άνθρωποι σαν εμάς

Κάποια στιγμή ήθελα να σας γράψω για αυτά και πιο πολύ γι' αυτούς που δεν αντέχω -μα με τίποτα. Σήμερα μου φαίνεται καλή μέρα.

Δεν μου αρέσουν καθόλου- μα καθόλου, καθόλου - οι σοβαροφανείς άνθρωποι. Νευριάζω που θέλουν κάνουν και τα νέα παιδιά σαν τα μούτρα τους. Θυμάστε το γράμμα του "δωδεκάχρονου" που είχε δημοσιευτεί πρωτοσέλιδο στην «Ελευθεροτυπία»; Αν είναι δυνατόν! Μιλάνε βρε έτσι τα δωδεκάχρονα; Κι αν μιλάνε-παναγία μου!- είναι για να καμαρώνεις ή να τα λυπάσαι κι εκείνα κι εμάς που τα κάναμε έτσι; Ε, όσο μεγαλώνω τους βλέπω τους σοβαροφανείς να έχουν απλωθεί σε όλες τις μπάντες. Αυτούς δεν τους αντέχω.

Και μαζί τους επίπαντόςεπιστητού. Όλα τα ξέρουν, λένε σε βάθος, λίγο να τους μιλήσεις παραπάνω το καταλαβαίνεις τα πάνω - πάνω αν ξέρουν κι αυτά πασαλειμμένα. Έχουν κι ένα τρόπο να μιλάνε απίστευτο ίδια. Ένα βαθυστόχαστο αργόσυρτο και μετά σέρνουν τη φωνή και ίσως κυρίως στην προφορά των τελευταίων λέξεων, σου λέει το σκέφτομαι τώρα αυτό που σου λέω δεν το λέω τυχαία, κάνουν ότι ξεκοκαλίζουν κάθε μέρα τον παγκόσμιο τύπο- καλά στην εποχή μας που ξέρουμε όλοι τα ψαχτήρια και τα τυφλοσούρτια τους στο ίντερνετ ποιον κοροιδεύουν;- λένε τα ίδια βαρετά και χαζά για ό,τι θεωρείται must, έχουν πάει παντού, τα έχουν δει όλα. Αντέχεται; Γιατί, μήπως τους φανατικούς τους αντέχεις; Κομματικούς, θρησκευτικούς, αλάθητους και εσαεί φανατικούς; Όσο για τους βλάκες, όχι, όχι τους καλούς, αγαθούς ανθρώπους, τους βλάκες εννοώ που είναι ή μόνο βλάκες ανίκητοι ή βλάκες και πονηροί μαζί, συνδυασμός ακτύπητος και εξόχως επικίνδυνος.


Άλλη κατηγορία, νομίζω κολλάει και με τις παραπάνω: οι ντεμέκ. Ντεμέκ επαναστάτες, ντεμέκ υπεράνω, ντεμέκ διαβασμένους και κουλτουριάρηδες, (αυτό επειδή μάλλον είναι σαλονικιώτικο αν δεν το ξέρετε σημαίνει τάχα μου).
Και μετά είναι οι πολύευαίσθητοι-που το λένε και παντού: «εμένα το μεγαλύτερο ελάττωμα μου είναι η ευαισθησία». Χα, χα! Θλίβονται που ο κόσμος είναι απάνθρωπος, μυξοκλαίνε σαν μωροψευτοευαίσθητες παρθένες, είναι ρομαντικές κι ευαίσθητες ψυχές, φτιαγμένες για άλλο κόσμο, η δικιά τους καρδιά είναι φτιαγμένη με άλλα υλικά, είναι ανώτερα πλάσματα σου λέω. Και μόνο που το κάνουν βούκινο εγώ δεν τους πιστεύω -στον αιώνα τον άπαντα-, ότι είναι αλλιώς φτιαγμένοι, συμπαθάτε με πονεμένες καρδιές που θυμάστε ακόμα την πεθαμένη πεταλούδα του πρωινού στο φωτοσκίαστο πλακάκι, το ματωμένο γόνατο από την πρώτη δημοτικού και το γεμάτο κακία βλέμμα του Γιωργάκη στην τετάρτη..
Όλα τα λεφτά είναι οι μίζεροι. Αυτοί έχω πειστεί ότι νομίζουν πως θα ζήσουν για πάντα και όλα γύρω τους ανήκουν. Έτσι γκρινιάζουν για όλα γιατί απλά νομίζουν ότι όλα είναι δικά τους. Όλα τους φταίνε, καμιά φορά συνωμοτούν κι όλοι εναντίον τους, πολύ μικρή νόμιζα ότι αυτό το λένε ψυχασθένεια, μετά είδα πολλούς ψυχασθενείς γύρω μου και ψιλοτρόμαξα.
Αλλά αυτοί που με τρομάζουν περισσότερο είναι εκείνοι που λένε ότι για όλα φταίει η κοινωνία και το σύστημα. Είναι οι πρώτοι που θα σου πουν «να αλλάξει το σύστημα και μετά θα αλλάξω κι εγώ», για το αντίθετο ας μη γίνεται κουβέντα, δεν υπάρχει περίπτωση. Πετάνε τα σκουπίδια τους όπου γουστάρουν, παρκάρουν το ίδιο, τρέχουν γιατί «ας φτιάξουν το δρόμο εγώ τι φταίω;», θα ήταν καλοί και έντιμοι αν το κράτος ήταν καλό και έντιμο, μαθαίνουν στα παιδιά τους να χώνονται, να βολεύονται γιατί τέτοιο που είναι το σύστημα… Κι αν κάνουν ένα λάθος- εκτός από το λάθος που είναι όλη η ζωή τους- πάντα ένας άλλος φταίει, ε, αυτούς τους σιχαίνομαι πιο πολύ απ’ όλους.




Θυμήθηκα κι ένα σχόλιο που είχα κάνει στο blog του ΔεΜασάμεΡε για ένα αθλιομελό-κατ’ εμέ πάντα- κείμενο του Στάθη στην Ελευθεροτυπία, μπορεί να τον διαβάζετε αλλά εμένα δεν μου αρέσει γιατί γράφει κείμενα σαν αυτό για το οποίο έστειλα κι αυτό το σχόλιο που νομίζω ότι ταιριάζει με τα παραπάνω.
«Σκόρπιες σκέψεις. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που περισσότερο μιλάνε για το κινητό, τα σκυλάδικα-ποιοι διάολο τα γεμίζουν αυτά τα μαγαζιά και με τι λεφτά;- και το ταξίδι που θα κάνουν με δανεικά λεφτά από κάρτα παρά για τα παιδιά τους, την αγάπη τους, μη σου πω για τα όνειρά τους - σιγά μην έχουν. Κλαίνε για τα λεφτά που έχασαν σε χρηματιστήριο και πυραμίδες, όμως εκείνοι ήθελαν να παίξουν για να κερδίσουν γρήγορα και εύκολα λεφτά - αυτό ακριβώς που λένε στα παιδιά τους «κοίτα παιδί μου να είσαι μάγκας, βγάλε γρήγορα λεφτά-με όποιον τρόπο, αυτό δεν το λένε αλλά το εννοούν- και χέσε τους άλλους, οι άλλοι θα σε σώσουν;».

Αποχαυνώνονται στην τηλεόραση, το μυαλό τους κιμάς πριν το καταλάβουν. Ο τελευταίος σταρ που θαύμασαν τηλεοπτικός τενεκές θα ήταν μάλλον-έχουμε και πολλούς γμτ, και γελοίους και σοβαροφανείς που είναι οι χειρότεροι Εντυπωσιάζονται με συναισθηματικά μικρομεγαλίστικα γράμματα που στέλνουν ενήλικοι πρώην αριστεροί-μπορεί και νυν, τι να πω, έτσι που γίναμε- με υπογραφή ενός εφήβου, εξεγείρονται με το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού άνθρωποι που η τηλεόραση κατά βάση τους μορφώνει-έλεος…
Μέχρι να γίνουμε τόπος βλακόστρωτων.
Τα πράγματα είναι δύσκολα. Όποιος δουλεύει το ξέρει. Όποιος ζει με άλλους ανθρώπους το ίδιο. Όποιος θέλει και προσπαθεί ν' αλλάξει ο ίδιος και ν' αλλάξει κι ο κόσμος γύρω του, σίγουρα το νιώθει. Αλλά, νομίζω ότι το κείμενο του Στάθη Στ., γραμμένο για να συγκινήσει, δίνει άλλοθι στη μεριά του καναπέ μας που βούλιαξε, κολακεύει την πλευρά μας που κοιμάται μακαρίως μπροστά στην ανοιχτή οθόνη και ψάχνει καθοδηγητές (α, ρε, ΚΚΕ, γέμισες τον κόσμο με χιλιάδες..) και ιεροκήρυκες να τον σώσουν από το χάλι ή ακόμα καλύτερα να ρίξουν το φταίξιμο αλλού. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για αυτό που είμαστε και ζούμε. Θύματα συνέχεια; Σιγά μην κλάψω...»

Θα μου πεις γιατί τα σκέφτηκα, γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Δεν είμαι και σίγουρη.
Πάντως ήμουν κάπου την Κυριακή, κάτι έβλεπα, κάτι άκουγα και τα σκεφτόμουν και μετά γύρισα σπίτι διάβασα και τους Schooligans και φοβήθηκα μη γίνω, ή μήπως είμαι κιόλας, μεγάλη σαν αυτούς τους μεγάλους που περιγράφουν τα παιδιά στα φοβερά γράμματα τους.
(ένα επόμενο post θα είναι σίγουρα και μόνο γι’ αυτά τα παιδιά)

Υ.Γ. Και τώρα που ξεθύμανα και είπα τα πράγματα όπως τα ένιωθα και ανακατεμένα μάλλον κι έγραψα και ένα σεντόνι υπέρδιπλο, king size, φοβάμαι μήπως έγινα σαν αυτούς που δεν αντέχω, ξερόλας δασκαλίτσα. Αλήθεια φοβάμαι...