Δεν έχει τίτλο

Απέραντη θλίψη. Σε κυριεύει. Τραγωδία που δεν τη χωράει νους του ανθρώπου.

Προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε τάξη. Να σκεφτεί τα αυτονόητα. Τα απλά πράγματα που έμαθα στο δημοτικό. Ποιες δουλειές κάνουν οι άνθρωποι; Ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους όταν διαλέγουν μια δουλειά;
Είσαι δάσκαλος. Δουλειά σου είναι να κάνεις μάθημα στα παιδιά, να νοιάζεσαι κάθε μέρα που περνά κάτι να μαθαίνουν από σένα και να τα στηρίζεις σε αυτήν την προσπάθεια και τη δική σου και τη δική τους. Είσαι γιατρός. Να γιατρεύεις. Είσαι καπετάνιος. Το καράβι είναι στα χέρια σου. Αν ο καιρός είναι καλός τα πράγματα είναι πιο εύκολα, αν έχει φουρτούνα είναι πιο δύσκολα. Μα, για αυτό ο καθένας μας κάνει μία δουλειά. Για να την κάνει καλά. Να είναι ειδικός σε αυτήν, να τα βγάζει πέρα στα ζόρικα.
Οι γυναίκες μπορούν να γεννήσουν και μόνες, να γεννήσουν και στα χωράφια, αιώνες το έκαναν. Ο γιατρός είναι εκεί γιατί κάτι μπορεί να μην πάει καλά και τότε αυτός θα σώσει, αυτός ξέρει πώς και τι πρέπει να κάνει στη δύσκολη στιγμή.
Ε, λοιπόν αυτό δεν το καταλαβαίνω. Τι θα πει να λένε τα επίσημα κυβερνητικά χείλη «είναι δύσκολες οι συνθήκες» Εμ, αν ήταν εύκολες το καράβι το πάει και αυτόματος πιλότος μη σου πω ότι το κυβερνάω κι εγώ, που λέει ο λόγος. Είπαμε να ξεχάσετε τη γλώσσα που μιλάτε, αλλά όχι κι έτσι. Να σας υπενθυμίζουμε και γιατί σας έχουμε κυβέρνηση; Μήπως σας λέει κάτι η φράση «για τα δύσκολα και τα ακραία;» Μπα, ε;
Υποθέτω ότι άλλες οργανωμένες χώρες ένα σχέδιο ακόμα και για το αν επιτεθούν εξωγήινοι θα το έχουν. Μπορεί να μη γίνει ποτέ, αλλά άστο να υπάρχει κι ας είναι αχρείαστο. Εδώ περιμέναμε μία μέρα για να αντιληφθούμε έντρομοι ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης, ούτε για εκκένωση περιοχών, ούτε για συντονισμό δυναμικής δράσης, ούτε για άμεση ζήτηση άμεσης βοήθειας από άλλες χώρες.
Τραγικά ανίκανοι.
Τόσες χώρες αντιμετώπισαν προβλήματα με πυρκαγιές. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση άφησε αιχμές για συνομωσίες εναντίον της. Και το ελληνικό σπορ του καλού που όλοι τον κυνηγούν, οι εμπρηστές, οι τρομοκράτες, οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι εβραίοι, ξένα κέντρα, ξέρω ‘γω, οι εξωγήινοι που μας μισούν… σε όλο το μεγαλείο της γελοιότητας. Το μόνιμο άλλοθι σε ό,τι κακό μας συμβαίνει. Ό,τι έλεγε μέχρι τώρα ο Λιακόπουλος, να σου, σε χείλη πρώτων στελεχών της κυβέρνησης. Μα πάνε καλά; Πάλι κάποιοι άλλοι φταίνε; Όχι εμείς που αργήσαμε να εκτιμήσουμε τη δυναμική της φωτιάς, να συντονίσουμε, άντε μη σου πω να προβλέψουμε;

Και σε κάθε περίπτωση, οι φωτιές άναψαν. Το θέμα δεν είναι ποιος και πώς και πότε θα τις σβήσει; Αν δεν κάνω καλά τη δουλειά μου υποθέτω θα με απολύσουν. Και καλός άνθρωπος να είμαι στη δουλειά με πήραν γιατί είμαι ικανή όχι καλός άνθρωπος, λέω εγώ. Αν ένας πρωθυπουργός , ένας υπουργός, ένας υπεύθυνος δεν είναι ικανός τι γίνεται;
Είναι τόσο δύσκολο επιτέλους να κυβερνούν αυτήν τη χώρα έξυπνοι, έντιμοι και ικανοί άνθρωποι; Κυβέρνηση, βουλευτές, στελέχη, μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά να έχουν θα αλλάξουν τα πράγματα.
Μεταξύ μας, κοιτάω γύρω και δεν βλέπω πολλούς αυτού του είδους, να πω την αμαρτία μου. Πού να βρεθούν να κυβερνήσουν κιόλας…

«Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω», λέω για μια στιγμή.

Μετά διαβάζω ξανά όσα έγραψα. Και δεν μου αρέσουν. Μεγάλα λόγια μου φαίνονται. Όπως θα έλεγε ο παππούς μου, αυστηρός όπως πάντα, «βρεγμένη εφημερίδα όλοι μπορούν να σκίσουν».Κι εγώ καταλάβαινα. Τώρα που δεν είναι δίπλα μου το λέω μόνη στον εαυτό μου. Και καταλαβαίνω.

Υ.Γ. Σήμερα δεν θα κατέβω στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Δεν θα σου πω ψέμματα» «δεν μπορώ, δυστυχώς, τι κρίμα…» Την αλήθεια θα σου πω.
Μου φαίνεται κάτι πολύ παλιό φορεμένο σε κάτι πολύ καινούριο. Το ένα είναι αυτό. Μπορεί να σου φανεί σνομπίστικο αλλά το καλύτερο με τα blog είναι ο νους του καθενός μας, οι προσωπικότητες που σκέφτονται, το όλοι σε μια συγκέντρωση τι είναι, να δείξουμε την αριθμητική μας δύναμη; Μα αυτό το κάνουν τα κόμματα, οι παρατάξεις, η δύναμη των blogger δεν είναι ο αριθμός τους.
Μου φαίνεται δεν ξέρουμε τι έχουμε στα χέρια μας. Και τρέχουμε στις γνωστές μας ασφάλειες, «συγκέντρωση, να μετρηθούμε, να είμαστε πολλοί, δυναμικοί» και τα λοιπά γνωστά. Ας μη διαλέξουμε λοιπόν για γειτονιά μας τον αέρα, τον ιστό, το μακριά και το άγνωστο κι ας πάμε στις γνωστές πλατείες; Τότε γιατί δεν φτιάξαμε ένα κόμμα;
«Να αφυπνίσουμε», άκουσα να λέει κάποιος. Δηλαδή, αν δεν μπορούν να αφυπνίσουν οι καπνοί που καίνε ακόμα θα συγκινηθεί ο τελευταίος αναίσθητος που δεν πήρε χαμπάρι επειδή θα δει κάποιους σε μια πλατεία; Ή θα συγκινηθεί ή θα τρομάξει η κυβέρνηση; Συγγνώμη, μου φαίνονται αστεία αυτά.
Και τέλος, τέλος ένα κομμάτι της δυναμικής των blog είναι η ανωνυμία τους. Το ότι δεν ξέρω αν στην ίδια γειτονιά είμαστε πέντε άνθρωποι που αλλάζουμε τη σκέψη μας, παιδεύουμε ο ένας τον άλλον, και μάλιστα χωρίς ποτέ να υπάρχει ο κίνδυνος να εξαργυρώσουμε αυτή τη δραστηριότητα σε οποιοδήποτε χρηματιστήριο.