Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Όχι στο ρατσισμό από την κούνια


Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την καμπάνια «Όχι στον Ρατσισμό από την Κούνια», που αποτελείται από 40 κοινωνικές οργανώσεις, μεταναστευτικές κοινότητες και στηρίζεται από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας, έχει ξεκινήσει μια καμπάνια εδώ και αρκετούς μήνες για τη συλλογή υπογραφών (www.kounia.org) για να δίνεται πιστοποιητικό γέννησης στα παιδιά των μεταναστών/τριών που γεννιούνται στην Ελλάδα, ενώ ζητάει παράλληλα την αλλαγή της νομοθεσίας που δεν επιτρέπει στα παιδιά των πολιτών τρίτων χωρών που γεννιούνται ή μεγαλώνουν στην Ελλάδα να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια...


ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα
Πιστοποιητικό γέννησης και εγγραφή στα δημοτολόγια
για τα παιδιά των μεταναστών/τριών

Τα χρόνια περνάνε και τα παιδιά που αποτελούν τη δεύτερη γενιά μεταναστών/τριών είναι πια αναπόσπαστο τμήμα των ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτόν τον τόπο. Πολλά γεννήθηκαν στην Ελλάδα, άλλα ήρθαν πολύ μικρά. Όλα φοιτούν στα ελληνικά σχολεία και μιλούν τα ελληνικά ως πρώτη τους γλώσσα. Όμως, το ελληνικό κράτος αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα. Σε όσα παιδιά γεννιούνται εδώ, αρνείται ακόμα και το πιο στοιχειώδες, το απλό πιστοποιητικό γέννησης! Οι συνέπειες είναι δραματικές: Αφού δεν εγγράφονται στα δημοτολόγια, δεν μπορούν να αποκτήσουν πιστοποιητικό ότι γεννήθηκαν σ’ αυτή τη χώρα. Έτσι είναι μετέωρα, χωρίς χαρτιά και χωρίς διαβατήριο, αφού μετά τα 18 τους χρόνια πρέπει ξαφνικά να αποδείξουν ότι έχουν εισέλθει και διαμένουν νόμιμα στη χώρα! Δηλαδή, καταδικασμένα στην καθημερινή ανασφάλεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό!
Νέοι και νέες που ζουν και σπουδάζουν στην Ελλάδα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να απελαθούν σε χώρες που ποτέ δεν γνώρισαν και που συχνά δεν μιλούν τη γλώσσα τους. Αυτή η απάνθρωπη κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Και αυτό πρέπει να γίνει τώρα. Αρχίζοντας από το πιστοποιητικό γέννησης.
Η καμπάνια «ενάντια στο ρατσισμό από την κούνια» που ξεκίνησε από τους συλλόγους των μεταναστριών για τη διεκδίκηση έκδοσης πιστοποιητικού γέννησης για τα νεογέννητα από τους Δήμους στους οποίους γεννήθηκαν και διαμένουν, έχει κάνει τα πρώτα της βήματα από το 2005 και κλιμακώνεται.

Δηλώνουμε την αμέριστη υποστήριξή μας στο δίκαιο αυτό αίτημα, επειδή μας είναι αδιανόητο να υπάρχουν συνάνθρωποι και συμπολίτες μας με μισά ή καθόλου δικαιώματα.

Ίσα δικαιώματα για όλα τα παιδιά που γεννιούνται και ζουν στην Ελλάδα.

Ζητούμε να εκδίδεται Πιστοποιητικό Γέννησης από τους Δήμους, για τα παιδιά των μεταναστών/στριών που γεννιούνται στην Ελλάδα!


Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα: www.kounia.org
Αν θέλετε να υπογράψετε το κείμενο της καμπάνιας "όχι στο ρατσισμό από την κούνια" μπορείτε εδώ

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

τι δεν θελω να γίνω...


Δεν είμαι σίγουρη τι θέλω να σου πω. Δεν ξέρω κι αν σε ενδιαφέρουν, εδώ που τα λέμε.
Να σου πω για διάφορα που σκέφτομαι τώρα δα, σκόρπιες σκέψεις, χωρίς καμία σημασία ίσως, σκέψεις μικρές και σκόρπιες, του αέρα.
Με πειράζει που ξεχνάμε, τόσο πολύ, τόσο γρήγορα.
Με πειράζει περισσότερο που αρνιόμαστε να ξεχάσουμε όσα μας κάνουν χειρότερους, κακούς, εκδικητικούς.
Με πειράζει που δεν παραδεχόμαστε ακόμα τον κακό μας εαυτό, ούτε στην ιστορία μας, ούτε στη μικρή καθημερινή μας ζωή.
Με πειράζει να είμαστε αγενείς.
Αδιάφοροι.
Ματαιόδοξοι.
Φανατικοί.
Τεμπέληδες.
Χασομέρηδες.
Πολυξερήδηδες.
Αμόρφωτοι.
Ηλίθιοι.


Δεν ξέρω άν κάποτε θα με ενδιαφέρει μόνο το σπιτάκι, η καλοπέραση και ο εαυτός μου. Κι επειδή ποτέ μη λες ποτέ για κανέναν, ούτε για τον εαυτό σου, ακριβώς για να μην την πατήσω θέλω να σκέφτομαι, κάθε λεπτό, τι ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ.
Και να γίνω το καλύτερο που είμαι.
Ο καλύτερος εαυτός μου.
Κι αν μπορώ, με ρίζες στη γη και κλαδιά στον ουρανό.
Απλά.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

"τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω..."


1980, νομίζω, τέλη. Ψάχνω σε ένα βιβλιοπωλείο. Δεν ξέρω τι. Αυτό είναι το καλύτερό μου, έτσι κι αλλιώς. Ξεφυλλίζω. Διαβάζω μερικές τυχαίες σελίδες, οπωσδήποτε λίγο από την αρχή και αν κάτι θέλω να πάω σπίτι και να το συνεχίσω το παίρνω. Την Κατερίνα Γώγου δεν την ξέρω. Την έχω δει σε ελληνικές παλιές ταινίες, αλλά δεν ήξερα το όνομά της, να συνδυάσω δε πρόσωπο του τότε με τη φωτογραφία στο βιβλίο που κρατάω στα χέρια μου, δεν υπάρχει περίπτωση. Κρατάω το "Ιδιώνυμο" στα χέρια και πάω. Ταμείο, πληρώνω, φεύγω.



Στο σπίτι διάβασμα μονορούφι. Όλα δεν με πιάνουνε. Αν έλεγα ναι, θα έλεγα ψέμματα. Άλλος ο κόσμος της. Καμιά σχέση με ό,τι ήξερα γύρω μου. Eίναι αυτό που λέει ο R2, είμασταν σε άλλους κόσμους.
Έτσι κόλλησα, όχι στα πιο τρελά κι αναρχικά της λόγια αλλά σε αυτό το ποίημα που έμαθα απ' έξω και δεν έφυγε ποτέ πια απ' το μυαλό μου...



"Θαρθει καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
Άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη.
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω.

Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία."