Τετάρτη 11 Απριλίου 2007

Η Σταχτοπούτα και οι κακές αδελφές ή δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή, είν' ένα ψέμα...


«Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό», λέει ένα ωραίο λαϊκό τραγούδι. Βαγγέλης Κορακάκης δια στόματος Γιώτας Νέγκα.

Διάβασα ένα ενδιαφέρον post του doctor

Στο δημοτικό μία συμμαθήτριά μου με έλεγε "σκαλιστήρα". Είπα να τιμήσω τον επιθετικό προσδιορισμό και παιδικό μου παρατσούκλι και ξεκινώντας από το post του doctor πέρασα ώρες στο διαδίκτυο ψάχνοντας κείμενα για την κοινή μας Ιστορία και για το τι πιστεύουν και ξέρουν για αυτήν οι δυο λαοί που τους χωρίζει ή τους ενώνει ένα πέλαγος. Άλλα τεκμηριωμένα, άλλα όχι, άλλα νηφάλια, άλλα φανατισμένα και προπαγανδιστικά, άλλα σοβαρά κι άλλα γελοία, και είχε μπόλικα από αυτά τα τελευταία. Λίγα ρωτούσαν. Τα πιο πολλά ήξεραν «όλη την αλήθεια». Το καθένα τη δική του αλήθεια. Κι επειδή έχω το ελάττωμα να περνάω από το ένα θέμα στο άλλο-ελάττωμα μεγάλο, κάτι ξέρω που σου λέω…- αναρωτήθηκα - κι αυτό ελάττωμα μου φαίνεται ότι είναι αλλά δεν θα ανοίξω τώρα δεκαπέντε παύλες στη σειρά, όλο θέμα αλλάζω πια!- αναρωτήθηκα λοιπόν, τι είναι αλήθεια;

Όσο μεγαλώνουμε, νομίζω λίγο μετά την εφηβεία συμβαίνει, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι η αλήθεια δεν είναι απαραίτητα αυτό που νομίζουμε, αυτό που μάθαμε κάποια φορά και μόνο αυτό που μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε. Αλίμονο αν η αλήθεια ήταν μόνο όσα μας είπαν οι γονείς ή οι παππούδες μας. Κάθε φορά που θέλουμε η αθάνατη ελληνική φυλή να αποδείξει πόσο ανώτερα φέρθηκε σε όλους, πόσο άσχημα της φέρθηκαν όλοι, μιλάμε για μνήμες, προσωπικές και απόλυτα σεβαστές όμως ποιος τα ξέρει όλα; Ο πρωταγωνιστής μιας ιστορίας, ή έστω μιας σκηνής της ιστορίας, βλέπει και αισθάνεται ένα μέρος, αληθινό, αν έχει κρίση και οξύνοια, αλλά ένα μέρος. Το όλον, νομίζω, ένας άνθρωπος από τόσο κοντά δεν μπορεί να το δει. Η Ιστορία όμως, οι σοβαροί ιστορικοί μπορούν. Με ψυχραιμία και γνώση. Με μελέτη. Στην Ιστορία δεν γίνεται να είμαστε πάντα η Σταχτοπούτα και οι άλλοι οι κακές αδελφές και η κακούργα μητριά μαζί.

Όπως υπερβάλουμε εμείς έτσι υπερβάλλουν μάλλον κι άλλοι. Μαθαίνοντας όμως την δική τους «αλήθεια»-στολισμένη κι αυτή ίσως με μονομέρειες, καμιά φορά στον αντίποδα της δικιάς μας αλήθειας, βλέπεις λίγο με τα δικά τους μάτια. Δεν είναι κακό, λέω. Τα μάτια μας δεν βλέπουν μόνο ένα πλάνο όταν καδράρουν το γύρω. Ποτέ, καμία φωτογραφία δεν είχε όλα όσα θυμάμαι. Κάτι έχανε από το πιο δίπλα, το πιο μακριά. Τα μάτια βλέπουν αλλιώς. Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να κοιτούν με πολλαπλές κάμερες. Η φύση μας έφτιαξε να βλέπουμε πολλά εμείς μετά διαλέγουμε πώς και τι θέλουμε να βλέπουμε. Άμα θέλουμε βάζουμε και παρωπίδες. Μόνοι μας.

Σκέφτομαι γιατί μας τρομάζει να είμαστε κι εμείς οι κακοί σε μια ιστορία. Εντάξει δεν είναι κι ο ρόλος που ζηλεύεις σε ένα έργο αλλά ποιος είναι μόνο καλός πια;
Πόσο αληθινός είναι ο μόνο καλός;

Οκ, ίσως είναι πιο εύκολο να μυθοποιείς από το να ξέρεις. Πιο βολικό να είσαι το θύμα μιας συνομωσίας εξαιτίας της οποίας τα περιθώρια δικής σου δράσης είναι ελάχιστα. Πιο ευχάριστο να πιστεύεις ότι η Αγία Οικογένεια είναι η δική σου και το αλάθητο εθνικό ή οικογενειακό σου χάρισμα. Αλλά μετά, πόσο και πώς θα ζήσεις στο ροζ ή ασπρογάλανο ή μπορεί και ορθόδοξό σου συννεφάκι;

Αυτά σκεφτόμουν όσο τριγυρνούσα και διάβαζα κείμενα, άρθρα και απόψεις κι έλεγα ότι ίσως πάλι όλα να ξεκινούν από την οικογένεια. Όπου το να την αγαπάς και να την προστατεύεις σημαίνει να μην την κρίνεις. Πολλές φορές να κρύβεις τα σφάλματα και τις αμαρτίες της. Τόσο πολύ ώστε να τα «ξεχνάς» κι εσύ ο ίδιος. Να νομίζεις ότι η δική σου οικογένεια είναι η μοναδική, που είναι, αλλά για άλλους λόγους. Να θέλεις για παράδειγμα, να πιστεύεις ότι οι γονείς σου είναι τέλειοι και να γκρεμίζεται ο κόσμος σου όταν η αλήθεια σου δείξει τις αδυναμίες τους.

Θυμάμαι μια φίλη που έλεγε πως όταν καταλαβαίνεις, όταν γνωρίζεις πια καλά τους γονείς σου, τότε μεγαλώνεις πραγματικά. Γιατί υποθέτω ότι τότε ξέρεις καλά πως είναι άνθρωποι κι αυτοί, όχι τέλειοι αλλά με τα ελαττώματά τους, τα στραβά και τα καλά τους. Τότε τους κατανοείς και δεν έχεις ανάγκη να τους ωραιοποιήσεις, τότε εκτιμάς πιο πολύ τα προτερήματά τους που κατάκτησαν με κόπο, δεν τους χαρίστηκαν. Τότε τους αγαπάς πιο πολύ. Ο ηρωισμός της κάθε μέρας είναι πολύ πάνω από ψεύτικες εξιδανικεύσεις.

Μπορεί και στην Ιστορία να είναι έτσι. Όταν γνωρίζεις και δε φοβάσαι τα λάθη και τις αμαρτίες της Ιστορίας σου τότε ξέρεις πραγματικά ποιος είσαι, και ό,τι εκτιμάς το εκτιμάς αληθινά κι όχι γιατί έτσι σου είπαν, έτσι σου ΄μάθαν, έτσι πρέπει.
Ψιλά γράμματα, ε;


Υ.Γ. Χρόνια πολλά, μεταπασχαλινά - αν γιορτάζατε το Πάσχα βέβαια, γιατί πολλές οι θρησκείες στον πλανήτη κι ευτυχώς όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.

Y.Γ.2 Έξω, εδώ και λίγη ώρα άρχισε να φυσάει ξαφνικά και πολύ και η φωτο με τα σπαρτά να πηγαίνουν όπου τους πάει ο άνεμος μου φάνηκε ό,τι πρέπει.

11 σχόλια:

doctor είπε...

Να μαι και γω!

Καλή αρχή στην μπλογκόσφαιρα.

Επί του θέματος προτείνω να διαβάσεις τα 3 παρακάτω άρθρα του Θανάση Τριαρίδη στην "Μακεδονία της Κυριακής", όπου θα διαβάσεις πράγματα που θα σε παραξενέψουν και θα σε κάνουν να νιώσεις ζαλάδα και ίλιγγο.
Αρκεί να τα διαβάσεις ψυχρά και αντικειμενικά και όχι με ... εθνικά κριτήρια.

Ξέρεις, η ιστορική αλήθεια έρχεται όταν την δεχόμαστε όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι...

H ελευθερία που σφάζει αμάχους

Γενικά για τις λειτουργίες του blog μπορείς να επισκεφτείς το blog του Mickey που δίνει πολύ καλές συμβουλές:

help desk

Unknown είπε...

Χμμμ

Ως συνήθως θα έλεγα πως η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Όχι όμως γιατί κάθε πλευρά υπερβάλλει, στο συγκεκριμένο θέμα θα έλεγα γιατί όντως κάθε πλευρά έκανε στην άλλη κακό. Τώρα ίσως εγώ να υποπίπτω σε «αυθυποβολή», αλλά λόγω της φιλοσοφίας του ελληνικού λαού, πιστεύω (πρόσεξε την λέξη, πιστεύω μέσω συνεπαγωγών, δεν ξέρω) πως η συμπεριφορά του ήταν πιο ήπια σε όσα έπραξε, σε σχέση με όσε υπέστη – αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν έβλαψε. Αντιθέτως έχει βλάψει και έχει εκδικηθεί.

Το νόημα «της αλήθειας» δεν είναι για να φανατίσει τον κόσμο. Με την γείτονα δυστυχώς αυτή είναι η διαφορά μας. Εμείς μαθαίνουμε πως μας κατέσφαξαν αλλά βοηθάμε όποτε χρειαστούν κάτι και δεν διαλαλούμε πως είναι ανίκανοι να διαφεντέψουν τον τόπο τους, σε αντίθεση με αυτούς που διαλαλούν ότι δεν μπορούμε να διατηρήσουμε εν ειρήνη τα νησιά του Αιγαίου (!!!). Αλλά όλα αυτά είναι θέμα πολιτικής. Χειραγώγησης. Τρόπου χρήσης της ιστορίας για να εξυπηρέτηση συμφερόντων. Και αυτό είναι κατακριτέο.

Αντιθέτως, χωρίς την χειραγώγηση, θεωρώ πως είναι καλό να μαθαίνουν οι νέοι τις θηριωδίες του παρελθόντος. Για να θυμούνται και να μην επαναλάβουν αλλά και για να ξέρουν μέσα από ποιες διαδικασίες πέρασε ο πολιτισμός και το έθνος τους και δημιούργησαν τα πιστεύω τους και το σημερινό γίγνεσθαι. Η άγνοια του παρελθόντος είναι επίσης το ίδιο κατακριτέα.

Οι Έλληνες πάντως αποδεδειγμένα, όσο και αν έμαθαν με λεπτομέρεια (και το αναφέρουν και πολύ καλά κάνουν) όσα υπέστη η φυλή τους, δεν κράτησαν σε κανέναν κακία. Αυτό σημαίνει σίγουρα κάτι.

λόγια του αέρα είπε...

Γεια σου doctor!

Eυχαριστώ για το καλωσόρισμα!

Διάβασα τα κείμενα που μου συνέστησες. Είναι όπως τα γράφεις. Όταν έψαχνα διάφορα site και κείμενα στο διαδίκτυο με αφορμή το post σου, είχα βρει αναφορές και στο συγκεκριμένο θέμα και σε άλλα αρκούντως σοκαριστικά, οπότε τη ζαλάδα και τον ίλιγγο τα είχα ζήσει ήδη. Είναι πολλά τελικά αυτά που δεν ξέρουμε, όπως πάνατ και σε όλα τα θέματα, πάντα περισσότερα απ΄όσα ξέρουμε. Σε ευχαριστώ για τις παραπομπές σου.

Εννοείται ότι έχω ανακηρύξει blog-δάσκαλο τον Mickey. Χάρη σε αυτόν και τις οδηγίες του έχω αβατάρι και έκανα link στο blog σου. Αλλά είμαι μάλλον τόσο κακή μαθήτρια ώστε δεν κατάφερα ακόμη να χρησιμοποιήσω μουσική, παρόλο που οι αδηγίες του είναι τόσο αναλυτικές! Άσε, είμαι εντελώς άσχετη...
Πάντως, οι συμβουλές του είναι πραγματικά πολύτιμες. Να ' ναι καλά ο πολυμήχανος πόντικας!

λόγια του αέρα είπε...

Χαίρε Darthiir the Abban- ή να πω Σαλααμ Αλέκουμ; (χάλια, ε;)

Καλώς συναντηθήκαμε.

"Το νόημα «της αλήθειας» δεν είναι για να φανατίσει τον κόσμο." Συμφωνώ όσο δεν φαντάζεσαι. Όμως δεν βρίσκεις ότι έχουμε πολλούς(πολιτικούς, θρησκευτικούς και λοιπούς ηγέτες) που εφαρμόζουν μέχρι κεραίας το ακριβώς αντίθετο στον όμορφο, μικρό μας τόπο; από φανατισμό έχουμε τόση παραγωγή ώστε άνετα θα κάναμε κι εξαγωγές και πλούσιες μάλιστα.

mickey είπε...

Εξαιρετικό κείμενο!

(δε γράφω τίποτε άλλο για να μην το χαλάσω)


Υ.Γ. Ευχαριστώ και για τα καλά λόγια περί Help Desk - καιρός να ανεβάσω νέο post.

λόγια του αέρα είπε...

Mickey,
χαίρομαι πολύ που συναντιόμαστε σε δικά σου ή δικά μου κείμενα. Έχεις έναν πολύ ωραίο τρόπο όταν στηρίζεις κάποιον.
Υ.Γ. Να τα φοβάσαι τα ...καλά τα λόγια. Ξέρεις πόσες απορίες έχω; Σε ποιον θα πω τις πω, ε;;; Άρα καταλαβαίνεις πόσο θα σε ζαλίσω...
Ευτυχώς στη ζωή μας υπάρχεις κι εσύ
φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Καλή αρχή!

Πολύ ωραίο κείμενο κ συμφωνούμε. Όπως κ τα άρθρα που μας έδωσε ο Ντοκτορ.
Η ιστορική αλήθεια μάλλον είναι η πιο ταλαιπωρημένη έννοια αυτή τη στιγμή.

mickey είπε...

Ζωή:

Ε, όταν κάποιοι την ψάχνουν ακόμα και μέσα στα ...κόμιξ ή τα blockbusters (και εξανίστανται κιόλας όταν δεν την βρίσκουν), μάλλον δεν πάμε και πολύ καλά :))

Ιστορία μου, αμαρτία μου...

Disposition21 είπε...

Προσυπογράφω!
Μου αρέσουν τα λόγια του αέρα :)
Μακάρι να έρθει για όλους τους έφηβους η στιγμή που θα αμφισβητήσουν πολλά από αυτά που έχουν διδαχτεί και θα αρχίσουν να ψάχνονται, γενικώς.

Ανώνυμος είπε...

Παίρνω την αφορμή από το υστερόγραφο.
Μπες στο μπλογκ http://alevantis.blogspot.com. Θα διαβάσεις ένα ποστ που είμαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει πολύ.

λόγια του αέρα είπε...

Anonymous said...Μπες στο μπλογκ http://alevantis.blogspot.com. Θα διαβάσεις ένα ποστ που είμαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει πολύ.

απάντηση
θα μπω τώρα να δω, ευχαριστώ.