ένα απλό συνηθισμένο πρωινό...

Γυρίζω το κλειδί στην πόρτα. Ο διάδρομος πρωινός και σιωπηλός. Τα κλειδιά στην τσάντα αμέσως. Μπαίνω στο ασανσέρ που μουγκρίζει πρωινιάτικα. Μετράω πόσο χρονών είναι, πολλαπλασιάζω τα ανεβοκατεβάσματά του, πολλαπλασιαζοπροσθέτω ανθρώπους που μπήκαν και βγήκαν και πάλι φαντάζομαι πίσω από τους αριθμούς ιστορίες. Πριν προλάβω να ζαλιστώ, συνειδητοποιώ ότι είναι κουρασμένο το ασενσόρι της οικοδομής μας για αυτό μουγκανίζει έτσι. Θα ‘χει πλάκα να κλειστώ μέσα καμιά μέρα. Μπα σε καλό μου, τι σκέφτομαι ώρες-ώρες… Πάντως καλύτερα με τις σκάλες την άλλη φορά, λέω, καθώς ανοίγω την παλιά μεταλλική του πόρτα.
Τα γραμματοκιβώτια μπροστά μου ξέχειλα. Ιλουστρασιόν διαφημιστικά φυλλάδια. Εκλογικά. Πόσα δέντρα πήγαν χαμένα, η πρώτη σκέψη. Μετά, να την πω την αμαρτία μου, σκέφτομαι τον τζίρο δουλειάς, γραφίστες, τυπογράφους και συναφή επαγγέλματα που να, μέρες τέτοιες, όπως τις εκλογές περιμένουν να βγάλουν τη χασούρα της χρονιάς. Ε, αυτό το χούι, πρέπει να το κόψω επιτέλους, να σκέφτομαι κάτι και αμέσως αυτόματα να ψάχνω τον αντίλογο. Νισάφι…
Μαζεύω ένα μάτσο χαρτιά και βουρ για την ανακύκλωση. Προλαβαίνω να διαβάσω μια φράση στο φυλλάδιο ενός υποψηφίου του κυβερνητικού κόμματος που κάποιο πόστο έχει στο Δήμο, στην καθαριότητα της πόλης. Λέει ότι η Θεσσαλονίκη είναι μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης. Ή δεν έχει πάει ποτέ στην Ευρώπη ή ζει σε άλλη πόλη, ή μας δουλεύει ψιλό γαζί, άλλη εξήγηση δεν έχω. Πιθανότερη η τρίτη περίπτωση μάλλον, ε; Ρίχνω τα χαρτιά στον κάδο της ανακύκλωσης- ρε λες να ισχύει αυτό που μου έλεγαν προχθές ότι εμείς τα χωρίζουμε κι εκείνοι τελικά μαζεύουν τα σκουπίδια στην ίδια χωματερή;- και πλησιάζω στη στάση του λεωφορείου.
«Ρε, θα πας να ψηφίσεις την Κυριακή;»
«Ναι, ρε μαλάκα, αφού τα ‘παμε, δεν τα ‘παμε;»
«Εγώ δεν ξέρω, αφού όλοι ίδιοι είναι»
«Για αυτό ρε εγώ θα ψηφίσω τον Καρατζαφέρη, μη σου πω και Παπαθεμελή, να τους δείξω που όλοι ίδιοι είναι»
Και εκείνοι ανατρίχιασαν, φαντάζομαι.
Μάλιστα. Πώς γίνεται στην Ελλάδα όταν όλοι σου φαίνονται ίδιοι να ψηφίζεις τον χειρότερο και πιο γελοίο, αυτό ειδική αρρώστια δικιά μας θα είναι μου φαίνεται. Πώς γίνεται οι ντεμέκ απογοητευμένοι- βλέπε: δεν με βόλεψε ο κερατάς ο βουλευτής που τον είχα ψηφίσει, τώρα θα δει αυτός!- να μην σκέφτονται να ψηφίσουν τίποτα αξιοπρεπές και της προκοπής αλλά το ρετάλι του μαγαζιού, άστο… η απάντηση έξω από τα σκυλάδικα που σφύζουν από αγανακτισμένους και απογοητευμένους.
Νάτο, ήρθε. Ανεβαίνουμε πάνω μια καλή φουρνιά. Καλά, έχεις προσέξει τι γράφουν στις ανακοινώσεις τους για την χωρητικότητα στα λεωφορεία; Είναι να γελάς με την ψυχή σου. Επτά- οκτώ επιβάτες βγαίνουν ανά τετραγωνικό μέτρο. Σε όποια στάση κι αν τους βάλεις, αθώα, πονηρή, αγαπησιάρικη, σαρδέλας, δε χωράνε.
«Καλά αυτό με το βιβλίο της ιστορίας τι είναι πάλι; Αλήτες παιδί μου, προδότες, όλα θα τα γκρεμίσουν», και σηκώνει τα ηλίου γυαλιά της, μαύρα με άσπρο σκελετό, σιάχνοντας το φουντωτό απ’ τα ρόλεϊ μαλλί της, με ταγιεράκι ροζουλί, φτυστή η Βέφα Αλεξιάδου, δεν σου κάνω πλάκα.
«Της έκτης δημοτικού, λες, ε; Άσε, πόσο στενοχωρήθηκα, τα παιδιά μας να μην μαθαίνουν την αλήθεια, κατάλαβες; Εμείς μαθαίναμε γράμματα, αυτά τα καημένα τώρα όλα αλλιώς τους τα λένε»
«Όχι, καλέ, εσύ εκεί έμεινες; Για το άλλο βιβλίο σου λέω,το καινούργιο, που έχει ένα χάρτη και λέει Μακεδονία τα Σκόπια»
«ΜΗ μου πεις! Μέχρι εκεί φτάσανε, δεν το πιστεύω. Α πα πα πα πα, τι θα δούμε άλλο δεν ξέρω…»
«Αχ, κυρία μου δεν σέβονται τίποτε και κανέναν. Επίτηδες το κάνουν. Πράκτορες είναι, ξεπουλημένοι Έλληνες, προδότες του ελληνικού έθνους, κρέμασμα θέλουν οι άθλιοι»
Καλά, αυτό δεν είναι λεωφορείο, η μικρή βουλή των αγράμματων και αδαών είναι, σαν παράθυρα σε χαζοειδήσεις είναι, ένα κουράγιο και μια στάση έμεινε.
Σε στάση σάντουιτς φτάνουμε ο καθείς στον προορισμό του. Κατεβαίνω σε μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης - έτσι δεν έλεγε πριν;- και σβήνω από το κινητό μου ένα κάρο μηνύματα που με καλούν να τους ψηφίσω, να πάω στη συγκέντρωσή τους – ένα ήταν ευγενικό, εντύπωση μου έκανε- όλοι με θυμήθηκαν μπα σε καλό μου, έχω σουξέ και δεν το ήξερα. Αλήθεια αυτοί που σου τηλεφωνούν στο σπίτι, ό,τι ώρα να ‘ναι και σου λένε απνευστί, σαν τηλεφωνητής - πριν προλάβεις να πεις εμπρός ή παρακαλώ, καλημέρα σας καλούμε στην συγκέντρωση του τάδε που θα γίνει τότε, ευχαριστούμε και στο κλείνουν κατάμουτρα, σαν να μαλώσαμε ένα πράγμα, με το τηλέφωνο πληρώνονται; Για αυτό βιάζονται να καλύψουν το πλάνο που λέει η συντρόφισσα Αλέκα, η οποία τώρα που το θυμήθηκα, πρώτη φορά κατάλαβα με πόση αγένεια μιλάει, σαν κωλόπαιδο στον πατέρα του που δεν «καταλαβαίνει» τίποτα ο «ακαθοδήγητος». Μερικές φορές μου συμβαίνει αυτό. Κάτι που έχω δει κι έχω ακούσει πολλές φορές κάποια στιγμή το βλέπω και το ακούω σαν για πρώτη φορά. Και τότε το βλέπω όπως ακριβώς είναι. Όχι όπως κουτσά στραβά το έχω συνηθίσει. Άλλο χούι που έχω- πρώτα φεύγει ο άνθρωπος, μετά το χούι, το έχω υπ’όψιν μου- είναι να προσέχω τα ορθογραφικά λάθη. Καλά αυτό το τερατώδες- για μένα πάντα, είπαμε το χούι- με την διαφήμιση, στο ίντερνετ την είδα- όπου ένας νεαρός, που φέρνει λίγο στον Πυροβολάκη, νΟΙώθει λέει σιγουριά με πρωθυπουργό τον που είχαμε και δεν τον βλέπαμε τόσα χρόνια, πρωθυπουργός σε σπάνιες εμφανίσεις, μην κακομάθουμε κιόλας… άσε το αστείο του πράγματος μετά από ένα τέτοιο καλοκαίρι να μη σε νοιάζει τίποτα και να νιώθεις σιγουριά με αυτήν την κυβέρνηση αλλά να νοιώθεις κιόλας, με όμικρον γιώτα το ρημάδι, ένας διορθωτής δεν μπορούσε να το δει πριν το βγάλουνε στη φόρα;
Μετά μπήκα στη δουλειά και οι εποικοδομητικές σκέψεις τελειώσανε. Ευτυχώς γιατί παρασκέφτηκα σήμερα και παραμίλησα μην σου πω.