Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Ιστορίες μικρές, σκέψεις περαστικές.






Περιμένω στην πόρτα του λεωφορείου. Όπου να ‘ναι θα κατέβω. Η στάση μου πλησιάζει. Ακούω - κινητό, ραδιόφωνο, ακουστικά το λενεκαιχαντσφρη- έναν παραγωγό ραδιόφωνου, από εκείνους που όλα τα ξέρουν πια και μιλάνε για τη Ν. Υόρκη σαν να μεγάλωσαν εκεί – πόσο αστείο μου ακούγεται, ένα μεγάλο χωριό είμαστε κι ας νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Στριμωγμένη δεν προλαβαίνω να αλλάξω σταθμό. Καθώς βαριέμαι είμαι έτοιμη να στρέψω την προσοχή μου αλλού στο δευτερόλεπτο. Στην πόρτα, κάθομαι δίπλα σε δυο ενδιαφέροντες τύπους. Συζητούν. Με σακίδιο στον ώμο ο ένας, ντυμένοι απλά, στέκονται σε μια άκρη και όταν μιλάνε αφήνουν μια παύση ανάμεσα στα λόγια τους. Ακούω τον έναν να λέει στον άλλο, «προσπαθώ να μάθω ελληνικά». «Από πού είσαι;», ρωτάει ο συνομιλητής του, που έχει χαρακτηριστικά ασιατικά, κορεάτης, ιάπωνας, δεν είμαι καλή σε αυτά, θα σε γελάσω. «Ο παππούς μου και η γιαγιά μου, ήταν, από την Κρήτη. Εγώ, γεννήθηκα στην Αμερική. Και ο πατέρας μου, γεννήθηκε, στην Αμερική». «Στο σπίτι μιλούσατε ελληνικά;» «Όχι, η μητέρα μου, δεν γνωρίζει ελληνικά και στο σπίτι μιλούσαμε μόνο αγγλικά. Τώρα, μαζί με τη γυναίκα μου, προσπαθούμε να μάθουμε ελληνικά. Δεν είναι εύκολο. Εσύ, πόσα χρόνια, είσαι, στην Ελλάδα;» «Είμαι τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα. Ναι, τα ελληνικά είναι δύσκολη γλώσσα, όμως θα τα καταφέρετε. Καλή τύχη…» Το λεωφορείο σταμάτησε. Πριν κατέβω τους έριξα μια τελευταία ματιά. Χαμογέλασα. Το πρωινό μου ξεκίνησε ωραία.

Σκέψου, λέει να μένουμε σε υπερσύγχρονα σπίτια όπου όλα θα λειτουργούν αυτόματα και ξαφνικά γίνεται ένα μπλακ άουτ. Δεν μπορείς ούτε να βγεις έξω. Η πόρτα δεν ανοίγει γιατί δεν μπορείς να την απασφαλίσεις. Οι τοίχοι δεν μπορούν να σπάσουν γιατί έτσι κατασκευάστηκαν ώστε να μην σε κλέψουν ποτέ. Τα παράθυρα κλειστά γιατί το κύκλωμα που τα ελέγχει είναι εκτός λειτουργίας. Εσύ μέσα. Στη φυλακή που έφτιαξες να ζήσεις. «Ασφαλής». Και ανήμπορα να σε βοηθήσουν, αν χρειαστεί, τα χέρια και το μυαλό σου.

Πώς ήμασταν πριν από δεκαπέντε χρόνια; Πώς ήμασταν πριν το ιντερνετ;
Είδες τι πάθαμε χθες; Μια βλάβη και μπλοκαριστήκαμε. Έντρομοι σχεδόν, δεν υπερβάλλω, μου τηλεφωνούσαν συνάδελφοι: «Τι κάνουμε τώρα; Δεν μπορώ να δουλέψω. Χωρίς ιντερνετ, τι να κάνω;» «Ρε συ, έπαθα στερητικό. Και μόνο που δεν μπορώ να σερφάρω, έπαθα πλάκα» «Δεν γίνεται να δουλέψω, τόσα πράγματα έχω να στείλω, κείμενα, παραγγελίες, φωτογραφίες, τι θα κάνω γαμώτη μου;» Σε μια καθημερινότητα απόλυτα εξαρτημένη - υπάρχει και πιο πολύ απο αυτό που ζούμε τώρα, έτσι λέω - από την τεχνολογία τι θα κάναμε άραγε;

Αύριο τέτοια ώρα θα ακούω την Buika να τραγουδάει στη Θεσσαλονίκη. Θα σας γράψω μετά. Φιλιά…




4 σχόλια:

tzotza είπε...

Καλως την!!!!
Χαιρομαι που εισαι καλα λογια του αερα!!!
Μας ελειψες να ξερεις!!
Χθες πολλοι ειχανε προβλημα με την συνδεση τους..εγω δεν ειχα αλλα εβλεπα πως λειπανε ατομα που μιλαω πια καθημερινα απο το messenger και αναρωτιομουνα τι να εγινε.. μετα καταλαβαινεις ποσο εχουνε πραγμτικα αλλαξει τα πραγματα και ποσο εξαρτημενοι ημαστε στην επικοινωνια μας μεσω της τεχνολογιας..
ειναι κακο ομως?
το ιδιο ισχυει και για σενα φιλεναδα μου στον βορρα που ειχες τοσο καιρο να γραψεις και αναρωτιομουνα τι να εγινε και αν εισαι καλα..
ειναι περιεργο ναι, αλλα σε μια αλλη διασταση,να τολμησω να πω ακομη ανθρωπινο? για πολλες περιπτωσεις ειναι ομως..

χαιρομαι που εισαι καλα!!
φιλια και καλο βραδυ!
:)

patsiouri είπε...

Μή σκάς...θα ζούσαμε χωρίς ιντερνετ απλώς...το ένστικτο της επιβίωσης κερδίζει πάντα!
Καλή διασκέδαση!

prophet81 είπε...

Το ότι μας έλειψες το είπαν και άλλοι πιο μπροστά :)
Πάντως έκανες δυναμική εμφάνιση με άρθρο που τα είχε όλα!!! Έκανες και μία "προφητική" σκέψη για το μέλλον του ιντερνετ και την εξάρτηση της ζωής μας πλέον από αυτό!
Σωστήήήήήήή...φιλιά στα μούτρα...

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

ομορφο άνοιγμα της μέρας σου πράγματι.
Σημασία έχει να αφουγκραζόμαστε τους διπλανόυς μας. Μας λένε τόσα πολλά!! Και μας μαθαίνουν.