Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007

Elliott Smith



Δεν θυμάμαι πότε ήταν. Θυμάμαι ότι βγήκα από τον κινηματογράφο και είχα μόνο αυτό στο μυαλό μου. Ποιος είναι; Δεν τον ήξερα, αλλά εκείνη η μία φορά αρκούσε για τα καλά. Σιγοτραγουδούσα «Drink up baby, look at the stars. I'll kiss you again, between the bars» και αυτό ήταν. Ο Elliott Smith δεν ήταν πια ξένος. Άργησα να τον γνωρίσω αλλά έγινε αγαπημένος όσο λίγοι.

Αναρωτήθηκα κι εγώ, γιατί τόσο; Ίσως γιατί έγραψε κάποια από τα πιο τρυφερά, μελαγχολικά τραγούδια που άκουσα ποτέ. Γιατί τα χαρούμενα τραγούδια δεν είναι συνήθως το φόρτε μου. Γιατί πίστευα πως ό,τι έλεγε ήταν αληθινό. Και δεν ξαναρώτησα ποτέ. Άκουγα κι έλεγα πως ο κόσμος, δίχως άλλο είναι μικρός.

Με τη χαμηλή και βραχνή φωνή του σου έλεγε δεν μπορώ να κάνω θόρυβο για αυτά που θέλω να σου πω, κάνε ησυχία, θα μ’ ακούσεις. Συντονίζεται το μέσα μου με τη φωνή και τα τραγούδια του. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πώς και γιατί. Ακόμα και τώρα, ολόκληρη γυναίκα μπορώ να βάλω τα κλάμματα με ένα τραγούδι του.

Ζόρικη η ζωή του, διάβασα μετά. Μπλεξίματα με ναρκωτικά και αλκοόλ. Κατάθλιψη.

Αμήχανος, όπου τον έχω δει. Και χαμένος. Μπορεί να είναι και ιδέα μου. «Φτιαγμένος», μπορεί να μου πεις. Οκ, κι αυτό.

Στις 22. 10.2003 διάβασα ό,τι συνέβη την προηγούμενη μέρα. Πέθανε. Δεν μ’ αρέσει να λέω «έφυγε από τη ζωή» κτλ, πέθανε, αυτό. Έμεινα άφωνη. Δεν ήμουν πια κοριτσάκι, το ήξερα οι άνθρωποι πεθαίνουν και κάποτε νωρίς, όμως σάστισα. Τα ‘χασα. Πόνεσα σαν να τον ήξερα. Γιατί λέω σαν; Τότε έμαθα και για κάτι που χωρίς να το ξέρω ήταν κοινό στις ζωές μας. Ε, και; Χιλιάδες άνθρωποι έχουν αυτό το κοινό σε όλο τον πλανήτη, πώς κάνεις έτσι; από συμπτώσεις φίσκα ο κόσμος. Μη ρωτάς, τότε ένιωσα ακόμα πιο παράξενα.


Αν ζούσε, στις 6 Αυγούστου 2007 θα γινόταν 38 χρονών.


Δισκογραφία
New Moon, 2007
From A Basement On The Hill, 2004
Figure 8, 2000
Scotland the Brave [Etherean Music] , 2000
XO 1998
Either/Or, 1997
Elliott Smith, 1995
Roman Candle, 1994

(http://www.sweetadeline.net)







14 σχόλια:

Pan είπε...

Μια από τις κύριες λειτουργίες της μουσικής είναι να συστήνει ανθρώπους. Φέρνει, δηλαδή, τους καλλιτέχνες στην καθημερινότητα των ακροατών τους αποκαλύπτοντας τους πολλές - αν όχι όλες - από τις πτυχές της προσωπικότητάς τους. Συνεπώς, γνώριζες τον Smith, ήσασταν φίλοι, ακόμη και αν δεν υπήρξε ποτέ φυσική αλληλεπίδραση. Και είναι απόλυτα λογικό να τον θρηνείς.

λόγια του αέρα είπε...

Pan μου,
καλησπέρα.
Νομίζω ότι δεν είναι εύκολο να λες είμαι φίλη με κάποιον, πόσο μάλλον για κάποιον που τον ηξερα μόνο μέσα από τη δημόσια εικόνα του. Δεν ήμασταν φίλοι σίγουρα. Είναι αλήθεια όμως ότι τον θρήνησα. Σαν έναν τραγουδοποιό, έναν καλλιτέχνη που με άγγιξε και με συγκίνησε πολύ. Τον θρήνησα, σε χρόνο παρελθόντα.
Ξέρω, μπορεί να ακούγεται σκληρό, όμως για την ώρα τίποτα δεν μπορώ να θρηνω αιώνια. Αυτό είναι για τις μεγάλες συμφορές. Ευτυχώς pan μου δεν τις έχω ζήσει. Όλα τα αλλα περαστικά είναι.Έτσι πιστευω.

Μήπως έχεις μέρες να γράψεις κάτι; Αντε, γράψε γιατί πλησιάζει ο καιρός των διακοπών μου και θα σε χάσω για λίγο, ας διαβάσω κάτι δικό σου τώρα που μπορώ.

φιλιά!
και σε ευχαριστώ, πάντα.

etalon είπε...

οι χαμηλοφωνοι ειναι οι πιο δυνατοι υπαρχει μια σιγουρια στην κοσμικη τους αμηχανια. δεν ειναι οξυμορο.ειναι η σοφια της κατασκευης τους. ηταν καλος συμφωνω γι αυτο κι εφυγε νωρις...

Pan είπε...

Καλημέρα. Δίκαιο έχεις, χάθηκα. Δεν μου αφήνουν καθόλου διάθεση όλα αυτά που συμβαίνουν τριγύρω μας. Λες και θα καεί ολόκληρη η Ελλάδα σε ένα μήνα.

Άσε που στην γειτονιά εγκαταστάθηκε ένα γαμημένο κομπρεσέρ (συγνώμη που βρίζω, δεν μπορώ αλλιώς) και ξεκινάει να βαράει από τις εφτά τα πρωί!!!

Ίσως προσπαθήσω απόψε.

Pan είπε...

Ξέχασα να απαντήσω!

Μα εγώ δεν αναφέρομαι στην δημόσια εικόνα του, κάθε άλλο!
Στα τραγούδια του αναφέρομαι, που απεικονίζουν την ψυχή του.
Αυτά, ακριβώς που σε έκαναν να νιώσεις κοντά του.
Και σίγουρα είναι αδύνατος ο αιώνιος θρήνος.

IdentityCafe είπε...

Teleiwnondas thn anagnwsh tou post sou skefthka poso shmandiko einai pou yparxei mia nohth syndesh ston tropo skepshs kapoiwn anthrwpwn pou kata kapooion tropo me dynamwnei kai mou fernei xara...

Polla xairetismata...

λόγια του αέρα είπε...

Etalon,
το πιστεύω απόλυτα αυτό που γράφεις. Ο ψίθυρος και μη σου πω και η σιωπή έχουν περισσότερη ένταση από τις κραυγές.

pan,
άντε, κάνε αυτή τη διάθεση λέξεις και κείμενο. Σε καλό θα μας βγει!

IdentityCafe,
είναι πολύ όμορφο αυτό που μου έγραψες,
ευχαριστώ πολύ!

Pan είπε...

Για πέρνα από εμένα που έχω να σου ψιθυρίσω κάτι!

λόγια του αέρα είπε...

Ναι, αφεντικο, πάω αμέσως!

R2-D2 είπε...

Κι εγώ σε καταλαβαίνω που ένιωσες έτσι. Έτσι νιώθουμε όταν χάνονται άνθρωποι που αφορούν τα σώψυχά μας... Το έζησα κι εγώ με τον Μπέργκμαν αυτή την εβδομάδα. Του έκανες πάντως ένα έξοχο tribute.

kanataki είπε...

εξακολουθεί να μου τη σπάει το τρίπτυχο κατάθλιψη-ταλέντο-ναρκωτικά

κυρίως όταν καταλήγει σε άδοξο θάνατο που θα μπορούσε να έχει αποφθευχθεί...


αλλά thanks anyway γιατί έμαθα και 5 πράγματα σήμερα....

Disposition21 είπε...

Ομολογώ πως δεν έχω ακούσει τραγούδια του Elliott Smith. Κρίμα που θα τον ανακαλύψω τώρα, με καθυστέρηση. Μου άρεσαν πολύ τα links σου στο youtube, ειδικά το αξεπέραστο A Day In The Life...

Pan είπε...

Χάθηκες;

etalon είπε...

πρωτοβουλία απο bloggers
Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.

Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Διαδώστε το.