Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα όχι πολύ μακρινή από αυτήν που είναι έξω από τα παράθυρά μας και μέσα στη γειτονιά μας, ζούσαν άνθρωποι ανεπαρκείς, με μπόλικο -έως απύθμενο θράσος- και πλεονεξία συνδυασμένη με ματαιοδοξία - μερικοί λένε ότι αυτά τα τέσσερα πάνε πολύ συχνά μαζί. Επίσης ότι οι κάτοχοι τους λατρεύουν τη δημοσιότητα και έχουν την ικανότητα να επιβιώνουν παντού, ενίοτε αλλάζοντας χρώμα ή ό,τι άλλο "η περίστασις το απαιτεί", λες να έχουν δίκηο;
Κάποιοι λοιπόν έλεγαν στους της άνω συνομοταξίας, αν κάνεις τις πομπές σου τουλάχιστον μη δίνεις στόχο, σεμνά, εκείνοι όμως επέμεναν, "έχουμε τον τρόπο μας" έλεγαν, "άλλωστε ποιος θα τολμήσει να τα βάλει μαζί μας;"
Η ιστορία είναι πέρα για πέρα φανταστική, αλλά και αληθινή να ήταν, ποιος διαβάζει τα blog; Να, μόνο εσύ τώρα. Και τι νομίζεις, μπορείς να τα βάλεις μαζί τους;
Ο ΔεΜασάμεΡε, εδώ
και λίγο πριν, σου έχει τα καλύτερα. Και μια ιστορία με ονοματεπώνυμο.
14 σχόλια:
http://www.youtube.com/watch?v=K6clD3LcPCE parte 1
http://www.youtube.com/watch?v=sZJSmioRBKg parte 2
http://www.youtube.com/watch?v=qimfJMBZHFg parte 3
Ωραίο το link... Και αν τα βάλεις μαζί με τους ανθρώπους που λες, εσύ χάνεις. Και να κερδίσεις κάτι, θα έχεις χάσει δέκα χρόνια ζωής στη διαδρομή... Αλλά άμα σε τρώει, τα βάζεις, έτσι για το γαμώτο τουλάχιστον.
καλημέρα anasazi!
Αν είμαστε πολλοί όμως μπορεί να ζήσουμε μαζί -τουλάχιστον- καλά δέκα χρόνια ζωής-διαδρομής άσε που δεν παίζεται να σε προσβάλουν με την προκλητικότητά τους και να λες άστο να φύγει.
Θα τα καταφέρεις να είσαι ο μόνος φαντάρος μπλόγκερ; Ε, ρε, τι ιστορίες θα έχεις να γράφεις αν τα καταφέρεις! όλα να είναι πολύ πιο εύκολα απ'ό,τι τώρα φαντάζεσαι, αυτό σου εύχομαι.Φιλιά.
Μακάρι... Ασφαλώς και θα συνεχίσω να γράφω, με κάθε ευκαιρία. Είτε ως φαντάρος, είτε ως απόφοιτος...ψυχιατρείου!!! Έτσι κι αλλιώς, υπηρετήσω δεν υπηρετήσω, αυτή η κοινωνία με έχει ήδη κατατάξει σε αυτό που λέμε "για τον ψυχίατρο"!
Πολύ ωραίο ποστ, αλήθεια.
Είναι πολλοί και πληθαίνουν όλοι αυτοί που αναφέρεις.
Αδιαφορείς, δεν ασχολείσαι κι εύχεσαι να μην τύχει κανείς στον δρόμο σου.
Την καλημέρα μου :)
Καλώς ήρθες Αστάρτη!
Ανταποδίδω με μια θεσσαλονικιώτικη καλημέρα!
καλησπερα!!
πολυ ωραιο post!!! σιγα να τους αφησουμε και ετσι!!βεβαια δεν πρεπει να μας παρουνε και χαμπαρι γιατι θα πιστευουνε πως τους ζηλευουμε και απο πανω!!!!self disillusionment at its best!!! a small minority CAN make the difference...απλα χαλαρα και σταθερα..(maybe I'M the one who is in self disillusionment now!!!λετε????)
χμ! καλή άποψη, μ' αρέσει!
tzotza, με το "απλα χαλαρα και σταθερα", έγραψες.
Ωραίο το ποστ σου... Ποτέ δεν πρέπει να λέμε άστο να φύγει, ειδικά όταν μας προσβάλλουν τέτοια σιχάματα.
R2-D2,
απίστευτο, την ώρα που έγραφες το σχόλιο έγραφα κι εγώ στο δικό σου blog. Καλώς όρισες! ευχαριστώ για σχόλιο.
ΥΓ Αίτημα: λαπ τοπ σε κάθε φαντάρο και ελεύθερη ώρα να γράφει καθημερνώς στο μπλογκ του!
χα χα...λοιπόν άμα δώσεις στον r2 lap top στο στρατό, και δεδομένου ότι μοιάζει με τον anasazi, τους βλέπω να γίνονται μόνιμοι. :-D
Sidd,
μη βαζεις ιδεες! Λες έτσι να αναβαθμιστεί ο ελληνικός στρατός;(γιατί άλλον τρόπο δε βλέπω εδώ που τα λέμε, αλλα ας μη βγει παραέξω)
χαιρετισμούς από την ηλιόλουστη, καλοκαιρινή θεσσαλονίκη!
Είναι πολλοί οι άτιμοι, αμέτρητοι.
Πόσους να νικήσεις;
Πολλές φορές ο ίδιος σου ο εαυτός παρασύρεται από το mainstream, αφήνεται στο εύκολο του κατήφορου και κουράζεται από το κακοτράχαλο μονοπάτι που όρισες να πορευτείς.
Και από παντού σου επιτίθενται:
Μπάτσοι, παπάδες, κομματάρχες, και όλοι θέλουν να σε μαντρώσουν για να είσαι ακίνδυνος.
Παραισθησιογόνα τα δόγματα, ηρεμιστικά οι ιδεολογίες, και σιγά σιγά λυγίζεις.
Ή γίνεσαι ερημίτης του νου, γίνεσαι ο τρελός με τα πουλιά:
Ο τρελός με τα πουλιά, Νίκος Δήμου
Καλησπέρα παρεάκι όμορφο...
Και συνεχίζουμε από το δικό μου μπλόγκ,: Απαξιείς? Εκδικείσαι? Στενοχωριέσαι? Αδιαφορείς? Θυμώνεις? Γελάς? Ή ζώνεσαι με εκρηκτικά και όποιον πάρεις μαζί σου...
Δημοσίευση σχολίου