Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Επείγον: Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας για να διώξουμε τα μεταλλαγμένα από την Ευρώπη


Πριν από λιγες μέρες μια φίλη μου έστελε αυτό το μήνυμα:

"Στις 25 Οκτωβρίου, ο Ευρωπαίος Επίτροπος για το περιβάλλον, Σταύρος Δήμας, αντιτάχθηκε στα συμφέροντα της βιομηχανίας μεταλλαγμένων, αρνούμενος να επιτρέψει την καλλιέργεια δύο ποικιλιών του γενετικά τροποποιημένου καλαμποκιού (BT 11 και 1507).

Οι αγροχημικές εταιρίες που προωθούν τους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους έχουν ισχυρούς συμμάχους. Η πρωτοφανής στα χρονικά της ΕΕ απόφαση του κ. Δήμα, είναι πιθανό να ανατραπεί στη συνεδρίαση της Επιτροπής της ΕΕ, στα τέλη Νοεμβρίου.

Μια ισχυρή φωνή υποστήριξης απαιτείται από τους πολίτες, για να βάλει η Επιτροπή της ΕΕ την υγεία των πολιτών της πριν από τα εμπορικά συμφέροντα της βιομηχανίας των μεταλλαγμένων.

Για να βοηθήσετε, στείλετε αυτό το μήνυμα στον Jose Manuel Barroso, Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στους Επιτρόπους Δήμα, Κυπριανού και Fischer-Boel."


Αν θέλετε μπορείτε να μπείτε στο site της
greenpeace και να προσθέσετε κι εσείς την υπογραφή σας.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Buika



Η Buika ήταν απλά κα-τα-πλη-κτι-κή. Φοβερή ερμηνεία και σκηνική παρουσία σε ένα απίθανο μίγμα αφρικάνικης και ισπανικής κουλτούρας.

Είχε πάρα πάρα πάρα πολύ κόσμο- τι καλά!- σε μια πόλη που λένε ότι δεν "κουνιέται φύλλο"- τόσα ξέρουν τόσα λένε...-και παρεμπιπτόντως εκείνη τη μέρα ο άνεμος δεν αστειευόταν, σφύριζε όλη μέρα κι έτρεχε με εκατό και βάλε χιλιόμετρα την ώρα.

Ήταν η πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Ιστορίες μικρές, σκέψεις περαστικές.






Περιμένω στην πόρτα του λεωφορείου. Όπου να ‘ναι θα κατέβω. Η στάση μου πλησιάζει. Ακούω - κινητό, ραδιόφωνο, ακουστικά το λενεκαιχαντσφρη- έναν παραγωγό ραδιόφωνου, από εκείνους που όλα τα ξέρουν πια και μιλάνε για τη Ν. Υόρκη σαν να μεγάλωσαν εκεί – πόσο αστείο μου ακούγεται, ένα μεγάλο χωριό είμαστε κι ας νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Στριμωγμένη δεν προλαβαίνω να αλλάξω σταθμό. Καθώς βαριέμαι είμαι έτοιμη να στρέψω την προσοχή μου αλλού στο δευτερόλεπτο. Στην πόρτα, κάθομαι δίπλα σε δυο ενδιαφέροντες τύπους. Συζητούν. Με σακίδιο στον ώμο ο ένας, ντυμένοι απλά, στέκονται σε μια άκρη και όταν μιλάνε αφήνουν μια παύση ανάμεσα στα λόγια τους. Ακούω τον έναν να λέει στον άλλο, «προσπαθώ να μάθω ελληνικά». «Από πού είσαι;», ρωτάει ο συνομιλητής του, που έχει χαρακτηριστικά ασιατικά, κορεάτης, ιάπωνας, δεν είμαι καλή σε αυτά, θα σε γελάσω. «Ο παππούς μου και η γιαγιά μου, ήταν, από την Κρήτη. Εγώ, γεννήθηκα στην Αμερική. Και ο πατέρας μου, γεννήθηκε, στην Αμερική». «Στο σπίτι μιλούσατε ελληνικά;» «Όχι, η μητέρα μου, δεν γνωρίζει ελληνικά και στο σπίτι μιλούσαμε μόνο αγγλικά. Τώρα, μαζί με τη γυναίκα μου, προσπαθούμε να μάθουμε ελληνικά. Δεν είναι εύκολο. Εσύ, πόσα χρόνια, είσαι, στην Ελλάδα;» «Είμαι τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα. Ναι, τα ελληνικά είναι δύσκολη γλώσσα, όμως θα τα καταφέρετε. Καλή τύχη…» Το λεωφορείο σταμάτησε. Πριν κατέβω τους έριξα μια τελευταία ματιά. Χαμογέλασα. Το πρωινό μου ξεκίνησε ωραία.

Σκέψου, λέει να μένουμε σε υπερσύγχρονα σπίτια όπου όλα θα λειτουργούν αυτόματα και ξαφνικά γίνεται ένα μπλακ άουτ. Δεν μπορείς ούτε να βγεις έξω. Η πόρτα δεν ανοίγει γιατί δεν μπορείς να την απασφαλίσεις. Οι τοίχοι δεν μπορούν να σπάσουν γιατί έτσι κατασκευάστηκαν ώστε να μην σε κλέψουν ποτέ. Τα παράθυρα κλειστά γιατί το κύκλωμα που τα ελέγχει είναι εκτός λειτουργίας. Εσύ μέσα. Στη φυλακή που έφτιαξες να ζήσεις. «Ασφαλής». Και ανήμπορα να σε βοηθήσουν, αν χρειαστεί, τα χέρια και το μυαλό σου.

Πώς ήμασταν πριν από δεκαπέντε χρόνια; Πώς ήμασταν πριν το ιντερνετ;
Είδες τι πάθαμε χθες; Μια βλάβη και μπλοκαριστήκαμε. Έντρομοι σχεδόν, δεν υπερβάλλω, μου τηλεφωνούσαν συνάδελφοι: «Τι κάνουμε τώρα; Δεν μπορώ να δουλέψω. Χωρίς ιντερνετ, τι να κάνω;» «Ρε συ, έπαθα στερητικό. Και μόνο που δεν μπορώ να σερφάρω, έπαθα πλάκα» «Δεν γίνεται να δουλέψω, τόσα πράγματα έχω να στείλω, κείμενα, παραγγελίες, φωτογραφίες, τι θα κάνω γαμώτη μου;» Σε μια καθημερινότητα απόλυτα εξαρτημένη - υπάρχει και πιο πολύ απο αυτό που ζούμε τώρα, έτσι λέω - από την τεχνολογία τι θα κάναμε άραγε;

Αύριο τέτοια ώρα θα ακούω την Buika να τραγουδάει στη Θεσσαλονίκη. Θα σας γράψω μετά. Φιλιά…