Η Σταχτοπούτα και οι κακές αδελφές ή δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή, είν' ένα ψέμα...

«Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό», λέει ένα ωραίο λαϊκό τραγούδι. Βαγγέλης Κορακάκης δια στόματος Γιώτας Νέγκα.

Διάβασα ένα ενδιαφέρον post του doctor

Στο δημοτικό μία συμμαθήτριά μου με έλεγε "σκαλιστήρα". Είπα να τιμήσω τον επιθετικό προσδιορισμό και παιδικό μου παρατσούκλι και ξεκινώντας από το post του doctor πέρασα ώρες στο διαδίκτυο ψάχνοντας κείμενα για την κοινή μας Ιστορία και για το τι πιστεύουν και ξέρουν για αυτήν οι δυο λαοί που τους χωρίζει ή τους ενώνει ένα πέλαγος. Άλλα τεκμηριωμένα, άλλα όχι, άλλα νηφάλια, άλλα φανατισμένα και προπαγανδιστικά, άλλα σοβαρά κι άλλα γελοία, και είχε μπόλικα από αυτά τα τελευταία. Λίγα ρωτούσαν. Τα πιο πολλά ήξεραν «όλη την αλήθεια». Το καθένα τη δική του αλήθεια. Κι επειδή έχω το ελάττωμα να περνάω από το ένα θέμα στο άλλο-ελάττωμα μεγάλο, κάτι ξέρω που σου λέω…- αναρωτήθηκα - κι αυτό ελάττωμα μου φαίνεται ότι είναι αλλά δεν θα ανοίξω τώρα δεκαπέντε παύλες στη σειρά, όλο θέμα αλλάζω πια!- αναρωτήθηκα λοιπόν, τι είναι αλήθεια;

Όσο μεγαλώνουμε, νομίζω λίγο μετά την εφηβεία συμβαίνει, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι η αλήθεια δεν είναι απαραίτητα αυτό που νομίζουμε, αυτό που μάθαμε κάποια φορά και μόνο αυτό που μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε. Αλίμονο αν η αλήθεια ήταν μόνο όσα μας είπαν οι γονείς ή οι παππούδες μας. Κάθε φορά που θέλουμε η αθάνατη ελληνική φυλή να αποδείξει πόσο ανώτερα φέρθηκε σε όλους, πόσο άσχημα της φέρθηκαν όλοι, μιλάμε για μνήμες, προσωπικές και απόλυτα σεβαστές όμως ποιος τα ξέρει όλα; Ο πρωταγωνιστής μιας ιστορίας, ή έστω μιας σκηνής της ιστορίας, βλέπει και αισθάνεται ένα μέρος, αληθινό, αν έχει κρίση και οξύνοια, αλλά ένα μέρος. Το όλον, νομίζω, ένας άνθρωπος από τόσο κοντά δεν μπορεί να το δει. Η Ιστορία όμως, οι σοβαροί ιστορικοί μπορούν. Με ψυχραιμία και γνώση. Με μελέτη. Στην Ιστορία δεν γίνεται να είμαστε πάντα η Σταχτοπούτα και οι άλλοι οι κακές αδελφές και η κακούργα μητριά μαζί.

Όπως υπερβάλουμε εμείς έτσι υπερβάλλουν μάλλον κι άλλοι. Μαθαίνοντας όμως την δική τους «αλήθεια»-στολισμένη κι αυτή ίσως με μονομέρειες, καμιά φορά στον αντίποδα της δικιάς μας αλήθειας, βλέπεις λίγο με τα δικά τους μάτια. Δεν είναι κακό, λέω. Τα μάτια μας δεν βλέπουν μόνο ένα πλάνο όταν καδράρουν το γύρω. Ποτέ, καμία φωτογραφία δεν είχε όλα όσα θυμάμαι. Κάτι έχανε από το πιο δίπλα, το πιο μακριά. Τα μάτια βλέπουν αλλιώς. Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να κοιτούν με πολλαπλές κάμερες. Η φύση μας έφτιαξε να βλέπουμε πολλά εμείς μετά διαλέγουμε πώς και τι θέλουμε να βλέπουμε. Άμα θέλουμε βάζουμε και παρωπίδες. Μόνοι μας.

Σκέφτομαι γιατί μας τρομάζει να είμαστε κι εμείς οι κακοί σε μια ιστορία. Εντάξει δεν είναι κι ο ρόλος που ζηλεύεις σε ένα έργο αλλά ποιος είναι μόνο καλός πια;
Πόσο αληθινός είναι ο μόνο καλός;

Οκ, ίσως είναι πιο εύκολο να μυθοποιείς από το να ξέρεις. Πιο βολικό να είσαι το θύμα μιας συνομωσίας εξαιτίας της οποίας τα περιθώρια δικής σου δράσης είναι ελάχιστα. Πιο ευχάριστο να πιστεύεις ότι η Αγία Οικογένεια είναι η δική σου και το αλάθητο εθνικό ή οικογενειακό σου χάρισμα. Αλλά μετά, πόσο και πώς θα ζήσεις στο ροζ ή ασπρογάλανο ή μπορεί και ορθόδοξό σου συννεφάκι;

Αυτά σκεφτόμουν όσο τριγυρνούσα και διάβαζα κείμενα, άρθρα και απόψεις κι έλεγα ότι ίσως πάλι όλα να ξεκινούν από την οικογένεια. Όπου το να την αγαπάς και να την προστατεύεις σημαίνει να μην την κρίνεις. Πολλές φορές να κρύβεις τα σφάλματα και τις αμαρτίες της. Τόσο πολύ ώστε να τα «ξεχνάς» κι εσύ ο ίδιος. Να νομίζεις ότι η δική σου οικογένεια είναι η μοναδική, που είναι, αλλά για άλλους λόγους. Να θέλεις για παράδειγμα, να πιστεύεις ότι οι γονείς σου είναι τέλειοι και να γκρεμίζεται ο κόσμος σου όταν η αλήθεια σου δείξει τις αδυναμίες τους.

Θυμάμαι μια φίλη που έλεγε πως όταν καταλαβαίνεις, όταν γνωρίζεις πια καλά τους γονείς σου, τότε μεγαλώνεις πραγματικά. Γιατί υποθέτω ότι τότε ξέρεις καλά πως είναι άνθρωποι κι αυτοί, όχι τέλειοι αλλά με τα ελαττώματά τους, τα στραβά και τα καλά τους. Τότε τους κατανοείς και δεν έχεις ανάγκη να τους ωραιοποιήσεις, τότε εκτιμάς πιο πολύ τα προτερήματά τους που κατάκτησαν με κόπο, δεν τους χαρίστηκαν. Τότε τους αγαπάς πιο πολύ. Ο ηρωισμός της κάθε μέρας είναι πολύ πάνω από ψεύτικες εξιδανικεύσεις.

Μπορεί και στην Ιστορία να είναι έτσι. Όταν γνωρίζεις και δε φοβάσαι τα λάθη και τις αμαρτίες της Ιστορίας σου τότε ξέρεις πραγματικά ποιος είσαι, και ό,τι εκτιμάς το εκτιμάς αληθινά κι όχι γιατί έτσι σου είπαν, έτσι σου ΄μάθαν, έτσι πρέπει.
Ψιλά γράμματα, ε;


Υ.Γ. Χρόνια πολλά, μεταπασχαλινά - αν γιορτάζατε το Πάσχα βέβαια, γιατί πολλές οι θρησκείες στον πλανήτη κι ευτυχώς όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.

Y.Γ.2 Έξω, εδώ και λίγη ώρα άρχισε να φυσάει ξαφνικά και πολύ και η φωτο με τα σπαρτά να πηγαίνουν όπου τους πάει ο άνεμος μου φάνηκε ό,τι πρέπει.