Το μικρό και το μεγάλο

Αν το σκεφτείς όλα από κάτι μικρό ξεκινούν.
Άσε που αν το καλοσκεφτείς το τι είναι μικρό είναι μεγάλη ιστορία.
Ο χρόνος και το μέγεθος είναι ίσως οι πιο σχετικές έννοιες που ξέρουμε καλά.
Θυμάσαι όταν ήμασταν μικροί; Πόσο μεγάλα μας φαίνονταν όλα; Τα δωμάτια, τα έπιπλα, οι άνθρωποι. Πόσο ψηλά φαινόταν το ταβάνι. Πόσο μεγάλος ένας λόφος.
Μετά μεγαλώσαμε εμείς, εκείνα ή εκείνοι έμειναν ίδια, στα μάτια μας όμως ήταν όλα πιο μικρά. Ο κήπος του σχολείου δεν ήταν πια ζούγκλα, ο λόφος δεν ήταν βουνό, η μεγάλη σου αδελφή όχι η πιο ψηλή νεράιδα που ξέρεις- ειδικά στο τελευταίο, αν είσαι άνθρωπος τυχερός, φεύγει μόνο το επίθετο και μένει το ουσιαστικό. Και επειδή όλα αλλάζουν σιγά – σιγά δεν το καταλαβαίνεις αμέσως. Κάποια στιγμή όμως, γυρίζεις πίσω και το βλέπεις. Αυτό το στενό με φόβιζε; Μια σταλιά είναι. Σιγά τη ζούγκλα! Πέντε αγριόχορτα και δυο δέντρα. Ένας λόφος και μου φαίνονταν βουνό; Για φαντάσου, ήταν άθλος να περάσεις ένα τόσο δα ρυάκι!
Μεγαλώνεις και σου φαίνονται άλλα μεγαλύτερα, πελώρια, θεόρατα. Λιγότερο τα πράγματα πια, αλλά είπαμε μεγαλώνεις κι άλλα σε φοβίζουν, για αλλά απορείς, ανησυχείς, χαίρεσαι και λυπάσαι. Πάλι δεν σκέφτεσαι ότι κάποτε κι αυτά μικρά, μάλλον, θα είναι. Αυτό ποτέ δεν το σκέφτεσαι τότε, πάντα μετά. Κι αυτό μες στο παιγνίδι. Άλλη ιστορία. Άστο για άλλη φορά σε άλλα λόγια.
Λοιπόν, λέω καμιά φορά ότι μεγαλώνουμε και κάτι χάνουμε- τη μαγεία ίσως των μικρών πραγμάτων του φανταστικοαληθινού κόσμου;- κερδίζουμε όμως θέα, ανοιχτωσιά, ορίζοντες και το κάδρο αλλάζει. Μαζί κι εμείς. Στο τέλος κέρδος δεν είναι, αν το σκεφτείς;