…»
Και η ζωή μας είναι μικρή. Κι εμείς την κάνουμε μικρότερη. Μαζί και καρναβάλι;
Αρχίζουμε και συμβιβαζόμαστε με τα σκουπίδια.
Δεν πειράζει που η μισή Ελλάδα τραγουδάει και κάνει χαβαλέ με τους τρελλούς για χρήματα και δημοσιότητα, αλλά και με τους «τρελλούς του χωριού». Στο χωριό μου, τουλάχιστον, τους τελευταίους τους προστατεύαμε, δεν τους στέλναμε στην κόλαση μια και καλή.
Δεν πειράζει που βλέπεις θεατρικές παραστάσεις και ντρέπεσαι για το κιτς που συναγωνίζεται την ανοησία, «ευχάριστη παράσταση είναι μωρέ, πώς κάνεις έτσι, για το καλοκαίρι, να περνάει η ώρα, άσε τα εισιτήρια που κάνουν». Η απάντηση που "αποστομώνει"
Δεν πειράζει που άθλια βιβλία πλασάρονται σαν Η λογοτεχνία, τρομάρα μας, «Ξέρεις πόσο πούλησε ο Κώδικας; Τι μιλάς; Μια χαρά είναι, περνάει και η ώρα ευχάριστα».

Ακούμε τραγούδια που δεν είναι τραγούδια.
Διαβάζουμε βιβλία που είναι για τα μπάζα.
Βλέπουμε παραστάσεις που σε άλλη χώρα ούτε να τις φτύσουν.
Τι να σου πω, μπορεί και να αρχίσουμε να νομίζουμε ότι ζωγραφική είναι οι άθλιοι πίνακες στις τηλεδημοπρασίες.
Ακόμη κι αν δεν τα διαλέγουμε, τα συνηθίζουμε.
Χάνουμε το μέτρο. Ξεχνάμε το καλό. Αν το ξέραμε, δηλαδή.
Συνηθίζουμε.
Το γρανάζι του μυαλού σκουριάζει. Η ψυχή ξεμαθαίνει.


Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποκτήσεις κριτήριο για το καλό από το να βλέπεις, να ακούς, να διαβάζεις καλά πράγματα. Όπως το έλεγε ο Γκαίτε. «Ο άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα να ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα όμορφο ποίημα, να βλέπει μιαν έξοχη εικόνα και, αν το μπορεί, να διατυπώνει κάποιες ορθές ιδέες. Διαφορετικά χάνει το αίσθημα για την τελειότητα και για το καλό, που δεν τα αναζητάει. Και ο νους του αμβλύνεται».

Αλλά ποιος νοιάζεται; Χαβαλές να γίνεται, καλά να περνάμε…


Y. Γ. Με κάποια αφορμή σκεφτόμουν τα παραπάνω. Θα σας την πω την άλλη φορά.




Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

Εις στο βουνό ψηλά εκεί, ποιος είναι χειρότερος;




Μόλις διάβασα ένα αποκαλυπτικά κατατοπιστικό άρθρο της Τάνιας Γεωργιοπούλου στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Για μιαν ακόμη φορά αναρωτιέμαι, ποιοι είναι χειρότεροι;
Αυτοί που κυβερνάνε ή αυτοί που κυβερνώνται;

Ποιοι είναι πιο καιροσκόποι, απατεώνες και ανεγκέφαλοι;
Και οι μεν και οι δε, ιδιώτες - με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης;

Σάββατο 7 Ιουλίου 2007

Καλώς ήρθατε στον παράδεισο...

Καινούριο τραγούδι του Manu Chao.
Δύο video clip.


σκηνοθεσία: Emir Kusturica







Welcome to paradize, today it's rainin...
in Zaire
was no good place to be
this world go crazy
it's an atrocity
in Congo
still no good place to be
them kill me buddy
its a calamity
go Masai go Masai
be mellow
go Masai go Masai
be sharp
in Monrovia
This no good place to be
weapons go crazy
it's an atrocity
in Palestinia
too much hypocrisy
this world go crazy
it's no fatality...
In Bagdad
it's no democracy
that's just because
it's a US country
In Fallujah
too much calamity
this world go crazy
it's no fatality...
...today it's rainin

In Jerusalem
In Monrovia
Guinea-Bissau
today it's rainin...

today it's rainin
Welcome to paradize...

Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το τραγούδι από το site του Manu Chao (www.manuchao.net)

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007

Λόγια, ξανά.

Λόγια είναι αυτά, λόγια του αέρα και χάνονται, να όπως τώρα για αρκετές μέρες.
Σας πεθύμησα όμως. Καλώς σας βρίσκω.
(Pan, ευχαριστώ για την ερώτηση.)

Λοιπόν, τι έκανα εξαφανισμένη; Θα σας πω αυτά που λέγονται.
Ταξίδεψα.

Είδα την παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Παρασκευόπουλος για το Εθνικό Θέατρο
της Κραϊόβα. Μήδεια. Κα-τα-πλη-κτι-κη παράσταση.
Σκηνοθεσία, κίνηση, υποκριτική των ηθοποιών, σκηνικά, κοστούμια, μουσική επιμέλεια, όλα εκπληκτικά. Στο φινάλε έπαιζε αυτό το τραγούδι:
(ο Κοσμάς Εφραιμίδης διάλεξε και αυτό και τα υπόλοιπα μουσικά κομμάτια της παράστασης)




Πήγα στη συναυλία που έδωσαν ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο θέατρο Γης. Χιλιάδες, τουλάχιστον 7000, ωραίοι άνθρωποι ήταν εκεί. Πολύ χαρούμενη που ήμουν ανάμεσά τους.

(Σε σας το λέω που κάνετε το κομμάτι σας, γράφετε κάτι χαζομάρες που τις λέτε ρεπορτάζ, ή ανταπόκριση ή σχόλιο από και για τη Θεσσαλονίκη: μη μας χαρίζετε σε ηλίθιους ατσαλάκωτους δημάρχους, αλλά και εξίσου ηλίθιους ντεμέκ διαννοούμενους. Μην βιάζεστε, και μη χαίρεστε, γιατί κι αυτό παίζει, νομίζω,
δεν είναι αυτοί η Θεσσαλονίκη...)




Θύμωσα.
Με τα air condition που πήραν φωτια και έκαναν χειρότερο καμίνι τις πόλεις -μπετονοκουτιά, που τις λέμε σπίτι μας.
Με την υπερβολή και τον πανικό.
Με τις φωτιές και τους ανθρώπους πίσω από αυτές.
Είτε κάποιοι έβαλαν τις φωτιές (ανεγκέφαλοι κάτοικοι ενός πλανήτη που δεν τους αξίζει), είτε κάποιοι άλλοι ολιγόρησαν (γιατί τα δάση δεν είναι το σπίτι τους, επίσης δεν είναι επιχείρηση που τους δίνει χρήματα και μίζες, οπότε γιατί να νοιαστούν να προνοήσουν για την συμφορά;), είτε κάποιοι έβριζαν από τον καναπέ της τηλεόρασής τους, για μένα το έγκλημα δεν έχει μεγάλη διαφορά.



Διάβασα, σήμερα, ιντερνετικά αυτό το κείμενο του Καιρού (το blog του εδώ) στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Δεν βρίσκω ούτε μια φράση στην οποία δε συμφωνω. Ούτε μία. Σωστός. Ωραίος. Καίριος καιρός.
"Τα 'χω πάρει. Χοντρά. Δεν είναι η πρώτη φορά, και η πατρίδα είμαι σίγουρος ότι θα μου δώσει κι άλλες, πολλές, φορές την ευκαιρία. Σιγουρότατος! Οοοοοχι. Οταν μιλάω για πατρίδα, δεν μιλάω για το κράτος. Για μας μιλάω. Το βρίζω το κράτος τα τελευταία 33 χρόνια, που μου έχει δώσει την ευκαιρία η δημοσιογραφική πένα. Τώρα τελευταία το 'κοψα. Γιατί αποφάσισα, ότι το κράτος είμαστε 'μεις.Εμείς οι μεμψίμοιροι και γκρινιάρηδες και απαιτητικοί όλο το 24ωρο. Εμείς οι αγωνιστές του καναπέ, οι εθελοντές του φραπέ, οι οικολόγοι του σκουπιδαριού, οι σοσιαλιστές της πάρτης, οι αδιάφθοροι του λαδώματος, οι κήνσορες του διπλανού και νάρκισσοι του καθρέπτη. Εμείς.Μια κοινωνία υποκριτών, που σκίζει τα ρούχα της, βρίζοντας το αόρατο και άυλο κράτος, που καίγεται ο πνεύμονας της Αθήνας, η Πάρνηθα, για πολλοστή φορά και 5.000.000 τηγανισμένοι ευαίσθητοι παρακολουθούν τις φλόγες από την τηλεόραση, χωρίς ούτε 10.000, ούτε 1.000, ούτε 100, έστω, να τρέξουν εθελοντές να βοηθήσουν. Οχι τώρα. Εδώ και χρόνια! Οχι μόνο για την Πάρνηθα. Παντού.Εχω σβήσει φωτιές σε πλαγιές, την ώρα που οι χωριανοί και οι πολίτες καθόντουσαν σταυροπόδι ένα και δύο και δέκα χιλιόμετρα μακριά στις καφετέριες και βρίζαν το κράτος αμέτοχοι. Αραχτοί. Βρίζαν το σαν τα μούτρα τους κράτος. Αυτό που αξίζουν. Ακαθάριστα σχεδόν πάντα, και μόνο από τύχη παστρικά, τα δίκτυα του ρεύματος, που διαπερνάνε όλη τη χώρα εναερίως, από κολόνα σε κολόνα, μέσα (!!) από όλα τα δάση, παρά τις φωνές, που επί χρόνια ουρλιάζουν για υπόγεια εγκατάσταση επιτέλους! «Κοστίζει πολλά» αποφαίνεται παγίως ο ανεγκέφαλος, που κρατάει την καρέκλα. Και πόσα κοστίζει ηλίθιε κάθε στρέμμα καμένου δάσους, κάθε κατάσβεση, κάθε black out, κάθε πνεύμονας που χάνεται, κάθε αναδάσωση; Πόσα κοστίζει στην υγεία, σε εργατοώρες, σε ζωντανά, σε ζημιές υποδομής, που πληρώνονται; Πόση πρόσθετη ζέστη και πόσο νερό; Κάθε φορά. Και κάθε φορά, με το ίδιο θράσος, ο ίδιος πάντα συνέλληνας, που δεν είναι το κράτος, είναι η νοοτροπία ενός λαού ολόκληρου, που τον ανέχεται, που τον εκλέγει, αλλιώς θα τον είχαν πάρει από καιρό με τις ντομάτες οι συμπολίτες του, αν δεν ήτανε όμοιοι, με το ίδιο θράσος λοιπόν βγαίνει να πει κι από πάνω, ότι όλοι οι πριν απ' αυτόν ήταν χειρότεροι. Και λοιπόν; Μήπως φταίμε που δεν τους κρεμάσαμε στην πλατεία Συντάγματος, μπας και έτσι συνετιστούν οι επόμενοι και κάνουν το μόνο πράγμα που πληρώνονται να κάνουν; Να δουλεύουν νύχτα-μέρα για να ωφελείται το σύνολο; Ποιο σύνολο! Αυτοί που δουλεύουν και αφήνουν ακαθάριστα τα δίκτυα του ρεύματος και τα δάση και που λουφάρουν δεν είναι συμπολίτες; Τι είναι, κατακτητές; Μπας και δεν τους νοιάζει, γιατί δεν θα καούν τα δικά τους χωριά; Μήπως δεν έχουν τις εγκύκλιους και τα φιρμάνια και τους κανονισμούς, και δεν ξέρουν αυτοματοποιημένα τι πρέπει ολοχρονίς να κάνουν; Είναι λίγοι; Να σου πω εγώ γιατί είναι λίγοι. Γιατί οι υπόλοιποι, που είναι οι πολλοί, βάζουν γλείψιμο να κλειστούν σ' ένα γραφείο, να πέφτει ο μισθός του λαού, να μην έχουν σκοτούρες πολλές, εκτός από μία. Πότε να 'ρθει το δώρο κι η σύνταξη. Και ας τρέξουν τα κορόιδα να ιδρώσουν για να έχουνε όλοι -και οι κηφήνες- ένα πνεύμονα ανάσας παραπάνω, ένα πάρκο στην πόλη παραπάνω, έναν πεζόδρομο, ένα σύλλογο, μια πηγή, μια παραλία, έναν κουβά για σκουπίδια. Και πετάνε με την ψυχή στο στόμα οι ίδιοι εκατό πιλόγοι, πέφτουνε μέσ' στη φωτιά οι ίδιοι 5.000 πυροσβέστες, τρέχουν να σώσουνε ζώα και ανθρώπους οι ίδιοι συμβασιούχοι, διακινδυνεύουν τη ζωή τους οι ίδιοι, ελάχιστοι σύλλογοι εθελοντών, λες κι όλοι αυτοί πληρώνονται όπως πρέπει και δουλεύουν σε συνθήκες όπως πρέπει και λες και δεν έχουν μανάδες κι αδέλφια και συζύγους και παιδιά να τους καρτεράνε με κομμένη τη χολή. Είτε σε σεισμό, είτε σε πυρκαγιά, είτε σε πλημμύρες. Αυτοί οι λίγοι είναι οι συμπατριώτες οι δικοί μου. Οι άλλοι, υποκριτές, συνένοχοι σ' όλες τις καταστροφές και τις κακοπαθιές της χώρας. Αμέτοχοι, άβολοι και καλοπερασάκηδες, ασχέτως τάξης, φύλου, πεποιθήσεων. Ξέρω, εξανίστανται, δεν με παρατάνε! Τους έμαθα καλά, τους ζω, απ' αυτούς υποφέρουμε κάθε μέρα. Αυτοί ποδοπατάνε κάθε δικαίωμα, κάθε κατάκτηση, κάθε αξιοπρέπεια είτε πίσω από τον πάγκο μιας υπηρεσίας, είτε πίσω από ένα γκισέ, είτε πίσω από το τιμόνι του ταξί, του λεωφορείου, του πωλητηρίου κάθε είδους, από εισιτήρια μέχρι ρούχα και φιστίκια. Με την αγένεια στο ύφος και στο στόμα. Τη βαρεμάρα για εξυπηρέτηση. Την άγνοια της έννοιας της προσφοράς. Η συντριπτική πλειοψηφία. Ενα «εγώ» υπερφίαλο, που φτιάχνει μια κοινωνία, μια χώρα «για πάρτη μας». Αντικοινωνική όσο δεν παίρνει. Απούσα, μπρος στην τηλεόραση, κάθε φορά που οι λίγοι βγάζουν το φίδι από την τρύπα για της αστυνομίας τη βία, για τα καρκινογόνα τρόφιμα που τρώμε, για το νέφος και τη βρόμα μεσ' τη θάλασσα, τους τρομονόμους, που μας δένουν -αυτούς όχι, ήτανε πάντα φιλήσυχοι πολίτες, νομοταγείς, τα 'χαν καλά με όλους, ησυχία, τάξις και ασφάλεια- ακόμα και για τους λίγους χώρους πρασίνου, που απειλούνται διαρκώς μέσα στις πόλεις. Μια κοινωνία απούσα απ' όλα όσα την αφορούν. Μονάχα οι λίγοι, οι γραφικοί, σεσημασμένοι βγάζουν το φίδι από την τρύπα. Λαός, απών. Είναι παρών, όμως, σε κάθε λάδωμα, σε κάθε φάκελο, σε κάθε γλείψιμο για μια θεσούλα, σε κάθε σπρώξιμο να μπει μπροστά, στη θέση του άλλου, σε κάθε αυθαίρετο, σε κάθε κλέψιμο λογαριασμού, σε κάθε ακρίβεια, που ληστεύει τον διπλανό του. Φταίει η κυβέρνηση! Λαός απών από τη διαχείριση της χώρας του. Την έχει νοικιάσει για 4 χρόνια σε κάποια παρέα και την αφήνει να κυβερνά έτσι ανεξέλεγκτα. Αμα δεν του αρέσει η παρέα, βάζει μια άλλη, στην καθορισμένη πάντα ημέρα. Μετά, πάει για φραπέ σε ωραία θέση με air condition. Για να απολαύσει την κοκκινίλα του ουρανού από την Πάρνηθα, που καίγεται. Βρίζοντας ή τη ΔΕΗ ή την κυβέρνηση. Από το '74, που απόχησε αντιστασιακή φωνή. Πριν, έφταιγε η χούντα, δεν μίλαγε. Αν δεις τα χόρτα στο κτήμα του στο χωριό και τους πυλώνες της ΔΕΗ λίγο πιο πέρα, θα καταλάβεις. Και αν ακούσεις το air condition της κάμαράς του, που είναι κλειστή, αμπαρωμένη όλη τη νύχτα, που έξω έχει δροσιό αεράκι, θα καταλάβεις. Κι αν δεις τα δάση και τις πλαγιές και τα ποτάμια, τις παραλίες και τους δρόμους μεσ' στο σκουπίδι, θα καταλάβεις. Κάθε πατρίδα είν' ο καθρέπτης του λαού της. Ενός λαού, που κούκλα την πήρε απ' όλους τους προηγούμενους και πανούκλα την παραδίνει στα παιδιά του. Τέτοια αγάπη της έχει κι αυτής και των παιδιών του.
Τι να πεις σε έναν κόσμο, που χάνει 1.000.000 δέντρα και σου απαντάει «ευτυχώς δεν κάηκε κανένα σπίτι»;Τι να πεις σ' ένα ζώο, που πιστεύει ακράδαντα ότι η δική του ζωή έχει μεγαλύτερη αξία από τις άλλες ζωές γύρω του; Τι να πεις σ' ένα σύνολο, που δημιουργεί με κάθε τρόπο τη σημερινή του ευκολία, ξέροντας ότι θα γίνει το αυριανό του πρόβλημα; Τι να πεις σε ένα ζώον, που είναι τόσο ζώον ώστε δεν ξέρει ότι είναι ζώον."<>
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης

Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

μια απλή φωτογραφία;

Θα χαρω πολύ αν συνεχίσετε να στέλνετε σχόλια στο προηγούμενο post, όμως, εμβόλιμα, ήθελα να σας γράψω για κάτι ακόμα που το σκέφτομαι μέρες τώρα. Την φωτογραφία αυτήν την έχετε ίσως ήδη δει, στο post για την Μπίλι Χόλιντεϊ.


Όσο την βλέπω, ανατριχιάζω, αγριεύει το μέσα μου. Όχι μόνο γιατί κάποιο άνθρωποι βασανίστηκαν, υπέφεραν και πέθαναν. Όχι μόνο γιατί ο ρατσισμός είναι τόσο βαθιά παράλογος, επικίνδυνος και ανεξήγητος στο δικό μου μυαλό. Για όλους αυτούς τους λόγους, για αλλους πολλούς και για έναν ακόμη. Στη φωτογραφία υπάρχουν εκείνοι που γελούν. Και να πάρει, τα πρόσωπα της φωτογραφίας είναι ζωές, ιστορίες αληθινές.

Ποιοι είναι εκείνοι που γελούν, που δείχνουν με το χέρι, που καμαρώνουν για το έγκλημά τους; Ποιοι είναι αυτοί που διασκεδάζουν με τη φρίκη; Που αγωνίζονται να μπουν και να απαθανατιστούν στο κάδρο της ντροπής; Που χαίρονται τα άσπρα σιδερωμένα πουκάμισά τους. Ντύθηκαν, στολίστηκαν και πήγαν εκεί; Ποιοι είναι; Πώς ζουν; Πώς είναι η κάθε μέρα τους; Έχουν παιδιά; Τι ιστορίες τους λένε; Με πόσο φαρμάκι τους πότισαν; Τι σόι άνθρωποι είναι; Συμπονετικοί γιοί; Ερωτευμένες γυναίκες; Πώς γίνεται;
Και είναι κι αυτό το αγέννητο παιδί, στη κοιλιά της μάνας του, μπροστά-μπροστά στη φωτογραφία. Εκείνη πώς μπορεί να έχει τη ζωή μέσα μέσα της και να είναι εκεί; Μαζί τους;

Δεν το χωράει ο νους μου.
Αυτή η φωτογραφία δεν λέει να βγει από το μυαλό μου, μέρες τώρα.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2007

γιατί;




O Asteroid , έθεσε πριν λίγες μέρες ένα ενδιαφέρον θέμα. Η αφορμή ήταν η ερώτηση μιας φίλης του που δεν έχει η ίδια blog και διαβάζοντας blog άλλων αναρωτήθηκε: " Όλα αυτά τα γράφετε, επειδή δεν έχετε σε ποιόν να τα πείτε;"


Λοιπόν, γιατί έχεις blog; Γιατί γράφεις;
Μεταφέροντας την ερώτηση αυτή, αλλά και άλλες παραπλήσιες, στη γειτονιά μας, θα σας γράψω τι σχολίασα, με πολύ μικρές αλλαγές, στο συγκεκριμένο post του Asteroid και αν θέλετε γράψτε κι εσείς στα δικά σας σχόλια τις δικές σας απαντήσεις. Θα μοιάζουν άραγε; Θα είναι πολλοί και διαφορετικοί οι λόγοι για τους οποίους γράφει ο καθένας από εμάς; Δεν το ξέρω, αλλά έχω αγωνία, περιέργεια, όπως θέλεις πες το, να μάθω.

«Είμαι τυχερή, έχω μια δουλειά που λατρεύω και είναι μια δουλειά πολύ επικοινωνιακή, πιο πολύ δε γίνεται. Έχω δικούς μου αγαπημένους στους οποίους μπορώ να πω ό,τι με απασχολεί.
Μάλλον όλα αυτά που γράφω στο blog μου, έχω να τα πω σε κάποιον. Κι όμως γράφω.
Γιατί; Ίσως γιατί το διαδίκτυο είναι ένα ταξίδι. Δεν σε ξέρουν, δεν τους ξέρεις, γνωρίζεστε. Συναντάς ενδιαφέροντες ανθρώπους "εκεί έξω" και με έναν τρόπο είσαι ευτυχής, λες "για κοίτα, πάντα μπορείς να έχεις κι άλλους φίλους".
Συμφωνείς, διαφωνείς, μοιράζεσαι, συναντιέσαι, μαθαίνεις, κινείσαι. Σχεδόν σιγουρεύεσαι ότι γίνεται να κυκλοφορούν περισσότερο ιδέες, απόψεις. Προσωπικά το ίδιο κάνω και εξωblogικά, χαίρομαι να το ζω και στο blogχωριό μας.
Και μετά τα κείμενα που γράφουμε δεν μας "αναγκάζουν" κάθε φορά να αυτοπροσδιοριζόμαστε; Μεγάλη ιστορία αυτό.
Και μάλιστα είναι κείμενα που φεύγουν τόσο γρήγορα από τον υπολογιστή μας και ίσως τυχαία φτάσουν κάπου όπου αλλιώς δεν θα ήμασταν ποτέ. Και αυτό μου αρέσει πολύ.

(για τα παρακάτω την αφορμή μου την έδωσε ο mpampakis με σχόλιό του στο ίδιο post)
Έπειτα το μέσο σου δίνει τη δυνατότητα να "πεις" κάτι με τρόπο σχεδόν ολοκληρωμένο, δεν είναι απλό κείμενο αυτό που ονομάζουμε post, δεν μοιάζει με τίποτε άλλο που ήξερα εγώ τουλάχιστον ως τώρα.
Παραφράζοντας την ωραία φράση (σημ. που ήταν γραμμένη σε σχόλιο παραπάνω) του Padrazo: Όλα αυτά ίσως τα λέμε γιατί μπορούμε να τα γράψουμε και να παρουσιάσουμε έτσι. Με λέξεις, βίντεο, εικόνες, μουσική. Μαζί."

Εσύ τι λες;


Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

Τι παράξενη και πικρή σοδειά...



"Ένα μαρτιάτικο απόγευμα του 1939, ο Άμπελ Μίροπολ, νεαρός καθηγητής σχολείου, γνωστότερος με το όνομα Λιούις Άλαν, έρχεται να προτείνει στον Μπάρνεϊ Τζόζεφσον ένα ποίημα που μελοποίησε.
«Σκέφτηκα την Μπίλι Χόλιντεϊ», διευκρινίζει ο Λιούις Άλαν.
O τίτλος του ποιήματος είναι Strange Fruit.

Οι στίχοι αφήνουν τον Τζόζεφσον μ’ ανοιχτό το στόμα. Μιλάει για κάτι περίεργα φρούτα στο Νότο. Το ποίημα αναφέρεται μεταφορικά σ’ ένα λιντσάρισμα, όπου βασανισμένοι μαύροι με παραμορφωμένο στόμα και βγαλμένα μάτια κρέμονται από ένα σκοινί που είναι δεμένο σε δέντρο. Η σκηνή θυμίζει αναπόφευκτα μια τρομερή φωτογραφία της δεκαετίας του ’30.


Η Μπίλι διστάζει στην αρχή, διότι αυτά τα λόγια δεν έχουν καμία σχέση με τα ερωτικά τραγούδια του ρεπερτορίου της...
Το πρώτο βράδυ που η Μπίλι συνειδητοποιεί πραγματικά τη σημασία του Strange Fruit, θα το τραγουδήσει με τόση συγκίνηση, που δάκρυα θα κυλήσουν στα μάγουλά της.
Η επίδρασή του στο κοινό θα είναι τεράστια. Το Strange Fruit θα είναι το τραγούδι-σταθμός του Καφέ Σοσάιετι και θα μια δώσει νέα λάμψη στην καριέρα της Μπίλι Χόλιντεϊ. Για πρώτη φορά, αυτό το τραγούδι αναφέρεται χωρίς διφορούμενα στο ζήτημα της ρατσιστικής βίας… Είναι το πρώτο αμερικάνικο «protest song»(τραγούδι διαμαρτυρίας) που έχει μήνυμα και που η επίδρασή του θα έχει διάρκεια.
«It is a strange and bitter crop!»




Η Μπίλι ερμηνεύει κάθε βράδυ το Strange Fruit στο τέλος του προγράμματος. Διακόπτεται το σερβίρισμα των πελατών, απαιτείται ησυχία, τα φώτα χαμηλώνουν και μόνο το πρόσωπό της λάμπει μέσα σε ένα φωτεινό κύκλο...
Τα τελευταία λόγια, «It is a strange and bitter crop!», μάλλον απαγγέλλονται παρά τραγουδιούνται. Κι η τελευταία λέξη είναι μια άγρια κραυγή που παγώνει το ακροατήριο. Η Μπίλι χαμηλώνει το κεφάλι. Απόλυτο σκοτάδι. Κι έπειτα το φως ανάβει ξανά, με άδεια τη σκηνή. Δεν θα τραγουδάει τίποτε άλλο μετά το Strange Fruit....
Ένα βράδυ που κρίνει ότι το κοινό δεν την προσέχει τόσο όσο θα έπρεπε, σταματά στη μέση και σηκώνει το φόρεμά της για να επιδείξει το γυμνό πισινό της μπροστά στο άναυδο ακροατήριο. Μέγιστη πρόκληση. Αν δεν σας αρέσει αυτό που τραγουδώ, ορίστε αυτό που σας αξίζει...kiss my ass. "

απόσπασμα από το βιβλίο «Μπίλι Χόλιντεϊ» της Sylvia Fol)