Δευτέρα 14 Μαΐου 2007

άνθρωποι σαν εμάς

Κάποια στιγμή ήθελα να σας γράψω για αυτά και πιο πολύ γι' αυτούς που δεν αντέχω -μα με τίποτα. Σήμερα μου φαίνεται καλή μέρα.



Δεν μου αρέσουν καθόλου- μα καθόλου, καθόλου - οι σοβαροφανείς άνθρωποι. Νευριάζω που θέλουν κάνουν και τα νέα παιδιά σαν τα μούτρα τους. Θυμάστε το γράμμα του "δωδεκάχρονου" που είχε δημοσιευτεί πρωτοσέλιδο στην «Ελευθεροτυπία»; Αν είναι δυνατόν! Μιλάνε βρε έτσι τα δωδεκάχρονα; Κι αν μιλάνε-παναγία μου!- είναι για να καμαρώνεις ή να τα λυπάσαι κι εκείνα κι εμάς που τα κάναμε έτσι; Ε, όσο μεγαλώνω τους βλέπω τους σοβαροφανείς να έχουν απλωθεί σε όλες τις μπάντες. Αυτούς δεν τους αντέχω.




Και μαζί τους επίπαντόςεπιστητού. Όλα τα ξέρουν, λένε σε βάθος, λίγο να τους μιλήσεις παραπάνω το καταλαβαίνεις τα πάνω - πάνω αν ξέρουν κι αυτά πασαλειμμένα. Έχουν κι ένα τρόπο να μιλάνε απίστευτο ίδια. Ένα βαθυστόχαστο αργόσυρτο και μετά σέρνουν τη φωνή και ίσως κυρίως στην προφορά των τελευταίων λέξεων, σου λέει το σκέφτομαι τώρα αυτό που σου λέω δεν το λέω τυχαία, κάνουν ότι ξεκοκαλίζουν κάθε μέρα τον παγκόσμιο τύπο- καλά στην εποχή μας που ξέρουμε όλοι τα ψαχτήρια και τα τυφλοσούρτια τους στο ίντερνετ ποιον κοροιδεύουν;- λένε τα ίδια βαρετά και χαζά για ό,τι θεωρείται must, έχουν πάει παντού, τα έχουν δει όλα. Αντέχεται; Γιατί, μήπως τους φανατικούς τους αντέχεις; Κομματικούς, θρησκευτικούς, αλάθητους και εσαεί φανατικούς; Όσο για τους βλάκες, όχι, όχι τους καλούς, αγαθούς ανθρώπους, τους βλάκες εννοώ που είναι ή μόνο βλάκες ανίκητοι ή βλάκες και πονηροί μαζί, συνδυασμός ακτύπητος και εξόχως επικίνδυνος.



Άλλη κατηγορία, νομίζω κολλάει και με τις παραπάνω: οι ντεμέκ. Ντεμέκ επαναστάτες, ντεμέκ υπεράνω, ντεμέκ διαβασμένους και κουλτουριάρηδες, (αυτό επειδή μάλλον είναι σαλονικιώτικο αν δεν το ξέρετε σημαίνει τάχα μου).
Και μετά είναι οι πολύευαίσθητοι-που το λένε και παντού: «εμένα το μεγαλύτερο ελάττωμα μου είναι η ευαισθησία». Χα, χα! Θλίβονται που ο κόσμος είναι απάνθρωπος, μυξοκλαίνε σαν μωροψευτοευαίσθητες παρθένες, είναι ρομαντικές κι ευαίσθητες ψυχές, φτιαγμένες για άλλο κόσμο, η δικιά τους καρδιά είναι φτιαγμένη με άλλα υλικά, είναι ανώτερα πλάσματα σου λέω. Και μόνο που το κάνουν βούκινο εγώ δεν τους πιστεύω -στον αιώνα τον άπαντα-, ότι είναι αλλιώς φτιαγμένοι, συμπαθάτε με πονεμένες καρδιές που θυμάστε ακόμα την πεθαμένη πεταλούδα του πρωινού στο φωτοσκίαστο πλακάκι, το ματωμένο γόνατο από την πρώτη δημοτικού και το γεμάτο κακία βλέμμα του Γιωργάκη στην τετάρτη..
Όλα τα λεφτά είναι οι μίζεροι. Αυτοί έχω πειστεί ότι νομίζουν πως θα ζήσουν για πάντα και όλα γύρω τους ανήκουν. Έτσι γκρινιάζουν για όλα γιατί απλά νομίζουν ότι όλα είναι δικά τους. Όλα τους φταίνε, καμιά φορά συνωμοτούν κι όλοι εναντίον τους, πολύ μικρή νόμιζα ότι αυτό το λένε ψυχασθένεια, μετά είδα πολλούς ψυχασθενείς γύρω μου και ψιλοτρόμαξα.
Αλλά αυτοί που με τρομάζουν περισσότερο είναι εκείνοι που λένε ότι για όλα φταίει η κοινωνία και το σύστημα. Είναι οι πρώτοι που θα σου πουν «να αλλάξει το σύστημα και μετά θα αλλάξω κι εγώ», για το αντίθετο ας μη γίνεται κουβέντα, δεν υπάρχει περίπτωση. Πετάνε τα σκουπίδια τους όπου γουστάρουν, παρκάρουν το ίδιο, τρέχουν γιατί «ας φτιάξουν το δρόμο εγώ τι φταίω;», θα ήταν καλοί και έντιμοι αν το κράτος ήταν καλό και έντιμο, μαθαίνουν στα παιδιά τους να χώνονται, να βολεύονται γιατί τέτοιο που είναι το σύστημα… Κι αν κάνουν ένα λάθος- εκτός από το λάθος που είναι όλη η ζωή τους- πάντα ένας άλλος φταίει, ε, αυτούς τους σιχαίνομαι πιο πολύ απ’ όλους.




Θυμήθηκα κι ένα σχόλιο που είχα κάνει στο blog του ΔεΜασάμεΡε για ένα αθλιομελό-κατ’ εμέ πάντα- κείμενο του Στάθη στην Ελευθεροτυπία, μπορεί να τον διαβάζετε αλλά εμένα δεν μου αρέσει γιατί γράφει κείμενα σαν αυτό για το οποίο έστειλα κι αυτό το σχόλιο που νομίζω ότι ταιριάζει με τα παραπάνω.
«Σκόρπιες σκέψεις. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που περισσότερο μιλάνε για το κινητό, τα σκυλάδικα-ποιοι διάολο τα γεμίζουν αυτά τα μαγαζιά και με τι λεφτά;- και το ταξίδι που θα κάνουν με δανεικά λεφτά από κάρτα παρά για τα παιδιά τους, την αγάπη τους, μη σου πω για τα όνειρά τους - σιγά μην έχουν. Κλαίνε για τα λεφτά που έχασαν σε χρηματιστήριο και πυραμίδες, όμως εκείνοι ήθελαν να παίξουν για να κερδίσουν γρήγορα και εύκολα λεφτά - αυτό ακριβώς που λένε στα παιδιά τους «κοίτα παιδί μου να είσαι μάγκας, βγάλε γρήγορα λεφτά-με όποιον τρόπο, αυτό δεν το λένε αλλά το εννοούν- και χέσε τους άλλους, οι άλλοι θα σε σώσουν;».

Αποχαυνώνονται στην τηλεόραση, το μυαλό τους κιμάς πριν το καταλάβουν. Ο τελευταίος σταρ που θαύμασαν τηλεοπτικός τενεκές θα ήταν μάλλον-έχουμε και πολλούς γμτ, και γελοίους και σοβαροφανείς που είναι οι χειρότεροι Εντυπωσιάζονται με συναισθηματικά μικρομεγαλίστικα γράμματα που στέλνουν ενήλικοι πρώην αριστεροί-μπορεί και νυν, τι να πω, έτσι που γίναμε- με υπογραφή ενός εφήβου, εξεγείρονται με το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού άνθρωποι που η τηλεόραση κατά βάση τους μορφώνει-έλεος…
Μέχρι να γίνουμε τόπος βλακόστρωτων.
Τα πράγματα είναι δύσκολα. Όποιος δουλεύει το ξέρει. Όποιος ζει με άλλους ανθρώπους το ίδιο. Όποιος θέλει και προσπαθεί ν' αλλάξει ο ίδιος και ν' αλλάξει κι ο κόσμος γύρω του, σίγουρα το νιώθει. Αλλά, νομίζω ότι το κείμενο του Στάθη Στ., γραμμένο για να συγκινήσει, δίνει άλλοθι στη μεριά του καναπέ μας που βούλιαξε, κολακεύει την πλευρά μας που κοιμάται μακαρίως μπροστά στην ανοιχτή οθόνη και ψάχνει καθοδηγητές (α, ρε, ΚΚΕ, γέμισες τον κόσμο με χιλιάδες..) και ιεροκήρυκες να τον σώσουν από το χάλι ή ακόμα καλύτερα να ρίξουν το φταίξιμο αλλού. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για αυτό που είμαστε και ζούμε. Θύματα συνέχεια; Σιγά μην κλάψω...»

Θα μου πεις γιατί τα σκέφτηκα, γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Δεν είμαι και σίγουρη.
Πάντως ήμουν κάπου την Κυριακή, κάτι έβλεπα, κάτι άκουγα και τα σκεφτόμουν και μετά γύρισα σπίτι διάβασα και τους Schooligans και φοβήθηκα μη γίνω, ή μήπως είμαι κιόλας, μεγάλη σαν αυτούς τους μεγάλους που περιγράφουν τα παιδιά στα φοβερά γράμματα τους.
(ένα επόμενο post θα είναι σίγουρα και μόνο γι’ αυτά τα παιδιά)

Υ.Γ. Και τώρα που ξεθύμανα και είπα τα πράγματα όπως τα ένιωθα και ανακατεμένα μάλλον κι έγραψα και ένα σεντόνι υπέρδιπλο, king size, φοβάμαι μήπως έγινα σαν αυτούς που δεν αντέχω, ξερόλας δασκαλίτσα. Αλήθεια φοβάμαι...

12 σχόλια:

R2-D2 είπε...

Τώρα που τους βρήκα στο post σου όλους συγκεντρωμένους και με γλαφυρές περιγραφές της κατάστασής τους, έκατσα και σκέφτηκα πόσοι ηλίθιοι σαν αυτούς με περιστοιχίζουν και τι μπορώ να κάνω για αυτό.

ioannisk είπε...

Μην μου πεις πως είσα φαν του Bosch? Είναι ο αγαπημένος μου :)

λόγια του αέρα είπε...

καλέ μου r2, δεν ξέρω τι και αν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα ζούμε πάντα παράλληλα, ελπίζω να έχουμε το νου μας να μην γίνουμε έτσι και τουλάχιστον ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά να μην μας παραμυθιάζουν. Αν σου πω πόσους ξέρω ότι είναι έτσι-μια χαρά χάλια- και πολύς κόσμος νομίζεις ότι είναι σπουδαίοι-γιατί είναι και ψιλογνωστοί παναθεμά τους! Πάντα εντυπωσιάζομαι με το ένστικτο κάποιων ωραίων ανθρώπων που τους καταλαβαίνουν αμέσως και δεν τους συναναστρέφονται καθόλου. Εγώ προσπαθώ ακόμα.

λόγια του αέρα είπε...

ioanni,
ναι, μου αρέσει πολύ. Τον πρωτο-ανακάλυψα στο εξώφυλλο ενός βιβλίου -της μάρως δούκα; δε θυμάμαι...- στα 13-14 πρέπει να ήμουν, και ε-ντυ-πω-σι-ά-στη-κα. Είναι απίστευτος ζωγράφος, παλιός, σύγχρονος, μελλοντικός, κι αν σκεφτείς και πότε τα ζωγράφισε όλα αυτά ο θαυμασμός γίνεται απορία, πώς το έκανε αυτό; Πες μου για αυτόν όσα ξέρεις. Θα χαρώ πολύ. Σίγουρα ξέρεις περισσότερα.

Ανώνυμος είπε...

ειναι καιρος τωρα που ζω στην ανασφάλεια.πόσο θα θελα να μουν σαν κι αυτούς που περιγράφεις.'εχουν τουλάχιστον μια στάση ζωής.συνειδητοποιώντας την ασημαντότητα μου,αργά στα 33,τρομάζω στην ιδέα ενός μέλλοντος ,μ ένα εαυτό τόσο τρωτό που το γνωρίζει.η αυθεντικότητά μου περιέχει ελάχιστα πράγματα κι αυτά μπερδεμένα.μπορώ να πω πια ότι ντρέπομαι.η ενηλικίωση δεν μου πρόσφερε ωριμότητα ούτε καν μία μάσκα.τελικά νιώθω πιο ηλίθια από αυτούς που περιγράφεις.η επιβίωση είναι ένας αγώνας που τις περισσότερες φορές στερεί τα όνειρα και την αξιοπρέπεια.και δεν είμαι η μόνη.άνθρωποι κουρελιασμένοι προσπαθούν να χαμογελάσουν στην σκληρότητα των εξειδικευμένων και των ανεγκέφαλων,χωρίς ούτε καν να είναι εξειδικευμένοι ή τελείως ανεγκέφαλοι.δεν ξέρω τι άλλο να πω.....

λόγια του αέρα είπε...

ανώνυμη καλή μου,
το πρώτο που μου έρχεται αυθόρμητα να πω είναι ότι αληθινά πιστεύω ότι κανένας δεν είναι ασήμαντος. Ειδικά εσύ, όταν γράφεις όσα γράφεις, και αναρωτιέσαι για όσα αναρωτιέσαι δεν μου φαίνεσαι καθόλου μα καθόλου ασήμαντη.

Έγραψα κι έσβησα διάφορα που ξεκίνησα να σου γράφω. Έχω αμηχανία. Ντρέπομαι κιόλας μην πω και καμιά βλακεία ξερολίστικη. Υπάρχει όμως κι άλλος λόγος, νιώθω οικειότητα με αυτά που γράφεις. Την ανασφάλεια για την οποία μιλάς την ξέρω καλά, είμαστε παλιές φίλες, τη νιώθω συχνά, ίσως τώρα αρκετά λιγότερο από παλαιότερα. Ακόμα προσπαθώ να λέω στον εαυτό μου, εκείνες τις στιγμές και εποχές, αυτά που σου έγραψα αυθόρμητα στην αρχή. Και νομίζω αξίζει τον κόπο.

θα ήθελα να τα ξαναπούμε. έχεις καποιο δικό σου blog; Αν όχι θα χαρώ να ξανασχολιάσεις στο δικό μου. Να ξέρεις ότι είσαι παντα ευπρόσδεκτη.

industrialdaisies είπε...

Να' μαι κι εγώ! (άργησα αλλά τα κατάφερα)

Συμφωνώ στα περισσότερα... Κι αν όχι σε όλα, δεν σημαίνει ότι διαφωνώ με την ουσία τους, ίσως απλά επειδή είμαι άλλος άνθρωπος αλλιώς θα αντιδρούσα.
Πανέξυπνη και γλαφυρή η περιγραφή "ομάδων".

Και, κυρίως, ήρθα για να σου πω ότι ξερόλας δεν είσαι... Αυτός που φοβάται και αμφισβητεί -πάνω από όλα τον εαυτό του- δεν είναι ξερόλας. (Ωχ, μήπως τώρα ακούστηκα εγώ έτσι;)
Τα φιλιά μου!

λόγια του αέρα είπε...

industrialdaisies,
σε ευχαριστώ!
καλώς ήρθες! (άργησες; ποιος άργησε;)

tzotza είπε...

kαι εκει που ειπα 'παω για υπνο γιατι αυριο θα με παρει ο υπνος και δεν θα ξυπνησω τα παιδια για το σχολειο',ειπα να δω και το δικο σου blog..and im happy i did!!!
και εγω εχω τις ιδιες αποριες..ποσους απο αυτους που περιγραφεις τους εχω και εγω κοντα μου..the people with the 'perfect' jobs,and the 2.2 children που τους καθωριζει οι στατιστικες μελετες κτλ..ελεος..χαιρομαι ομως που υπαρχουνε και οι εξαιρεσεις σε ολα αυτα..μας δινουνε κουραγιο!!

ps ο καλυτερος μου φιλος ειναι απο θεσσαλονικη..σας εχω μια αδυναμια οπως και να το κανουμε!!! :)))

λόγια του αέρα είπε...

tzotza,
μου έφτιαξες το πρωινό!thanx!
Στις 3 το έστειλες το μήνυμα αθεόφοβη; καλά έκανες!ελπίζω να ξύπνησες κανονικά το πρωί και τα παιδιά να είναι κιόλας στο σχολείο.
φιλιά!
καλημεεεεεεέρα....

J95 είπε...

έχεις απόλυτο δίκιο για το κείμενο του Στάθη ήταν τρισάθλιο

λόγια του αέρα είπε...

J95,
σε χαιρετώ με καθυστέρηση πολλών ημερών- τώρα είδα το μήνυμά σου, συγγνώμη