Όσο την βλέπω, ανατριχιάζω, αγριεύει το μέσα μου. Όχι μόνο γιατί κάποιο άνθρωποι βασανίστηκαν, υπέφεραν και πέθαναν. Όχι μόνο γιατί ο ρατσισμός είναι τόσο βαθιά παράλογος, επικίνδυνος και ανεξήγητος στο δικό μου μυαλό. Για όλους αυτούς τους λόγους, για αλλους πολλούς και για έναν ακόμη. Στη φωτογραφία υπάρχουν εκείνοι που γελούν. Και να πάρει, τα πρόσωπα της φωτογραφίας είναι ζωές, ιστορίες αληθινές.
Ποιοι είναι εκείνοι που γελούν, που δείχνουν με το χέρι, που καμαρώνουν για το έγκλημά τους; Ποιοι είναι αυτοί που διασκεδάζουν με τη φρίκη; Που αγωνίζονται να μπουν και να απαθανατιστούν στο κάδρο της ντροπής; Που χαίρονται τα άσπρα σιδερωμένα πουκάμισά τους. Ντύθηκαν, στολίστηκαν και πήγαν εκεί; Ποιοι είναι; Πώς ζουν; Πώς είναι η κάθε μέρα τους; Έχουν παιδιά; Τι ιστορίες τους λένε; Με πόσο φαρμάκι τους πότισαν; Τι σόι άνθρωποι είναι; Συμπονετικοί γιοί; Ερωτευμένες γυναίκες; Πώς γίνεται;
Και είναι κι αυτό το αγέννητο παιδί, στη κοιλιά της μάνας του, μπροστά-μπροστά στη φωτογραφία. Εκείνη πώς μπορεί να έχει τη ζωή μέσα μέσα της και να είναι εκεί; Μαζί τους;
Δεν το χωράει ο νους μου.
Αυτή η φωτογραφία δεν λέει να βγει από το μυαλό μου, μέρες τώρα.
13 σχόλια:
Ίσως η λογική μας να ξοδεύεται στο σύνορο που έχει το μυαλό του καθενός μας για το "εγώ" του.
Πού τελειώνει το εγώ σου και πού αρχίζει το παράλογο;
Όταν ο άνθρωπος παύει να σκέφτεται, αρχίζει να νιώθει. Κι όταν πάψει και να νιώθει, αρχίζει να πεθαίνει. Κι όταν πεθάνει, προσπαθεί να πάρει κι άλλους μαζί του.
Άλλη εξήγηση δε βρίσκω...Καταπιέζομαι βλέποντας τέτοιες εικόνες και χαλιέμαι που δε μπορώ να αλλάξω τίποτα από όλα αυτά μόνη μου.
Η φωτογραφία είναι όντως φρικιαστική. Ερώτηση: αν ζούσαμε εκείνη την εποχή, και είχαμε γενηθεί σε εκείνη τη πόλη, μήπως θα ήμασταν κι εμείς ανάμεσά τους;
Δεν υπερασπίζομαι κανέναν φυσικά. Απλά μερικές φορές φρίτω, όταν συνειδητοποιώ ότι δεδομένου των τότε καταστάσεων, θα μπορούσα ΙΣΩΣ να κάνω κι εγώ κάτι παρόμοιο.
Θα συμφωνήσω με το sid...μην το ψάχνεις...αλλά και σε καταλαβαίνω, προχτές βρήκα ένα γέρικο σκυλάκι από σPίτι που προφανώς το παράτησαν. Οι χωριανοί μου το επιβεβαίωσαν, το αυτοκίνητο άρχισε να τρέχει και το δύσμοιρο έτρεχε κλαίγοντας από πίσω.
ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ, ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ, πόση κτηνωδία υπάρχει κρυμμένη γύρω μας.
Πω, πω...Αυτή τη φωτό την είχα καταχωνιάσει βαθιά στη μνήμη μου. Με πληγώνει πολύ. Ζώον βρωμερό ο άνθρωπος...
γεωργία μου,
το μόνο που σκεφτομαι τέτοιες ώρες είναι"έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα"
Sidd,
αυτό ακριβώς σκέφτομαι κι εγώ. Αν μεγαλώναμε αλλιώς, αλλού, μπορεί να είμαστε έτσι. Και τώρα το ξέρουμε ότι θα ήταν φρικτό. Αν ήμασταν όμως μαλλον θα νομίζαμε ότι αυτό είναι το σωστό. Για κάποιους άλλωστε φανατικούς στον κόσμο έτσι δεν είναι;
Τρομάζω μόνο που το σκέφτομαι.
patsiouri,
ακόμα και καλοί- υποτίθεται- άνθρωποι, θεωρώντας άλλα πλάσματα λιγότερο σημαντικά από τον άνθρωπο (και γιατί δηλαδή αυτός ο πλανήτης ανήκει μόνο στους ανθρώπους; λέμε τώρα...) κάνουν κακό αλλά δεν το συνειδητοποιούν απόλυτα, μπορεί και καθόλου. Οι λευκοί της φωτογραφίας πίστευαν στα αλήθεια ότι οι μαύροι δεν ήταν άνθρωποι...
Λες να κάνουμε και μεις, ακόμα κι αν δεν εγκαταλείπουμε ζώα αδέσποτα, κακό σε πλάσματα και πράγματα, συνειδητά ή ασυνειδητα, μικρή σημασία μπορεί να έχει αυτό, και να μην το υπολογίζουμε όσο πρέπει;
r2,
υπάρχει άλλο είδος στο ζωικό βασίλειο, εκτός από τον άνθρωπο που σκοτώνει όχι για να φάει αλλά για να διασκεδάσει;
Αλήθεια, αυτό το θαύμα που είναι γύρω μας, δεν ξέρω ως είδος πόσο το αξίζουμε
Που εξαφανίστηκες;
Το ΚΤΗΝΟΣ ο άνθρωπος
Γλαρένιες αγκαλιές
Υπάρχουν και χειρότερα...
http://love-and-poison.blogspot.com/
2007/04/shes-woman-of-world.html
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
σε ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Καλά το έγραψες, όχι ζώο, γιατί τα ζώα μια χαρά είναι και εδώ που τα λέμε ζώα είμαστε, ΚΤΗΝΟΣ, αυτή είναι η λέξη...
Love & Poison,
είδα το λινκ. Κτήνη, όπως λέει πιο πάνω η φύρδην-μιγδην. Σε όλες τις εποχές...
Δημοσίευση σχολίου