Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι...

Χαβαλές να γίνεται… (2)
Τα λέγαμε και λίγες μέρες πριν εδώ.
Η αφορμή για όσα σκεφτόμουν τότε;
Ντράπηκα βλέποντας μια κακή παράσταση. Την «Λυσιστράτη» από το ΚΘΒΕ. Το πιο ερωτικό και σεξουαλικό κείμενο σε μια παράσταση κιτσάτη κι ανέραστη. Σαν επιθεώρηση παρακμιακή, όχι από τις καλές. Με κανέναν συντελεστή να σώνεται από αυτό που αντίκρισα. Δυστυχώς. Γιατί το όλον γελοιοποίησε και το από μόνο του ίσως καλό.
Με εισιτήρια, χωρίς αμφιβολία. Αυτό δεν είναι και το κριτήριο της εποχής μας; «Λεφτά να φέρνει». Η λογική του αυτό πουλάει άρα αυτό υπάρχει, κανονίζει το παιχνίδι. Παντού.
Με πολύ κόσμο. Που γελούσε όπως ακριβώς γελάει στον Σεφερλή. Καμία διαφορά. Μα τι ωραίο κοινό για το θέατρο έφτιαξε η τηλεόραση! Φτου να μη μας ματιάξουμε!

Και, δεν ξέρω, ψεύτρα να βγω, έτσι όπως ακούω τόσους να γελάνε με ντεμέκ απελευθερωμένα σεξουαλικά αστεία, όχι του Αριστοφάνη, αυτός είναι ωραίος, οι νεοέλληνες είναι γελοίοι και, όλο και πιο αγάμητοι μου φαίνονται. Μωρέ μπορείς να γελάσεις με έναν όχι απλώς υπερμεγέθη φαλλό που έγινε κασκόλ, κάπα, κουβέρτα, χαλί να το πατήσεις, δεν κάνω πλάκα έτσι ήταν στην παράσταση, που σέρνεται για να τον παραλάβει η cat woman;
Ωραία. Για κάποιους που ήταν στο θέατρο μπορεί να ήταν και η πρώτη τους παράσταση. Είδα παιδιά με τους γονείς τους.

Εντάξει, είδαν ηθοποιούς από τηλεοπτικές σειρές, θέατρο όμως δεν είδαν. Και μπορεί να νομίζουν, το πιθανότερο εδώ που τα λέμε, ότι αυτό που είδαν είναι καλό θέατρο. Πλούσιο, εντυπωσιακό, φανταχτερό, με φτερά και πούπουλα τα κοστούμια, άρα καλό θέατρο. Ξέρεις πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό; Το έλεγε και η θεία μου από τον καιρό της Βουγιουκλάκη.
Δεν μπορώ άλλο να ακούω, «υπερβολική είσαι, εντάξει, μια εύκολη παράσταση να περνάει η ώρα, πώς κάνεις έτσι;»
Δηλαδή, με τη δικαιολογία του χαβαλέ, θα πουλάνε εσαεί οι ηλιθιότητες; Αυτό το εύκολο βιβλίο, η εύκολη ταινία, το εύκολο τραγούδι πολύ δεν παραπήγε; Συγγνώμη, από τι κουραστήκαμε και θέλουν να μην μας κουράσουν κι άλλο; Πόσα δύσκολα βιβλία, πόσες δύσκολες ταινίες παίδεψαν το μυαλό μας; Όχι, για να ξέρω…
Είπα να μη σε βάλω και σε άλλα νερά αλλά επειδή έχω κέφια θα το κάνω. Θυμάσαι μήπως την παράσταση της Ειρήνης που ανέβασε στο Αμφιθέατρο ο Σπύρος Ευαγγελάτος το 1984; Σε εκείνη λοιπόν την παράσταση το εύρημα του Ευαγγελάτου ήταν η μεταφορά του έργου σε ένα γκρεμισμένο -καιρός πολέμου- θέατρο στο Βερολίνο, όπου οι ηθοποιοί μπαίνοντας στο θέατρο το βρίσκουν βομβαρδισμένο και αποφασίζουν να παίξουν την Ειρήνη του Αριστοφάνη. Θέατρο στο θέατρο. Λοιπόν, ο κουτοπονηρίξ σκηνοθέτης της περί ου ο λόγος παράστασης έλεγε - ποντάροντας στο ποιος ξέρει και ποιος θυμάται; - ότι το εύρημά του, το μοναδικό εύρημα και για το οποίο νιώθει πολύ περήφανος που το σκέφτηκε ολομόναχος βρε, είναι αυτό που «συμπτωματικά» μοιάζει κακέκτυπο της βασικής εκείνη ιδέας του Ευαγγελάτου. Εντάξει, στην Ελλάδα ζούμε το ξέρω… Ε, άι στο διάολο δηλαδή, για αυτό θέλουν να μην ξέρουμε τίποτα, για να μην καταλαβαίνουμε από πού τα κλέβουν;

Όλα ξεκίνησαν από μια παράσταση. Ενδεικτική του αθλίου.

(βαρύς χαρακτηρισμός, το ξέρω, και επειδή είναι και ίσως κάποιοι που διαβάζετε το κείμενο αυτό, είδατε την παράσταση και σας άρεσε, να θυμώσετε μαζί μου.)
Όμως όταν εκείνη τελείωσε σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να χαλάω τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια μου με ανοησίες. Άλλο η αποτυχία , άλλο το κακό- από άγνοια, από πρόθεση, από ανικανότητα, δεν το αγαπούν ή δεν το μπορούν, θα σας γελάσω.
Δεν μπορώ να χαλάω έτσι το χρόνο μου. Ο σκληρός δίσκος δεν θέλω να γεμίσει με σκουπίδια.

Θυμήθηκα ένα Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι. Σε απάντηση του -μπλιαχ- λαϊφσταλσλόγκαν «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου»

το εξαιρετικό «Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι».




Υ.Γ. Άλλαξα το βίντεο γιατί είδα σήμερα αυτό και ήθελα να το μοιραστούμε...

15 σχόλια:

ioeu είπε...

Η ζωή είναι ωραία, αν αξίζει η παρέα...

τα σέβη μου.

patsiouri είπε...

Εκείνο το πιτσιρίκι με τον Αγγελάκα πάντως είχε πολύ καλύτερη φωνή από τους μισούς που κυκλοφορούν στις δισκογραφικές...

λόγια του αέρα είπε...

ioeu,
ανταποδίδω.
Καλησπέρα!

λόγια του αέρα είπε...

patsiouri,
ποιος; πού;
(στη συναυλία της Παρασκευής;)
δώσε λεπτομέρειες...

Nefestoras είπε...

Μη σε φοβίζουν οι χαρακτηρισμοί σου. Διαβάζονται από τους άλλους λυτρωτικά, γιατί βρίσκονται προστατευμένοι μέσα σε μια αγωνία ,σε μια οργή, και σε μια εμφανή ποιοτική διάθεση του κειμένου σου.

Pan είπε...

Μου έκανες την καρδιά περιβόλι.

λόγια του αέρα είπε...

nefestora,
ευχαριστώ.

pan,
αν είναι κακό αυτό δεν χαίρομαι, αλήθεια. Σου χρωστάω κάτι να ανοίξει η καρδιά σου (μωρέ και ένα αφιέρωμα μάλαμα σου χρωστάω, αλλά όλο υποσχέσεις είμαι, ε;)

Pan είπε...

Αγαπητή μου, εννοώ ότι λυπάμαι που δεν σου άρεσε η παράσταση...Γενικώς αυτό συμβαίνει όταν θεατρικές προτάσεις δεν φτουράν.

frank barrell είπε...

Εξαιρετικά όσα γράφεις και στις δύο δημοσιεύσεις περί χαβαλέ. Ειδικά αυτές οι παραστάσεις με τους τηλε-αστέρες (που όταν γίνονται και μέσω του Κρατικού είναι διπλή ντροπή γιατί καπελώνονται και κάποιοι πολύ αξιόλογοι ηθοποιοί) είναι συνήθως απαράδεκτες.

Πάντως για το "η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή" είχα πάντοτε την εντύπωση ότι λειτουργεί συμπληρωματικά με το "η ζωή είναι μεγάλη..." και όχι αντιθετικά. Και τα δύο ισχύουν εξίσου, για μένα τουλάχιστον...

λόγια του αέρα είπε...

Γεια σου, pan.
Έχω δει παραστάσεις που μου άρεσαν λίγο, πολύ ή πάρα πολύ και παραστάσεις που δεν μου άρεσαν σε κάποια σημεία ή στο σύνολό τους. Με την έννοια αυτή έχω δει και πολύ καλές ή τουλάχιστον πολύ ενδιαφέρουσες (και δεν είναι λεκτική διπλωματία υπεκφυγής) αποτυχίες.
Κάποιες όμως ξεπερνούν το όριο του μου αρέσει-δεν μου αρέσει.
Είναι απλά, αλλά και απόλυτα κατά τη γνώμη μου, κακές.
Ή συγκεκριμένη εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία.
Αν για κάτι περισσότερο λυπάμαι(ή ντρέπομαι;) είναι που αυτή ήταν η ελληνική πρόταση αναμεσα σε ξένες, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες παραστάσεις με θεατρική πρόταση πάνω στην αρχαία δραματουργία που είδαμε στη Θεσσαλονίκη φέτος το καλοκαίρι. Άλλοι καναν θαύματα κι εμείς μια...
Υ.Γ. Αυτή θα φτουρήσει, σε λεφτά που είναι και το ζητούμενο. Γι' αυτό δε λυπάμαι, γι' αυτό τσαντίζομαι που έγινε το κυρίαρχο κριτήριο παντού.

λόγια του αέρα είπε...

frank barrell,
τέλος το χαλάρωμα ή όχι;

Αν όπου θλιβερή βάλω μίζερη συμφωνώ κι εγώ, με τα χίλια. Είναι κάτι τύποι όμως που δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούν με το "θλιβερή", για αυτούς πας μη εμπορικός, βλ. αγγελακας κτλ, θλιβερός είναι και νομίζω κάπως έτσι το έβγαλαν το σύνθημα. Δεν είμαι και σίγουρη, μπορεί να κάνω λάθος.

Σε ευχαριστώ για το σχόλιο και ...δεν σχολίασα ακόμα στο blog σου γιατί είμαι ντιπ άσχετη, ούτε τη Βραζιλία ξέρω, ούτε την Αργεντινή, στα ποδοσφαιρικά, τι να ψηφίσω η έρμη;

frank barrell είπε...

Εν τέλει ψήφισες το σωστό πάντως ;)

Α, και το χαλάρωμα συνεχίζεται ανελέητα στην όμορφη πόλη μας...

Donnie είπε...

Poly kala kaneis kai epilegeis ti tha deis,ti tha diavaseis k ti tha akouseis. H virginia wolf eixe pei pos "an diavazeis anekselegkta oti vivlio na'nai,einai san na mpougeloneis olo sou to spiti gia na potiseis ena triantafyllo".

λόγια του αέρα είπε...

frank barrell,
καλή συνέχεια στο ανελέητο χαλάρωμα, στο οποίο είμαι σίγουρη συμπεριμβάνεις πέντε-έξι καλούς δίσκους, δυο-τρία ωραία βιβλία κτλ-το κατά frank barrell χαλάρωμα ε;

λόγια του αέρα είπε...

Γεια σου Donnie, καλώς ήρθες!
Ωραία ατάκα της Β.Γουλφ. Ε, ρε πόσοι μπουγελώνουν κάθε μέρα το σπίτι τους...