Ο μαγικός ήχος της Λύρας

H παλαιότερη και μεγαλύτερη ανεξάρτητη ελληνική εταιρία, η ΛΥΡΑ ανήκει πια στον όμιλο Γιαννίκου.
Είδηση με μεγάλη σημασία, όχι γιατί δεν ήταν γνωστό ότι οι δισκογραφικές εταιρείες πνέουν τα λοίσθια αλλά γιατί η ΛΥΡΑ είναι η εταιρεία που στέγασε όνειρα μουσικών και μουσικόφιλων για πάνω από τριάντα χρόνια. Και τι όνειρα!

Έτσι κι αλλιώς θα μου πεις, τέλος εποχής.

Το καλύτερο ίσως είναι αυτό που λέει ο Αγγελάκας: "all together now"

Πιο αναλυτικά, λέει: "Το παρόν της ελληνικής μουσικής και της, εν γένει, ελληνικής πραγματικότητας με φρικάρει (καταλαβαίνετε τι εννοώ)... Η ALL TOGETHER NOW είναι μια εταιρία που δημιουργήσαμε,μαζί με μερικούς φίλους, για να προστατέψουμε το έργο μας και το εσωτερικό μας περιβάλλον..."

Και από δίπλα και το Ίδρυμα Προστασίας του Παλιού Ανθρώπου (έτος ιδρύσεως 2059). Σωστός;

Όσα ξέρει ο εργολάβος δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.

Όσα ξέρει ο εργολάβος δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, ούτε οι αρχαιολόγοι μη σου πω…
Η φράση μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό διαβάζοντας την τυχαία ανακάλυψη σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους του Μενιδίου τμήματος του κοίλου του θεάτρου των κλασικών χρόνων του δήμου Αχαρναίων βλ.
ΝΕΑ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Χρόνια έψαχναν οι αρχαιολόγοι το φημισμένο από τις αρχαίες πηγές θέατρο, σημάδι του πουθενά. Οι εργολάβοι στο μεταξύ το είχαν ήδη δει και αμέσως σκεπάσει με θεμέλια πολυκατοικιών και πλακόστρωτο.
Ελλάς το μεγαλείο σου…
Και όχι πως τώρα θα τιμωρηθεί κάποιος, ούτε τι θα γίνει δεν είμαστε σίγουροι…
ΝΕΑ
Πάμε τώρα στα πιο κοντινά μας, της πόλης που φιλοδοξεί να έχει Μετρό μετά από ….τέλος πάντων, πες είκοσι χρόνια, πάλι λίγα είπα ε;
Εδώ να δεις τη χαρά του εργολάβου. Στις «αθώες», πέρασε και δεν ακούμπησε και η εντιμότητα και υπευθυνότητα, δεκαετίες ’50 και ’60, τότε που κάποια (καθόλου αγνώστου πατρός εννοείται) αμαρτωλά διατάγματα επέτρεψαν μια ιδιαίτερα υψηλή εκμετάλλευση των οικοπέδων της Θεσσαλονίκης κτίστηκε όλη η πόλη. Όμως κυριολεκτικά όλη…
Μέχρι το ’70καικάτι δεν έμεινε τοοόσο άκτιστο οικόπεδο, το ότι ξεχάσαμε (άνθρωποι είμαστε…) να φτιάξουμε πάρκα, μεγάλους δρόμους, ανοικτούς κοινόχρηστους χώρους που έψαχνε να τους βρει η πόλη στους σεισμούς του ’78 και ακόμα ψάχνει, άστο καλύτερα…
Τώρα είμαστε στο καλύτερο. Όταν ανακοινώθηκε ότι θα σκάψουν για το μετρό -άσχετο, εγώ με το τραμ ήμουν, να σου πω την αλήθεια, ή ακόμα καλύτερα με τα πόδια, να τρώμε και χωρίς τύψεις- κρυφογέλασα και σκέφτηκα, «σκάψτε, σκάψτε, ό,τι κρύψατε τώρα θα φανερωθεί». Αλλά να την πω την αμαρτία μου τόσο νωρίς και τόσο κοντά στην επιφάνεια της γης δεν την περίμενα την αποκάλυψη. Αφού να καταλάβεις μισό-δεν κάνω πλάκα- μέτρο δεν πρόλαβαν να σκάψουν, στο σιντριβάνι κοντά, και νά ’σου τα πρώτα ευρήματα. Και πού είσαι ακόμη! Έ, ρε γλέντια που έχουν να γίνουν!
εδώ είμαστε
Τελικά το μετρό θα μας κάνει ένα καλό: με την πόλη που θα αποκαλυφτεί κάτω από αυτήν που φτιάξαμε σαν τα μούτρα μας-τα δικά μου μια χαρά είναι δηλαδή, αλλά τρόπος του λέγειν- να δεις που θα ομορφύνει η Θεσσαλονίκη.
Πού ξέρεις, μπορεί και να συμφιλιωθεί επιτέλους με τα πολλά πρόσωπα που είχε, άρα έχει η Ιστορία της, το ανατολίτικο, το εβραϊκό, το οθωμανικό κι άλλα πολλά ακόμη, καθώς τώρα σκάβοντας με μανία θα αρχίσουν να βγαίνουν θαμμένες «αμαρτίες» στη φόρα …
(Ακόμα και τώρα, πριν τις αποκαλύψεις που έρχονται, μια βόλτα στο Αρχαιολογικό της Μουσείο με εκθέματα που μόλις πρόλαβαν να σώσουν οι αρχαιολόγοι από "ποιος ξέρει τι" της πόλης που φοβήθηκαν να ξέρουμε τι λατρεύτηκε, τι κτίστηκε και ποιοι έζησαν στην δικιά τους-νομίζουν- Θεσσαλονίκη, είναι αποκαλυπτική)
Άσε που μπορεί να γκρεμιστεί καμιά κακάσχημη πολυκατοικία του κέντρου- κι επειδή έχει πολλές κύριε, κύριε, να σας πω πού και σε ποιες να σκάψετε ή πολύ θάρρος πήρα;- γιατί από κάτω θα έχει ένα υπέροχο ρωμαϊκό θέατρο, λέω, τώρα, πού ξέρεις;
Το κακό είναι που θα μας έχουνε γιαπί καμιά σαρανταριά χρόνια αλλά τουλάχιστον τα εγγόνια μας θα ξέρουν ποια πραγματικά είναι η πόλη τους.


Και μετά μου λες ότι οι αρχαιολόγοι έψαχναν χρόνια το φημισμένο αρχαίο θέατρο του δήμου Αχαρναίων;

Να σε πω καρδιά μου: την επόμενη φορά που θα ψάξουμε για οτιδήποτε άλλο, λέω να ρωτήσουμε πρώτα τους εργολάβους αυτής της μικρής και καθόλου τίμιας χώρας.
Όλο και κάτι θα έχει πάρει το μάτι τους.

ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΟΛΟΥΣ

Είμαι σίγουρη ότι μας ενδιαφέρει όλους. Αν γνωρίζουμε τι συμβαίνει μπορούμε να κάνουμε το καλύτερο. Μπείτε σε αυτό το link paragrafos, αν και οι παλαιότεροι ίσως το γνωρίζετε ήδη. Εγώ το ανακάλυψα σήμερα, ίσως κι άλλοι να το μάθουν τώρα.

Η Παράγραφος είναι σπουδαία.

Ο δρόμος της φωτογραφίας είναι για όλους ο ίδιος. Άλλοι λένε και τι έγινε; απλά πηγαίνουν. Κι άλλοι αξίζουν το κάθε βήμα με το παραπάνω.

Υ.Γ. Αν δεν την έχετε δει, μην χάσετε την ταινία "First Do No Harm" του Jim Abrahams .
Την είδα τυχαία, πριν από χρόνια στην τηλεόραση κι εκεί πρωτοέμαθα για την κετογενική δίαιτα. Μια αποκαλυπτική ταινία.

Η Σταχτοπούτα και οι κακές αδελφές ή δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή, είν' ένα ψέμα...

«Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό», λέει ένα ωραίο λαϊκό τραγούδι. Βαγγέλης Κορακάκης δια στόματος Γιώτας Νέγκα.

Διάβασα ένα ενδιαφέρον post του doctor

Στο δημοτικό μία συμμαθήτριά μου με έλεγε "σκαλιστήρα". Είπα να τιμήσω τον επιθετικό προσδιορισμό και παιδικό μου παρατσούκλι και ξεκινώντας από το post του doctor πέρασα ώρες στο διαδίκτυο ψάχνοντας κείμενα για την κοινή μας Ιστορία και για το τι πιστεύουν και ξέρουν για αυτήν οι δυο λαοί που τους χωρίζει ή τους ενώνει ένα πέλαγος. Άλλα τεκμηριωμένα, άλλα όχι, άλλα νηφάλια, άλλα φανατισμένα και προπαγανδιστικά, άλλα σοβαρά κι άλλα γελοία, και είχε μπόλικα από αυτά τα τελευταία. Λίγα ρωτούσαν. Τα πιο πολλά ήξεραν «όλη την αλήθεια». Το καθένα τη δική του αλήθεια. Κι επειδή έχω το ελάττωμα να περνάω από το ένα θέμα στο άλλο-ελάττωμα μεγάλο, κάτι ξέρω που σου λέω…- αναρωτήθηκα - κι αυτό ελάττωμα μου φαίνεται ότι είναι αλλά δεν θα ανοίξω τώρα δεκαπέντε παύλες στη σειρά, όλο θέμα αλλάζω πια!- αναρωτήθηκα λοιπόν, τι είναι αλήθεια;

Όσο μεγαλώνουμε, νομίζω λίγο μετά την εφηβεία συμβαίνει, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι η αλήθεια δεν είναι απαραίτητα αυτό που νομίζουμε, αυτό που μάθαμε κάποια φορά και μόνο αυτό που μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε. Αλίμονο αν η αλήθεια ήταν μόνο όσα μας είπαν οι γονείς ή οι παππούδες μας. Κάθε φορά που θέλουμε η αθάνατη ελληνική φυλή να αποδείξει πόσο ανώτερα φέρθηκε σε όλους, πόσο άσχημα της φέρθηκαν όλοι, μιλάμε για μνήμες, προσωπικές και απόλυτα σεβαστές όμως ποιος τα ξέρει όλα; Ο πρωταγωνιστής μιας ιστορίας, ή έστω μιας σκηνής της ιστορίας, βλέπει και αισθάνεται ένα μέρος, αληθινό, αν έχει κρίση και οξύνοια, αλλά ένα μέρος. Το όλον, νομίζω, ένας άνθρωπος από τόσο κοντά δεν μπορεί να το δει. Η Ιστορία όμως, οι σοβαροί ιστορικοί μπορούν. Με ψυχραιμία και γνώση. Με μελέτη. Στην Ιστορία δεν γίνεται να είμαστε πάντα η Σταχτοπούτα και οι άλλοι οι κακές αδελφές και η κακούργα μητριά μαζί.

Όπως υπερβάλουμε εμείς έτσι υπερβάλλουν μάλλον κι άλλοι. Μαθαίνοντας όμως την δική τους «αλήθεια»-στολισμένη κι αυτή ίσως με μονομέρειες, καμιά φορά στον αντίποδα της δικιάς μας αλήθειας, βλέπεις λίγο με τα δικά τους μάτια. Δεν είναι κακό, λέω. Τα μάτια μας δεν βλέπουν μόνο ένα πλάνο όταν καδράρουν το γύρω. Ποτέ, καμία φωτογραφία δεν είχε όλα όσα θυμάμαι. Κάτι έχανε από το πιο δίπλα, το πιο μακριά. Τα μάτια βλέπουν αλλιώς. Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να κοιτούν με πολλαπλές κάμερες. Η φύση μας έφτιαξε να βλέπουμε πολλά εμείς μετά διαλέγουμε πώς και τι θέλουμε να βλέπουμε. Άμα θέλουμε βάζουμε και παρωπίδες. Μόνοι μας.

Σκέφτομαι γιατί μας τρομάζει να είμαστε κι εμείς οι κακοί σε μια ιστορία. Εντάξει δεν είναι κι ο ρόλος που ζηλεύεις σε ένα έργο αλλά ποιος είναι μόνο καλός πια;
Πόσο αληθινός είναι ο μόνο καλός;

Οκ, ίσως είναι πιο εύκολο να μυθοποιείς από το να ξέρεις. Πιο βολικό να είσαι το θύμα μιας συνομωσίας εξαιτίας της οποίας τα περιθώρια δικής σου δράσης είναι ελάχιστα. Πιο ευχάριστο να πιστεύεις ότι η Αγία Οικογένεια είναι η δική σου και το αλάθητο εθνικό ή οικογενειακό σου χάρισμα. Αλλά μετά, πόσο και πώς θα ζήσεις στο ροζ ή ασπρογάλανο ή μπορεί και ορθόδοξό σου συννεφάκι;

Αυτά σκεφτόμουν όσο τριγυρνούσα και διάβαζα κείμενα, άρθρα και απόψεις κι έλεγα ότι ίσως πάλι όλα να ξεκινούν από την οικογένεια. Όπου το να την αγαπάς και να την προστατεύεις σημαίνει να μην την κρίνεις. Πολλές φορές να κρύβεις τα σφάλματα και τις αμαρτίες της. Τόσο πολύ ώστε να τα «ξεχνάς» κι εσύ ο ίδιος. Να νομίζεις ότι η δική σου οικογένεια είναι η μοναδική, που είναι, αλλά για άλλους λόγους. Να θέλεις για παράδειγμα, να πιστεύεις ότι οι γονείς σου είναι τέλειοι και να γκρεμίζεται ο κόσμος σου όταν η αλήθεια σου δείξει τις αδυναμίες τους.

Θυμάμαι μια φίλη που έλεγε πως όταν καταλαβαίνεις, όταν γνωρίζεις πια καλά τους γονείς σου, τότε μεγαλώνεις πραγματικά. Γιατί υποθέτω ότι τότε ξέρεις καλά πως είναι άνθρωποι κι αυτοί, όχι τέλειοι αλλά με τα ελαττώματά τους, τα στραβά και τα καλά τους. Τότε τους κατανοείς και δεν έχεις ανάγκη να τους ωραιοποιήσεις, τότε εκτιμάς πιο πολύ τα προτερήματά τους που κατάκτησαν με κόπο, δεν τους χαρίστηκαν. Τότε τους αγαπάς πιο πολύ. Ο ηρωισμός της κάθε μέρας είναι πολύ πάνω από ψεύτικες εξιδανικεύσεις.

Μπορεί και στην Ιστορία να είναι έτσι. Όταν γνωρίζεις και δε φοβάσαι τα λάθη και τις αμαρτίες της Ιστορίας σου τότε ξέρεις πραγματικά ποιος είσαι, και ό,τι εκτιμάς το εκτιμάς αληθινά κι όχι γιατί έτσι σου είπαν, έτσι σου ΄μάθαν, έτσι πρέπει.
Ψιλά γράμματα, ε;


Υ.Γ. Χρόνια πολλά, μεταπασχαλινά - αν γιορτάζατε το Πάσχα βέβαια, γιατί πολλές οι θρησκείες στον πλανήτη κι ευτυχώς όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.

Y.Γ.2 Έξω, εδώ και λίγη ώρα άρχισε να φυσάει ξαφνικά και πολύ και η φωτο με τα σπαρτά να πηγαίνουν όπου τους πάει ο άνεμος μου φάνηκε ό,τι πρέπει.