η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι...

Χαβαλές να γίνεται… (2)
Τα λέγαμε και λίγες μέρες πριν εδώ.
Η αφορμή για όσα σκεφτόμουν τότε;
Ντράπηκα βλέποντας μια κακή παράσταση. Την «Λυσιστράτη» από το ΚΘΒΕ. Το πιο ερωτικό και σεξουαλικό κείμενο σε μια παράσταση κιτσάτη κι ανέραστη. Σαν επιθεώρηση παρακμιακή, όχι από τις καλές. Με κανέναν συντελεστή να σώνεται από αυτό που αντίκρισα. Δυστυχώς. Γιατί το όλον γελοιοποίησε και το από μόνο του ίσως καλό.
Με εισιτήρια, χωρίς αμφιβολία. Αυτό δεν είναι και το κριτήριο της εποχής μας; «Λεφτά να φέρνει». Η λογική του αυτό πουλάει άρα αυτό υπάρχει, κανονίζει το παιχνίδι. Παντού.
Με πολύ κόσμο. Που γελούσε όπως ακριβώς γελάει στον Σεφερλή. Καμία διαφορά. Μα τι ωραίο κοινό για το θέατρο έφτιαξε η τηλεόραση! Φτου να μη μας ματιάξουμε!
Και, δεν ξέρω, ψεύτρα να βγω, έτσι όπως ακούω τόσους να γελάνε με ντεμέκ απελευθερωμένα σεξουαλικά αστεία, όχι του Αριστοφάνη, αυτός είναι ωραίος, οι νεοέλληνες είναι γελοίοι και, όλο και πιο αγάμητοι μου φαίνονται. Μωρέ μπορείς να γελάσεις με έναν όχι απλώς υπερμεγέθη φαλλό που έγινε κασκόλ, κάπα, κουβέρτα, χαλί να το πατήσεις, δεν κάνω πλάκα έτσι ήταν στην παράσταση, που σέρνεται για να τον παραλάβει η cat woman;
Ωραία. Για κάποιους που ήταν στο θέατρο μπορεί να ήταν και η πρώτη τους παράσταση. Είδα παιδιά με τους γονείς τους.
Εντάξει, είδαν ηθοποιούς από τηλεοπτικές σειρές, θέατρο όμως δεν είδαν. Και μπορεί να νομίζουν, το πιθανότερο εδώ που τα λέμε, ότι αυτό που είδαν είναι καλό θέατρο. Πλούσιο, εντυπωσιακό, φανταχτερό, με φτερά και πούπουλα τα κοστούμια, άρα καλό θέατρο. Ξέρεις πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό; Το έλεγε και η θεία μου από τον καιρό της Βουγιουκλάκη.
Δεν μπορώ άλλο να ακούω, «υπερβολική είσαι, εντάξει, μια εύκολη παράσταση να περνάει η ώρα, πώς κάνεις έτσι;»
Δηλαδή, με τη δικαιολογία του χαβαλέ, θα πουλάνε εσαεί οι ηλιθιότητες; Αυτό το εύκολο βιβλίο, η εύκολη ταινία, το εύκολο τραγούδι πολύ δεν παραπήγε; Συγγνώμη, από τι κουραστήκαμε και θέλουν να μην μας κουράσουν κι άλλο; Πόσα δύσκολα βιβλία, πόσες δύσκολες ταινίες παίδεψαν το μυαλό μας; Όχι, για να ξέρω…
Είπα να μη σε βάλω και σε άλλα νερά αλλά επειδή έχω κέφια θα το κάνω. Θυμάσαι μήπως την παράσταση της Ειρήνης που ανέβασε στο Αμφιθέατρο ο Σπύρος Ευαγγελάτος το 1984; Σε εκείνη λοιπόν την παράσταση το εύρημα του Ευαγγελάτου ήταν η μεταφορά του έργου σε ένα γκρεμισμένο -καιρός πολέμου- θέατρο στο Βερολίνο, όπου οι ηθοποιοί μπαίνοντας στο θέατρο το βρίσκουν βομβαρδισμένο και αποφασίζουν να παίξουν την Ειρήνη του Αριστοφάνη. Θέατρο στο θέατρο. Λοιπόν, ο κουτοπονηρίξ σκηνοθέτης της περί ου ο λόγος παράστασης έλεγε - ποντάροντας στο ποιος ξέρει και ποιος θυμάται; - ότι το εύρημά του, το μοναδικό εύρημα και για το οποίο νιώθει πολύ περήφανος που το σκέφτηκε ολομόναχος βρε, είναι αυτό που «συμπτωματικά» μοιάζει κακέκτυπο της βασικής εκείνη ιδέας του Ευαγγελάτου. Εντάξει, στην Ελλάδα ζούμε το ξέρω… Ε, άι στο διάολο δηλαδή, για αυτό θέλουν να μην ξέρουμε τίποτα, για να μην καταλαβαίνουμε από πού τα κλέβουν;

Όλα ξεκίνησαν από μια παράσταση. Ενδεικτική του αθλίου.
(βαρύς χαρακτηρισμός, το ξέρω, και επειδή είναι και ίσως κάποιοι που διαβάζετε το κείμενο αυτό, είδατε την παράσταση και σας άρεσε, να θυμώσετε μαζί μου.)
Όμως όταν εκείνη τελείωσε σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να χαλάω τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια μου με ανοησίες. Άλλο η αποτυχία , άλλο το κακό- από άγνοια, από πρόθεση, από ανικανότητα, δεν το αγαπούν ή δεν το μπορούν, θα σας γελάσω.
Δεν μπορώ να χαλάω έτσι το χρόνο μου. Ο σκληρός δίσκος δεν θέλω να γεμίσει με σκουπίδια.

Θυμήθηκα ένα Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι. Σε απάντηση του -μπλιαχ- λαϊφσταλσλόγκαν «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου»
το εξαιρετικό «Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι».




Υ.Γ. Άλλαξα το βίντεο γιατί είδα σήμερα αυτό και ήθελα να το μοιραστούμε...