Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

μια απλή φωτογραφία;

Θα χαρω πολύ αν συνεχίσετε να στέλνετε σχόλια στο προηγούμενο post, όμως, εμβόλιμα, ήθελα να σας γράψω για κάτι ακόμα που το σκέφτομαι μέρες τώρα. Την φωτογραφία αυτήν την έχετε ίσως ήδη δει, στο post για την Μπίλι Χόλιντεϊ.


Όσο την βλέπω, ανατριχιάζω, αγριεύει το μέσα μου. Όχι μόνο γιατί κάποιο άνθρωποι βασανίστηκαν, υπέφεραν και πέθαναν. Όχι μόνο γιατί ο ρατσισμός είναι τόσο βαθιά παράλογος, επικίνδυνος και ανεξήγητος στο δικό μου μυαλό. Για όλους αυτούς τους λόγους, για αλλους πολλούς και για έναν ακόμη. Στη φωτογραφία υπάρχουν εκείνοι που γελούν. Και να πάρει, τα πρόσωπα της φωτογραφίας είναι ζωές, ιστορίες αληθινές.

Ποιοι είναι εκείνοι που γελούν, που δείχνουν με το χέρι, που καμαρώνουν για το έγκλημά τους; Ποιοι είναι αυτοί που διασκεδάζουν με τη φρίκη; Που αγωνίζονται να μπουν και να απαθανατιστούν στο κάδρο της ντροπής; Που χαίρονται τα άσπρα σιδερωμένα πουκάμισά τους. Ντύθηκαν, στολίστηκαν και πήγαν εκεί; Ποιοι είναι; Πώς ζουν; Πώς είναι η κάθε μέρα τους; Έχουν παιδιά; Τι ιστορίες τους λένε; Με πόσο φαρμάκι τους πότισαν; Τι σόι άνθρωποι είναι; Συμπονετικοί γιοί; Ερωτευμένες γυναίκες; Πώς γίνεται;
Και είναι κι αυτό το αγέννητο παιδί, στη κοιλιά της μάνας του, μπροστά-μπροστά στη φωτογραφία. Εκείνη πώς μπορεί να έχει τη ζωή μέσα μέσα της και να είναι εκεί; Μαζί τους;

Δεν το χωράει ο νους μου.
Αυτή η φωτογραφία δεν λέει να βγει από το μυαλό μου, μέρες τώρα.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2007

γιατί;




O Asteroid , έθεσε πριν λίγες μέρες ένα ενδιαφέρον θέμα. Η αφορμή ήταν η ερώτηση μιας φίλης του που δεν έχει η ίδια blog και διαβάζοντας blog άλλων αναρωτήθηκε: " Όλα αυτά τα γράφετε, επειδή δεν έχετε σε ποιόν να τα πείτε;"


Λοιπόν, γιατί έχεις blog; Γιατί γράφεις;
Μεταφέροντας την ερώτηση αυτή, αλλά και άλλες παραπλήσιες, στη γειτονιά μας, θα σας γράψω τι σχολίασα, με πολύ μικρές αλλαγές, στο συγκεκριμένο post του Asteroid και αν θέλετε γράψτε κι εσείς στα δικά σας σχόλια τις δικές σας απαντήσεις. Θα μοιάζουν άραγε; Θα είναι πολλοί και διαφορετικοί οι λόγοι για τους οποίους γράφει ο καθένας από εμάς; Δεν το ξέρω, αλλά έχω αγωνία, περιέργεια, όπως θέλεις πες το, να μάθω.

«Είμαι τυχερή, έχω μια δουλειά που λατρεύω και είναι μια δουλειά πολύ επικοινωνιακή, πιο πολύ δε γίνεται. Έχω δικούς μου αγαπημένους στους οποίους μπορώ να πω ό,τι με απασχολεί.
Μάλλον όλα αυτά που γράφω στο blog μου, έχω να τα πω σε κάποιον. Κι όμως γράφω.
Γιατί; Ίσως γιατί το διαδίκτυο είναι ένα ταξίδι. Δεν σε ξέρουν, δεν τους ξέρεις, γνωρίζεστε. Συναντάς ενδιαφέροντες ανθρώπους "εκεί έξω" και με έναν τρόπο είσαι ευτυχής, λες "για κοίτα, πάντα μπορείς να έχεις κι άλλους φίλους".
Συμφωνείς, διαφωνείς, μοιράζεσαι, συναντιέσαι, μαθαίνεις, κινείσαι. Σχεδόν σιγουρεύεσαι ότι γίνεται να κυκλοφορούν περισσότερο ιδέες, απόψεις. Προσωπικά το ίδιο κάνω και εξωblogικά, χαίρομαι να το ζω και στο blogχωριό μας.
Και μετά τα κείμενα που γράφουμε δεν μας "αναγκάζουν" κάθε φορά να αυτοπροσδιοριζόμαστε; Μεγάλη ιστορία αυτό.
Και μάλιστα είναι κείμενα που φεύγουν τόσο γρήγορα από τον υπολογιστή μας και ίσως τυχαία φτάσουν κάπου όπου αλλιώς δεν θα ήμασταν ποτέ. Και αυτό μου αρέσει πολύ.

(για τα παρακάτω την αφορμή μου την έδωσε ο mpampakis με σχόλιό του στο ίδιο post)
Έπειτα το μέσο σου δίνει τη δυνατότητα να "πεις" κάτι με τρόπο σχεδόν ολοκληρωμένο, δεν είναι απλό κείμενο αυτό που ονομάζουμε post, δεν μοιάζει με τίποτε άλλο που ήξερα εγώ τουλάχιστον ως τώρα.
Παραφράζοντας την ωραία φράση (σημ. που ήταν γραμμένη σε σχόλιο παραπάνω) του Padrazo: Όλα αυτά ίσως τα λέμε γιατί μπορούμε να τα γράψουμε και να παρουσιάσουμε έτσι. Με λέξεις, βίντεο, εικόνες, μουσική. Μαζί."

Εσύ τι λες;


Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

Τι παράξενη και πικρή σοδειά...



"Ένα μαρτιάτικο απόγευμα του 1939, ο Άμπελ Μίροπολ, νεαρός καθηγητής σχολείου, γνωστότερος με το όνομα Λιούις Άλαν, έρχεται να προτείνει στον Μπάρνεϊ Τζόζεφσον ένα ποίημα που μελοποίησε.
«Σκέφτηκα την Μπίλι Χόλιντεϊ», διευκρινίζει ο Λιούις Άλαν.
O τίτλος του ποιήματος είναι Strange Fruit.

Οι στίχοι αφήνουν τον Τζόζεφσον μ’ ανοιχτό το στόμα. Μιλάει για κάτι περίεργα φρούτα στο Νότο. Το ποίημα αναφέρεται μεταφορικά σ’ ένα λιντσάρισμα, όπου βασανισμένοι μαύροι με παραμορφωμένο στόμα και βγαλμένα μάτια κρέμονται από ένα σκοινί που είναι δεμένο σε δέντρο. Η σκηνή θυμίζει αναπόφευκτα μια τρομερή φωτογραφία της δεκαετίας του ’30.


Η Μπίλι διστάζει στην αρχή, διότι αυτά τα λόγια δεν έχουν καμία σχέση με τα ερωτικά τραγούδια του ρεπερτορίου της...
Το πρώτο βράδυ που η Μπίλι συνειδητοποιεί πραγματικά τη σημασία του Strange Fruit, θα το τραγουδήσει με τόση συγκίνηση, που δάκρυα θα κυλήσουν στα μάγουλά της.
Η επίδρασή του στο κοινό θα είναι τεράστια. Το Strange Fruit θα είναι το τραγούδι-σταθμός του Καφέ Σοσάιετι και θα μια δώσει νέα λάμψη στην καριέρα της Μπίλι Χόλιντεϊ. Για πρώτη φορά, αυτό το τραγούδι αναφέρεται χωρίς διφορούμενα στο ζήτημα της ρατσιστικής βίας… Είναι το πρώτο αμερικάνικο «protest song»(τραγούδι διαμαρτυρίας) που έχει μήνυμα και που η επίδρασή του θα έχει διάρκεια.
«It is a strange and bitter crop!»




Η Μπίλι ερμηνεύει κάθε βράδυ το Strange Fruit στο τέλος του προγράμματος. Διακόπτεται το σερβίρισμα των πελατών, απαιτείται ησυχία, τα φώτα χαμηλώνουν και μόνο το πρόσωπό της λάμπει μέσα σε ένα φωτεινό κύκλο...
Τα τελευταία λόγια, «It is a strange and bitter crop!», μάλλον απαγγέλλονται παρά τραγουδιούνται. Κι η τελευταία λέξη είναι μια άγρια κραυγή που παγώνει το ακροατήριο. Η Μπίλι χαμηλώνει το κεφάλι. Απόλυτο σκοτάδι. Κι έπειτα το φως ανάβει ξανά, με άδεια τη σκηνή. Δεν θα τραγουδάει τίποτε άλλο μετά το Strange Fruit....
Ένα βράδυ που κρίνει ότι το κοινό δεν την προσέχει τόσο όσο θα έπρεπε, σταματά στη μέση και σηκώνει το φόρεμά της για να επιδείξει το γυμνό πισινό της μπροστά στο άναυδο ακροατήριο. Μέγιστη πρόκληση. Αν δεν σας αρέσει αυτό που τραγουδώ, ορίστε αυτό που σας αξίζει...kiss my ass. "

απόσπασμα από το βιβλίο «Μπίλι Χόλιντεϊ» της Sylvia Fol)

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

Χειρότερα γίνεται;


Τις τελευταίες μέρες στη Θεσσαλονίκη η must συναυλία είναι εκείνη των Placebo.
Είναι ας πούμε η συναυλία της μόδας, κυριολεκτικά όμως αυτό. Τόσο άσχετο κόσμο δεν έχω δει άλλη φορά να αγοράζει μαζικά εισιτήρια. Εντάξει, είναι και η πρώτη φορά που έρχονται στη Θεσσαλονίκη, κάπως δικαιολογείται, αλλά κάπως, το υπόλοιπο είναι όπως το ακούς, της μόδας. Το πόσους άσχετους ξέρω 'γω που είπαν "λέω να πάω γιατί καλό θα είναι" -που είναι καλοί, αυτό δεν το συζητώ- "να, πάνε και οι αλλοι" και κλπ κλπ, μη σου πω. Αν αδικώ κάποιον, συγγνώμη.
Τα εισιτήρια πάντως έφευγαν σαν ζεστό ψωμάκι στο φούρνο. Και το ελληνικό δαιμόνιο έκανε πάλι το θαύμα του. Η συναυλία, προγραμματισμένη για το αίθριο της Μονής Λαζαριστών, μεταφέρθηκε, μόλις εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια, σε μεγαλύτερο χώρο - άθλιο πλην μεγαλύτερο,ένα περίπτερο της ΔΕΘ, άρα πιο πολλά εισιτήρια, πιο πολλά λεφτά κι από δω παν κι άλλοι. Από όλες τις απόψεις η αλλαγή του χώρου της συναυλίας των Placebo είναι επιεικώς απαράδεκτη εκ μέρους της διοργανώτριας εταιρείας. Γιατί ο καινούριος χώρος ούτε ακουστική έχει, ούτε εξαερισμό. Σαν στάνη για συναυλία; Ε, περίπου. Παρακμιακό γεγονός. Αυτά δεν γίνονται σε καμία χώρα. Μόνο στην Ελλάδα. Και ακόμα αυτούς που διοργανώνουν τέτοιες συναυλίες δεν τους πήραμε με τις πέτρες. Τι να πεις...
Χειρότερα δε γίνεται. Ή μήπως γίνεται, σκέφτομαι; Στην Ελλάδα ζούμε, μην ξεχνάς, και οι συναυλίες στα δικά μας τα μέρη είναι μια μεγάλη πονεμένη ιστορία...

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

"2"



μουσική: Κ.Βήτα

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007

Εσύ ποια τέχνη αγαπάς;

"Μου θυμίζει τον εαυτό μου", είπε ο Στεφάνος. "Είχε κάποτε περάσει απ'το χωριό μας μια στρατιωτική μπάντα κι είχε παίξει στην πλατεία. Από τότε, με τα πιτσιρίκια της παρέας όλο την ορχήστρα παίζαμε. Έχω κι εγώ παίξει σαξόφωνο με το ποτιστήρι, τρομπέτα με άδεια μπουκάλια, ταμπούρλο με...οτιδήποτε. Αυτός ο πίνακας είναι μια σκηνή απο τη ζωή μου. Αυτό το σπίτι είναι το σπίτι μου. Οι πιτσιρικάδες είναι οι φίλοι μου. Η γυναίκα είναι η μάνα μου. Το μωρό το αδελφάκι που θα μπορούσα να έχω αποκτήσει.

Ρωτάς αν μου αρέσει. Με συγκινεί. όταν θα είμαι μόνος στο κρύο μου δωμάτιο, απελπισμένος γιατί έχω κολλήσει στη λύση ενός προβλήματος, θα τον φέρνω στη μνήμη μου και θα μου φτιάχνει το κέφι.

Όμως αυτός ο πίνακας δεν είναι...μαθηματικός.
Με ηρεμεί, δεν με προβληματίζει.



Δεν νομίζω πως θα ξυπνήσω κάποια νύχτα
για ν' ανακαλύψω σ' αυτόν κάτι
που ως τότε μου διέφευγε.

Θα τον σκέφτομαι πάντα με τρυφερότητα,
ποτέ με αμφιβολία".

("Πυθαγόρεια Εγκλήματα", Τεύκρος Μιχαηλίδης)





Δευτέρα 4 Ιουνίου 2007

Schooligans


Στις 14 Μαϊου έγραφα εδώ:
"...Θα μου πεις γιατί τα σκέφτηκα, γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Δεν είμαι και σίγουρη.
Πάντως ήμουν κάπου την Κυριακή, κάτι έβλεπα, κάτι άκουγα και τα σκεφτόμουν και μετά γύρισα σπίτι διάβασα και τους Schooligans και φοβήθηκα μη γίνω, ή μήπως είμαι κιόλας, μεγάλη σαν αυτούς τους μεγάλους που περιγράφουν τα παιδιά στα φοβερά γράμματα τους.(ένα επόμενο post θα είναι σίγουρα και μόνο γι’ αυτά τα παιδιά)..."
Δεν το περίμενα είναι η αλήθεια το επόμενο post όπου θα αναφερόμουν στους Schooligans να λέει για το πώς παύει πλέον να τους φιλοξενεί η Ελευθεροτυπία. Αυτό θα λέει όμως.
Έτσι λοιπόν το μόνο έντυπο όπου οι έφηβοι μιλούν κανονικά και οι πιο μεγάλοι παίρναμε μυρωδιά πώς μπορούν να είναι αν δεν τους κάνουμε σαν τα μούτρα τρισάθλιων μεγάλων, η Ελευθερoτυπία θεώρησε ότι της περισεύει.
Κοίτα, είχαν τους λόγους τους στην εφημερίδα. Έπρεπε να διαλέξουν. Αφού κι εμένα με είχαν μπερδέψει. Τη μια μέρα ύμνοι για συναισθηματικά μικρομεγαλίστικα γράμματα την άλλη αυτά τα "ρεμάλια"; κάπου δεν κολούσε, κάτι πήγαινε στραβά. Και διάλεξαν.
Άντε με το καλό να φτιάξει η εφημερίδα ένα ένθετο με τον "μικρό" Αλέξανδρο καραβοκύρη (θυμάστε;), να γράφει η μαμά του τα γράμματα και τα άρθρα, στη χειρότερη περίπτωση ο ίδιος γράφοντας σαν τη μαμα του-ακόμα χειρότερα δηλαδή, ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι-και να βρουν και όσους επώνυμους και καλλιεργημένους συγκινήθηκαν τα μάλα από την "αλήθεια", τον διδακτισμό και τον μικρομεγαλισμό ενός τάχαμου δεκατριάχρονου εφήβου, να συνδράμει και η σοβαροφάνεια της βουλής των εφήβων να βρουν τη χαρά τους... Να ησυχάσουν κι οι Χρυσαυγίτες και οι Κνίτες που πολύ στενοχωριόντουσαν που υπήρχαν αυτοί οι αλήτες. Να πάει η καρδιά τους στη θέση της βρε παιδί μου


Είχα ένα σοβαρό λόγο να αγοράζω Ελευθεροτυπία τις Κυριακές που έβγαιναν οι Schooligans, τώρα δεν έχω ούτε έναν.

Για την ιστορία ολόκληρη διαβάστε
την ανακοίνωση των Schooligans

("Πριν λίγες μέρες η «Ελευθεροτυπία» (elef@enet.gr), μέσω του εκπροσώπου της, Χρήστου Μπλέτα, μας ανακοίνωσε την απόφαση της εφημερίδας να μπει τέλος στη συνεργασία με τους Schooligans. Στην ερώτησή μας «για ποιο λόγο;», ο κ. Μπλέτας απάντησε:
1. «Όπως ξέρετε, γίνονται περικοπές».
2. «Το Schooligans δεν έφερνε αρκετές διαφημίσεις και δεν υπήρχε αύξηση της κυκλοφορίας».
3. «Το Schooligans έχει χάσει τον πολιτικό του χαρακτήρα - δεν παίρνει πια συνεντεύξεις από πρόσωπα όπως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή την Μπακογιάννη».
4. «Το Schooligans απευθύνεται σε πολύ μικρές ηλικίες».
Μετά από αυτήν την αιφνιδιαστική απόφαση, θέλουμε πριν φύγουμε να πούμε τα εξής:
1. Ευχαριστούμε την «Ελευθεροτυπία» για τη φιλοξενία επί τρία χρόνια χωρίς καμία απολύτως παρέμβαση στο περιεχόμενο και στον σχεδιασμό του περιοδικού μας.
2. Λυπούμαστε για το ξαφνικό και άκομψο της απόφασης (είχε ήδη προγραμματιστεί το επόμενο τεύχος), αλλά έχουμε κατανόηση για τα οικονομικά προβλήματα της εταιρείας. Στο πλαίσιο της ίδιας κατανόησης φτάσαμε στο σημείο να βρούμε εμείς χορηγίες για την «Ελευθεροτυπία» για το dvd του Schoolwave που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2006, χωρίς να βάλει ούτε ένα ευρώ η εφημερίδα και πετυχαίνοντας αύξηση της κυκλοφορίας της κατά 6%.
3. Απορούμε με την άγνοια της διοίκησης της Ελευθεροτυπίας σχετικά με την απήχηση των Schooligans. Οι διαφημίσεις και οι πωλήσεις είναι θέμα marketing και δε μας αφορούν. Εμείς ξέρουμε ότι έχουμε πάρει πάνω από 4.000 γράμματα ως τώρα από μαθητές, φοιτητές, καθηγητές, γονείς, άσχετους...
4. Μας φαίνεται αστείο να θεωρείται "πολιτικός χαρακτήρας" η συνέντευξη με έναν πολιτικό και όχι τα δικαιώματα των μαθητών ή ο "Διάλογος με έναν μπάτσο" (θέματα του τελευταίου τεύχους).
5. Τέλος, ευχαριστούμε όλους τους (...μικρής ηλικίας!) εργαζόμενους της "Ελευθεροτυπίας" που μας σταματούσαν συχνά στο διάδρομο αυτά τα τρία χρόνια για να μας συγχαρούν για τη "φρεσκάδα" του περιοδικού. Υποσχόμαστε ότι θα κρατήσουμε την ίδια φρεσκάδα και στο επόμενο τεύχος, όπου κι αν βγει αυτό.
Schooligans

και τη συνέχειά της εδώ, όπου ανακοινώνουν ποιος θα τους φιλοξενεί πλέον.



Διάβασα και ένα σχετικό post του Pan http://thepanwithin.blogspot.com/2007/06/schooligans.html#links και χάρηκα πολύ. Τελικά εδώ στο διαδίκτυο δε συναντιόμαστε τυχαία





μια και πολλές ιδεες από το περσινο SCHOOLWAVE














Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

imagine



Το αγαπημένο μου τραγούδι.
(Κι επειδή αυτό το βιντεάκι έχει τόσα κοντινά του Lennon κάνω πως δεν βλέπω καποια άλλα που έχει και δεν μου αρέσουν)

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Ένα τραγούδι

Ένα υπέροχο τραγούδι αφιερωμένο στην Αμαλία άκουσα εδώ
Σε ευχαριστώ etalon

Για την Αμαλία

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι


«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Για την Αμαλία που αγωνίστηκε τόσο και για τόσα πολλά χρόνια.
Που έγινε η Αμαλία μας. Το πιο γενναίο κορίτσι των blog.

Για τα δυνατά κείμενά της,γροθιά στο στομάχι και μαρτυρία των όσων έζησε και πάλεψε.
Για την αξιοπρέπεια και το θάρρος της.
Με θαυμασμό για τη δύναμη και τη γενναιότητά της.

Με αμηχανία.

Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα; Μέσα μου ακούω τον «Κεμάλ» και τον επίλογό του "...αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ". Μπορούμε να φτιάξουμε τον δικό μας επίλογο; Θέλουμε;
Δεν είμαι και καθόλου σίγουρη ότι θέλουμε το ίδιο πράγμα. Ίσως και να είναι κάποιοι που θέλουν μόνο να πετάνε πέτρες, να χτίσουνε δε θέλουν, έτσι απλά, και φαντάζομαι ότι και τώρα αυτό θα κάνουν. Φανατισμοί, υπερβολές, «εγώ να σου πω που ξέρω» δεν θα λείψουν ούτε τώρα. Εδώ μάλωσαν και στο blog της.
Στο
blog που μας γνώρισε και θα μας υπεν-θυμίζει ένα σπουδαίο κορίτσι και τον μεγάλο αγώνα της που ελπίζω στη μικρή μας χώρα, όπως συνηθίζεται, να μη γίνει επέτειος, πλατεία και τιμητική ονομασία και «από δω παν κι άλλοι».

Περπατάμε. Χορεύουμε. Σχεδιάζουμε. Ονειρευόμαστε. Αγαπάμε. Ζούμε.
Και λέμε ότι θα σε θυμόμαστε για πάντα. Πόσο κρατάει αυτό το πάντα;

Αμαλία, μαζί με όλους τους άλλους, σε ευχαριστώ για την αφύπνιση, για το μάθημα αξιοπρέπειας και αγώνα, για όλα…
Θα προσπαθήσω να μην σε ξεχάσω.




το video έφτιαξε ο krogias, το βλέπετε και το κατεβάζετε από εδώ

Yλικό και πληροφορίες για την πρωτοβουλία και κινητοποίηση των blogger στο giatinamalia.

(παιδιά, συγγνώμη, δεν μπορώ να ανεβάσω κανένα μπάννερ, προσπάθησα πολλές φορές αλλά τίποτα...)