Στον πλανήτη, στη χώρα, στην πόλη, στη γειτονιά μας. Κάθε λεπτό που περνάει κάποιος γελάει, κάποιος κλαίει, το ίδιο λεπτό κάποιος κάπου ξεχειλίζει από ευτυχία, κάποιος άλλος τσακίζεται από πόνο, κάποιος γεννιέται, κάποιος πεθαίνει. Την ίδια στιγμή.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Δεν μπορείς να φανταστείς πως ένιωσα μόλις ξεκίνησε να παίζει. Λες και όλα ξαφνικά γύρω μου έπαψαν να υπάρχουν. Και ότι σε λίγο θα απογειωνόμουν. Ήσουν κοντά; Αν ναι, φαντάζομαι θα ένιωσες πολύ τυχερή!
Συγνώμη, κόλλησα στο κομμάτι.
Ελπίζω να μην είχες κάποια απώλεια.
Σ' ευχαριστω. Τουτο το ζευγαρι ειναι σπάνιο.Κι οι δυο τοσο λυρικοι τοσο αγαπημενοι και τοσο κολλημενοι με την μουσικη.
Σ ευχαριστω. Σ ευχαριστω.
παιδιά ευχαριστώ!
Αλήθεια,
δεν περίμενα να σχολιάσει κανείς αυτό το post, ήταν μια σκέψη της στιγμής πυ αυθόρμητα την έγραψα στο blog. Κατά βάθος ξέρω το λόγο, αλλά είναι πολύ προσωπικός και δεν υπάρχει λόγος να σας ζαλίζω.
Pan μου, όχι, μην ανησυχείς, δεν είχα κάποια απώλεια, μάλλον. Χάρηκα πολύ που σε παρέσυρε η μουσική. Ήθελα το σάουντρακ αυτής της σκέψης μου να είναι γλυκόπικρο και ταξιδιάρικό, κι αυτή η μουσική που αγαπώ πολύ, νομίζω είναι. Συναντηθήκαμε ξανά.
Υ.Γ. Σε αυτήν την συναυλία δεν ήμουν. Μακάρι να ήμουν. Έγινε στα Ανώγεια.
Etalon, δεν ξέρεις πόσο με συγκίνησε η απάντησή σου στο σχολιο που έκανα στο blog σου. Από τα ωραιότερα σε αγαπώ που μου έχουν πει ποτέ.
Άντε, είμαι που είμαι χαζοσυναισθηματικιά, θα βάλω τα κλάμματα πρωί-πρωί...
Τα λέμε, φιλιά...
Οχι, μήν κλαίς, η ζωή είναι όμορφη και σ'ευχαριστούμε!
Δημοσίευση σχολίου